«On the Rocks»: Αφοσιώσου στην αγάπη.
Το «On the Rocks», η νέα ταινία της Σοφία Κόπολα, μετά από τρεις εβδομάδες προβολής σε κινηματογράφους των ΗΠΑ (και limited διανομή ανά τον κόσμο), πέρασε στην πλατφόρμα του apple tv+, προσφέροντας σε αυτό το format ότι καλύτερο είδαμε πρόσφατα.
Μετά το μέτριο sequel του «Borat» και την τραγικά άθλια καινούργια μεταφορά της «Rebecca» στην οθόνη, το «On the Rocks» της Σοφία Κόπολα ήταν μία ανάσα κινηματογραφικής ανακούφισης… στο streaming. Στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, το φιλμ έκανε πρεμιέρα μέσω της πλατφόρμας του apple tv+, ανεβάζοντας το επίπεδο του «τηλεοπτικού» προϊόντος το οποίο μας έχει απομείνει κυρίως (και εσχάτως) εδώ και πολλούς μήνες, καθώς τα studios έχουν «ακυρώσει» σχεδόν ολόκληρο το 2020 της φιλμικής παραγωγής και των σινεμά, αναμένοντας καλύτερες μέρες δίχως… COVID-19 (ειλικρινά, γελάω με την προοπτική να υπάρχει απονομή βραβείων Όσκαρ του χρόνου).
Ευτυχώς, το φιλμ βρίσκει την Κόπολα σε σταθερά καλή φόρμα (μετά την «Αποπλάνηση» του 2017). Χωρίς να είναι κάτι πραγματικά σπουδαίο, το «On the Rocks» είναι μια «μικρή» ταινία που σου δίνει την εντύπωση του βιωμένου υλικού, χωρίς να γνωρίζουμε αν το σενάριο (της ίδιας) αφορά σε αγωνίες ή εμπειρίες της προσωπικής της ζωής. Αυτό είναι μονάχα μια «περιέργεια» που δεν οφείλει να ενδιαφέρει τον θεατή. Ξεκάθαρα, πάντως, η ηρωίδα της Ρασίντα Τζόουνς κυκλοφορεί σε έναν κόσμο που η Κόπολα δείχνει να γνωρίζει (και να ταυτίζεται, προφανώς) σε απόλυτο βαθμό (ως γέννημα θρέμμα Νέας Υόρκης, παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών).
Η Λόρα (υπέροχη η στιγμή που ο Μπιλ Μάρεϊ μας δίνει την πληροφορία της προέλευσης του ονόματός της) είναι συγγραφέας, δεν θυμάται από πότε έχει να γράψει έστω και μία λέξη για το επόμενο βιβλίο της που ήδη έχει πουλήσει σε εκδότη, βασικά περνά τη μέρα της μεγαλώνοντας δύο μικρές κόρες και εδώ και λίγο καιρό αισθάνεται πως δεν υπάρχει πάθος ή ενδιαφέρον στη συζυγική της σχέση. Ο Ντιν λείπει συνέχεια από το σπίτι για δουλειές κι ένα βράδυ, επιστρέφοντας από επαγγελματικό ταξίδι, πέφτει πάνω της με ερωτικές διαθέσεις στο κρεβάτι και… απομακρύνεται μάλλον απότομα όταν συνειδητοποιεί πως φιλάει τη Λόρα! Έκπληκτη εκείνη, αρχίζει να υποψιάζεται πως υπάρχει εξωσυζυγικός δεσμός και αυτή η σκέψη ταλανίζει διαρκώς την καθημερινότητά της. Θα ζητήσει τη συμβουλή του Φίλιξ, του bon viveur και πρώην γκαλερίστα πατέρα της, ο οποίος έχει πλούσια πείρα από… απιστία και θηλυκά, και στην τελική θα την παρασύρει σε ένα ντετεκτιβίστικο «παιχνίδι» παρακολούθησης του Ντιν, ώστε να φανερωθεί η αλήθεια.
Πρωτίστως, στο «On the Rocks» η Κόπολα μας δείχνει πόσο αγαπά τη Νέα Υόρκη, πόσο «παιδί» αυτής της πόλης είναι. Τα εξωτερικά της πλάνα συνοδεύουν πρωταγωνιστικά το καστ, όχι ακριβώς με τον γουντιαλενικό τρόπο του «Manhattan» (1979), αλλά με μία άνεση… περατζάδας από «δικές της» γειτονιές και σταυροδρόμια. Ακόμη κι όταν μπαίνει σε εσωτερικούς χώρους, είτε πρόκειται για μία παλαιομοδίτικη, μεγαλοαστική σουίτα υψηλότατου ορόφου, είτε πρόκειται για το Bemelmans Bar του ξενοδοχείου Carlyle, αισθάνεσαι μία κάποια δόση… ζήλιας για το πόσο όμορφη είναι η διάθεσή της προς αυτά τα μέρη, στα οποία μεγάλωσε. Η Κόπολα ξέρει τη σημασία του να στεριώνεις σ’ ένα μέρος. Ξέρει πως η αγάπη της γι’ αυτό είναι ο δεύτερος «σύντροφός» σου. Και ίσως σου προτείνει ν’ ακολουθήσεις αυτή τη συμβουλή…
Το φιλμ είναι γεμάτο από ανθρώπινες σκέψεις, υποθέσεις και μαθήματα αντιμετώπισης καταστάσεων που μπορούν ν’ αποσυνθέσουν την καθημερινότητά σου, ειδικά αν μιλάμε για παντρεμένους με παιδιά. Δίπλα στην υποθετική «ενοχή» του Ντιν, η Κόπολα ισοσταθμίζει το σενάριό της με την παρουσία του Φίλιξ, ενός πατρικού αντι-προτύπου, ενός… Ντέιβιντ Ατένμπορο της σεξουαλικής συμπεριφοράς, που όπως κάθε γονιός μπορεί να κάνει και ζημιά όντας υπερπροστατευτικός απέναντι στο παιδί του. Αν και η πιο ουσιαστική ζημιά (και μερική έλλειψη εμπιστοσύνης) έχει γίνει προ πολλού, με ένα κάποιο διαζύγιο (η μοναδική πληροφορία που δεν ταυτίζεται με την προσωπική / οικογενειακή ζωή της Κόπολα, εάν υποθέσουμε ότι το φιλμ έχει αυτοβιογραφικές βάσεις)…
Ανέμελο και ψυχαγωγικό, το «On the Rocks» κυλά αβίαστα και σου επιτρέπει να χαμογελάς γι’ αυτά που έχεις στη ζωή. Σου υπενθυμίζει κάποιες βασικές αξίες των ανθρώπινων σχέσεων και της συντροφικότητας. Σε κάνει να ξεχνάς τις «λακκούβες» και να προχωράς με τα συστατικά που γνωρίζεις ότι φέρνουν την ευτυχία. Εάν τα έχεις βρει, πάτα το γκάζι και κράτα τη μηχανή αναμμένη, στην ίδια διαδρομή. Κι ας μη σε πείθουν πάντα οι Ρασίντα Τζόουνς και ο Μπιλ Μάρεϊ σαν κόρη και πατέρας. Κι εσείς δεν ταιριάζετε στα πάντα με τους γονείς σας! Δεν χρειάζεται να το παραδεχτείτε δημόσια. Όλοι το ξέρουμε. Και… μην ακούς μόνο. Μίλα!