της Σοφίας Σταυριανίδου

Το παράδοξο είναι ότι αυτοί οι περίπου 200 – 300 πενιχρές χιλιάδες που την παρακολούθησαν έγιναν απόλυτα φανατικοί με φωνή προς το δίκτυο FXX, τον νεογνό τού FX, που σε τούτη τη δεύτερη original δημιουργία του ακροάστηκε τις απαιτήσεις τους και έδωσε το πράσινο φως για τη συνέχεια με δεύτερο κύκλο, μόλις λίγες μέρες πριν απ’ την εκπνοή τού πρώτου. Γραφιάς είναι ο Σάιμον Ριτς, 30 χρονών, παρακαλώ, και γιος του διευθυντή των New York Times, που διετέλεσε σεναριογράφος στην Pixar και υπήρξε και ένας από τους νεότερους συνεργάτες διαλόγων στο «Saturday Night Live»! Το σενάριο βασίζεται στο δικό του ομώνυμο βιβλίο αυτοτελών ιστοριών με τίτλο «Last Girlfriend on Earth». Το να περιγράψεις τι συμβαίνει εδώ πέρα είναι κομματάκι δύσκολο, και κυριολεκτούμε, γιατί το λεκτικό εργαλείο υπολείπεται ορολογίας σχετικά με τους τίτλους των καταστάσεων του πράγματος αυτού – like… seriously!

Τα επεισόδια είναι αυτοτελή. Στη μέση είναι ένας μέτριος late twenties τύπος, ο Τζος, ούτε πολύ όμορφος ούτε άσχημος, ούτε έξυπνος, ούτε βλαξ, ούτε αστείος, ούτε βαρετός, ο οποίος, εμπάσει περιπτώσει, μετά από έξι χρόνια μονογαμικής σχέσης, χωρίζει με τη φιλενάδα του. Βρίσκει παρηγόρια και μας συστήνει το τζιμάνι τον φίλο του, τον Μάικ, ένα μάλλον ορκισμένο μπακούρι που κατεβάζει βλακώδεις ιδέες, δίχως να είναι βλαξ, φυσικά. Με στόχο να βρει καινούργιο date επιστρατεύεται η αδελφή του, που διακόπτει meeting στη δουλειά, λόγω… επείγουσας οικογενειακής υπόθεσης (το date είναι αυτή), και ένα συμβούλιο τύπου ΝΑSA, που συμβουλεύει τον Τζος τι μήνυμα να στείλει για συνάντηση στη γκόμενα. Όταν απαντάει αυτή «ωραία, να βρεθούμε», το στρογγυλό τραπέζι ζητωκραυγάζει σαν να σώθηκε η Γη από τον Αρμαγεδώνα ! Σε άλλη φάση, ο τύπος πάει να παίξει το πουλί του και η παλάμη βγάζει στόμα και ματάκια και διαμαρτύρεται από τη βαρετή, επαναλαμβανόμενη διαδικασία και επιχειρηματολογεί εναντίον της ! Όταν γνωρίζει μια ωραία και ισορροπημένη γκόμενα, του γνωρίζει τον καλύτερό της φίλο, που δεν είναι παρά ένα ιαπωνικό τεράστιο… πέος που λέγεται Τανάκα (πώς λέμε στην Ελλάδα Παπαδόπουλος, τέτοια περίπτωση και το όνομα Τανάκα στην Ιαπωνία), το οποίο δεν μιλάει αλλά λέει μόνο «τανάκα, τανάκα, τανάκα, τανάκα» με διαφορετικό ύφος, ανάλογα του τι θέλει να εννοήσει, ενώ τα χέρια του είναι μακριά πέη… σε στύση. Τρώει κι ένα… πεοσκάμπιλο ο φίλος μας ο Τζος και του μένει και ένα σημάδι. Όταν είναι καλεσμένος με τον Μάικ σε έναν γάμο, αυτός δεν μπορεί να γίνεται αλλού παρά στην Κόλαση, όπου δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν μέσα από πύρινους σκοτεινούς δρόμους και φτάνουν στο ξενοδοχείο της Κολάσεως και στο οποίο γκαρσόνια και προσωπικό είναι διαβόλοι με κερατάκια… (Ο Φραγκούλης θα ουρλιάζει από τα γέλια. Είναι «σειρά του» και αυτή, το κόβω.).

Αυτά είναι μόνο ελάχιστα από τα τεκταινόμενα αυτών των, πραγματικά πέραν φαντασίας ακόμη και σουρεαλισμού, ιστοριών της σειράς «Man Seeking Woman». Αρχικά, αισθάνεσαι άβολα, όταν βλέπεις ένα πραγματικό troll τερατάκι να βγαίνει ραντεβού με τον Τζος στην αναζήτησή του για ταίρι αλλά και σε όλα όσα συμβαίνουν κάθε λεπτό. Είναι πάρα πολύ περίεργο, γεμάτο με τεράστιες τρολιές και κινηματογραφικές αναφορές που παρωδούν τον Τζος και αυτοπαρωδούνται ταυτόχρονα, δίχως έλεος και δίχως καμιά αιδώ. Η πραγματικότητα και η φαντασία δεν διαχωρίζονται σχεδόν ποτέ, σε σημείο ενδεχομένως να μπορούμε να μιλάμε για ένα νέο είδος, αυτό του τηλεσουρεαλισμού, κάτι που επί της ουσίας συνιστά και την αυθεντικότητα. Προσωπικά, μπορεί να μη γέλασα πολύ, μένοντας κυρίως με το στόμα ανοιχτό (το ίδιο έπαθε και άνδρας φίλος που το παρακολουθήσαμε παρέα, αλλά εκείνος ξεράθηκε και στα γέλια), όμως αυτό που δεν μπορώ να πω είναι ότι από τη σειρά λείπει η αυθεντικότητα. Πρόκειται για την πιο αυθεντική που είδα, ίσως ever, αν δεχτούμε a priori ότι όλες οι πιθανές ιστορίες έχουν ειπωθεί με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Και αυτό που λέει μπορεί να μην είναι καθόλου original, γιατί, τι πιο κοινότοπο από έναν φρεσκοχωρισμένο που προσπαθεί να βρει νέα γκόμενα, αλλά ο τρόπος του, ο τρόπος με τον οποίο το κάνει, είναι οπωσδήποτε αυθεντικότατος. Πράγμα που αποτελεί και απόλυτο τεκμήριο για τα μεγάλα βήματα που κάνει η τηλεόραση από πλευράς ευρηματικότητας σήμερα.

Στην ουσία του, το «Man Seeking Woman» μπορεί να γκρεμίσει τα παραπάνω θετικά, όταν παρακολουθείται από γυναικείο μάτι. Να το πούμε ότι απευθύνεται αυστηρά σε ανδρικό κοινό και το κεφάλι από όπου βγήκε, προφανώς, είναι ενός straight άνδρα. Οι γυναίκες στέκονται απέναντι και οι δράσεις τους είναι μόνο για να προκαλέσουν αντιδράσεις στον ήρωα και το πέος του. Οι φεμινίστριες θα κάψουν τις οθόνες (και τα στρινγκάκια, αν φορούσανε, αλλά θου Κύριε!) βλέποντας αυτόν τον κατάπτυστο τύπο με τον κολλητό του και τα καμώματά τους. Ενώ όλοι είναι καρικατούρες, οι γυναίκες είναι πιο πολύ κι από καρικατούρες και, σίγουρα, καμιά γυναίκα δεν πρόκειται να βρει ψήγματα του εαυτού της, ούτε καν συμπεριφορικά εδώ, αλλά μάλλον… θα εκνευριστεί. Γιατί – εκφράζω κι εγώ την απορία – τόσος ντόρος πια με ένα πέος; Που, μάλλον, για έναν άνδρα είναι μεγάλο θέμα. Από πλευράς θεατή αυτά. Γιατί από πλευράς σεναρίου και ιστορίας, κοιτάζοντας ανάμεσα στις γραμμές, θα δείτε ότι το πέος παρωδείται και κράζεται πατόκορφα, υπονομεύοντας την ίδια την αποθέωσή του! Μπορεί και σε βάθος να μην πηγαίνει το σκεπτικό της σειράς, ίσως και να μην είναι αυτό το ζητούμενο, ούτε και να θέλει να είναι σταυροφόρος καμιάς ταμπέλας. Θα μπορούσαμε να μιλούμε ατέλειωτες ώρες για σεξισμό, αλλά σίγουρα εδώ δεν χρειάζεται. Μείνετε καλυτέρα στην επιφάνεια αυτού που θα περάσει μπροστά από την οθόνη σας. Αν μη τι άλλο, θα βρεθείτε με το σαγόνι… στα πατώματα!