FreeCinema

Follow us

«IN THE FLESH»: ΖΟΜΠΙ ΑΝΩΝΥΜΑ.


Η βρετανική τηλεόραση δεν έχει υποκύψει ακόμα στη γοητεία των βαμπίρ, που στην απέναντι όχθη εξακολουθούν να διατηρούν το cult status τους, χάρη στο… απέθαντα εύστοχο «The Vampire Diaries». Το ασύλληπτο φαινόμενο του «The Walking Dead», όμως, είναι προφανώς ακαταμάχητο. Έτσι, την περασμένη Κυριακή 17 Μαρτίου, οι μικρές οθόνες του μεγάλου νησιού υποδέχθηκαν την α λα BBC εκδοχή τού τι εστί ζόμπι αποκάλυψη. Το FREE CINEMA ήταν εκεί!

Για το «In the Flesh» ο λόγος, που προβάλλεται κάθε Κυριακή βράδυ, στις 22:00, στο καλωδιακό μεν, ελεύθερο δε, BBC Three. Τριών μόλις επεισοδίων – στον πρώτο κύκλο του, τουλάχιστον – δράμα, γραμμένο από το πολυβραβευμένο, τρομερό παιδί της βρετανικής μυθοπλασίας, Ντόμινικ Μίτσελ, στοχάζεται πάνω στο τι μπορεί να σημάνει για την ανθρωπότητα μια ζόμπι επιδημία. Αντίθετα, όμως, από τον περίφημο Αμερικανό συγγενή του, «The Walking Dead», εστιάζει στους ζωντανούς νεκρούς – ασθενείς / θύματα μιας αιφνίδιας και ανεξήγητης μολυσματικής νόσου, και όχι στους υγιείς επιζήσαντες αυτής. Και το κάνει με περισσή ευφυΐα και τρυφερότητα.

Στο πρώτο επεισόδιο, λοιπόν, μαθαίνουμε πως πριν από τέσσερα χρόνια, ξαφνικά και άνευ προσδιορισμένης αιτίας, αναστήθηκαν όλοι οι νεκροί. Κάθε άλλο παρά χορτοφάγοι αυτοί, όπως κάθε ζόμπι που σέβεται τον εαυτό του, εξόρμησαν σε κάθε κατοικημένη γωνιά της Μεγάλης Βρετανίας για να ικανοποιήσουν την πείνα τους για ανθρώπινα μυαλά, σκορπώντας τρόμο και πανικό. Αρχικά, οι «φυσιολογικοί» ζωντανοί αντέδρασαν βίαια, ιδρύοντας το μισαλλόδοξο, μιλιταριστικό Human Volunteer Force (ή Δύναμη Ανθρώπων Εθελοντών), οπλισμένα σαν αστακοί μέλη του οποίου κυνηγούσαν και ξεπάστρευαν αδιακρίτως ζόμπι. Αργότερα, όμως, όταν η επιστήμη σε συνεργασία με την κυβέρνηση βρήκαν μια πιο πολιτισμένη λύση στο πρόβλημα, μια εύθραυστων ισορροπιών τάξη αποκαταστάθηκε.

BBC3b

Σε αυτό το λεπτών ισορροπιών, υπόκωφα εκρηκτικό και προσωρινά μόνο τακτοποιημένο παρόν μας συστήνει ο Κίραν – 18 χρονών όταν αυτοκτόνησε και επέστρεψε στη ζωή, είναι ακόμα έγκλειστος σε κέντρο αποκατάστασης ασθενών με το Σύνδρομο Μερικού Θανάτου (Partial Deceased Syndrome, αγγλιστί), όπως αποκαλούνται πλέον τα ζόμπι. Όχι για πολύ. Από τους πιο υπάκουους, πράους και ευγενείς ασθενείς του κέντρου, ο Κίραν παίρνει τακτικά τα φάρμακά του (που αναπληρώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα, τα οποία αδυνατεί να παράγει πλέον ο εγκέφαλός του, κατανικώντας την αιμοβόρικη δίψα του) και δε χάνει ούτε μια από της συναντήσεις της υποστηρικτικής του ομάδας. Κατά συνέπεια, είναι έτοιμος να επιστρέψει στο σπίτι του – στους γονείς και στην αδελφή του.

Εκεί, όμως, στο αγροτικό χωριό Ροάρτον, η ανοχή για τα ζόμπι, αποκατεστημένα και μη, είναι μηδαμινή. Το HVF, μέλος του οποίου είναι και η αδελφή του Κίραν, Τζεμίνα, σε άμεση συνεννόηση με το δήμο και τον εφημέριο, ζει, βασιλεύει και ξεπαστρεύει. Τι κι αν η κυβέρνηση το έχει κηρύξει πλέον παράνομο; Τι κι αν, επισήμως και δημοσίως, γίνεται λόγος για άνευ προκαταλήψεων και ρατσισμού αντιμετώπιση των συνανθρώπων μας με ΣΜΘ; Στην πραγματικότητα, ο Κίραν παραμένει ο επικίνδυνος Άλλος. Και αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, πρέπει να υποστεί έναν νέο εγκλεισμό: κρυμμένος ως επτασφράγιστο μυστικό στο σπίτι των γονιών του. Όπου εκτός από τη θυμωμένη αδελφή του, πρέπει να αντιμετωπίσει και τους προσωπικούς του δαίμονες, που τον στοιχειώνουν τόσο από το ζωντανό, όσο και από το νεκροζώντανο παρελθόν του.

BBC3

Για την κινηματογραφικού DNA ποιότητα παραγωγής τα σχόλια είναι περιττά – η υπογραφή του BBC τα λέει όλα από μόνη της. Η σκηνοθεσία, όμως, αξίζει ιδιαίτερης μνείας καθώς αντιπαραβάλλει το «λερωμένο» εδώ κι εκεί με ανεπούλωτα τραύματα, παγωμένο λευκό της όψης των ζόμπι, με τα χλωμά, ξεπλυμένα, αναιμικά χρώματα της ανθρώπινης πραγματικότητας γύρω τους. Σφήνα ανάμεσα στα δύο, αμφότερα νωχελικά, άκρα μπαίνουν τα παλλόμενα, στη διαπασών, έντονων αντιθέσεων χρώματα των αεικίνητων, στακάτο εφιαλτικών αναμνήσεων του Κίραν, για να θολώσουν μοιραία τα όρια ανάμεσα στην αληθινή ζωή και τον αληθινό θάνατο.

«Ήθελα να φτιάξω μια σειρά για το πώς είναι να αισθάνεσαι διαφορετικός, για τη λύτρωση, τη συγχώρεση και τη μάχη ενάντια στις προκαταλήψεις. Προκαταλήψεις που προκαλούν χάος», λέει ο Μίτσελ. Και κρίνοντας από το πρώτο επεισόδιο του «In the Flesh», μπορώ να πω πως τα καταφέρνει θαυμάσια. Το πόνημά του διαθέτει όλο τον απαραίτητο ρεαλισμό και την ειλικρίνεια στη σκηνοθεσία, αλλά κυρίως στο χαρακτήρα, στα κίνητρα και στις συναισθηματικές αντιδράσεις των ηρώων του, ώστε να σε συνεπάρει αμαχητί. Ως μια άκρως εύστοχη και επίκαιρη παραβολή για την εις αεί (;) φοβική, διχασμένη σε άκρα, και δη αθεράπευτα ατελή, ανθρώπινη φύση, το «In the Flesh» δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το «The Walking Dead». Τίποτα, εκτός, ίσως, από λίγο περισσότερο απενοχοποιημένο splatter και χιούμορ, τα οποία ευτυχώς υπόσχεται σε πολύ μεγαλύτερες δόσεις στο trailer του προσεχούς, δεύτερου επεισοδίου. Εκεί που ο Κίραν, ένας ζωντανός νεκρός που ήθελε διακαώς να παραμείνει πεθαμένος, ξανασυναντά την παλιά κολλητή του, Έιμι, μια ορμητικά ζωντανή νεκρή που δε θέλησε ποτέ να πεθάνει…