της Σοφίας Σταυριανίδου

To all-time alternative icon του αμερικάνικου σινεμά που μεταμορφώθηκε στη γκόμενα μιας (στ’ αλήθεια) άλλης γκόμενας στο «Boys Don’t Cry» και που στα χείλη της εκπερμάτισε ο Βίνσεντ Γκάλο και ολόκληρη η Κρουαζέτ των Καννών το 2003 στο «Brown Bunny», ε, το να φορέσει το σώμα ενός άνδρα, που παίζει τη γυναίκα, όντας η ίδια η Σεβινί γυναίκα, είναι, το λιγότερο, ενδιαφέρον.

Το βρετανικό Sky Atlantic παρήγγειλε τη σειρά από τον Πολ Άμποτ («State of Play» και «Shameless» στα διαπιστευτήριά του) με την προοπτική να το πάει και για επόμενο κύκλο, πράγμα που τελικά δε θα γίνει, όπως ανακοινώθηκε. Παίχτηκαν τα έξι επεισόδια, ολοκληρώθηκε και πάπαλα. Σε συνέντευξή της, η Κλόι εξίστατο για τη σιωπή του καναλιού περί του παρακάτω, όταν μάλιστα και οι κριτικές ήταν από συμπαθητικές έως καλές και τα ratings όχι άπατα. Δύσκολα θα ματαδεί τέτοιο ρόλο, ο οποίος είναι αληθινό κελεπούρι στα χρονικά της παγκόσμιας τηλεμυθοπλασίας: Στα πρώτα πέντε λεπτά βλέπεις ένα σβέλτο, στυγερό αιματοκύλισμα από πληρωμένο δολοφόνο με κουκούλα, αυτόν που στην επόμενη ανάσα ανακαλύπτεις ότι είναι γυναίκα, αυτόν που στην αμέσως επόμενη βλέπεις ότι στο καλλίγραμμο γυναικείο κορμί του κρέμεται ένα πέος που μαρτυρά τη βάρβαρη – εν προκειμένω – αληθινή, ταυτότητά του!

Η Μία – Κλόι, λοιπόν, δεν υπάρχει πουθενά καταγεγραμμένη, σε κανέναν επίσημο φορέα. Ζει στο μεταξύ τού άνδρα που ήταν και που αποποιήθηκε εφ’όρου και της γυναίκας που, και επίσημα, λαχταράει να γίνει μετά από μια εγχείριση. Ζει στην παρένθεση του «πριν» και του «μετά». Ζει επιθυμώντας να διαγράψει το «από δω και πριν». Αυτό της φέρνει τις «δουλειές» της από τον «εργοδότη» της: βολεύει όσο δεν πάει, να βγάζει τα ζωντανά εμπόδια από τη μέση ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει. Έτσι, πέρα από τη φυσική διττότητά της, υπάρχει και η διττότητα της καθημερινότητας, που από γυναίκα τη μεταμορφώνει σε δολοφόνο. Κοντολογίς, η Μία – Κλόι είναι τρία σε ένα, ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο παιχνίδι που εμπλέκει την ορθοδοξότητα, προκαλώντας ελαφρύ… ίλιγγο. Η Σεβινί, με βαριά ιρλανδική προφορά, όλα αυτά τα παντρεύει μια χαρά, μην αφήνοντας περιθώρια να τη λυπηθείς λόγω της παράλογης και ριψοκίνδυνης ζωής της. Ακόμη και εκείνες τις στιγμές που, απελπισμένη, ραπίζει το πέος της, το κομμάτι του σώματός της που θέλει να βυθιστεί στην ανυπαρξία.

Τα πράγματα περιπλέκονται όταν λαμβάνει ένα γράμμα μέσα από το οποίο μαθαίνει ότι είναι πατέρας ενός γιου και η πρώην σύντροφός της αφήνει εντολή να προσέχει αυτόν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά της. Τα βρίσκει σε ένα άγονο, χλωμό αγρόκτημα στη μέση του βορειοαγγλικού τίποτα και από κει θα αρχίσει με δυσκολία, αρνήσεις και αρχικές απορρίψεις να συνδράμει στη ζωή των παιδιών που ζουν με το απόλυτο μηδέν: χωρίς πόρους, χωρίς προστασία. Είναι δραματικό, αλλά δίχως να σε κάνει να νιώθεις άβολα, γιατί η τραχύτητά του σε εμποδίζει. Είναι σα να είναι ένα με το τοπίο. Η σχέση με το γιο διαγράφεται με λεπτότητα και χωρίς διδακτισμούς και είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια, γιατί, άντε να καταπιεί ένα δεκάχρονο αγόρι ότι έχει πατέρα, που, όμως, σήμερα δεν είναι «αυτός» αλλά «αυτή», δηλαδή μάλλον μητέρα. Η Μία γίνεται έτσι από δολοφόνος transsexual, μητέρα και προστάτις μιας οικογένειας που ποτέ δεν είχε – εξ όσων φαίνεται από μια συνοπτική εμφάνιση της δικής της οικογένειας.

Η Κλόι όλο το πράγμα το σηκώνει στην πλάτη της με άξιο τρόπο. Και ο λόγος που αξίζει να το παρακολουθήσεις είναι κυρίως αυτή. Γιατί, παρά όλα τα παραπάνω παράδοξα που συμβαίνουν εδώ πέρα, το κύριο θέμα είναι ότι δεν παίρνουν μια δραματουργική ευρύτητα που να σε κάνει να συμμετέχεις με συναίσθημα, αυτό δηλαδή που περιμέναμε. Δεν υπάρχει αισθητό συναισθηματικό transition, αλλά και να υπήρχε, απορώ πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί όταν, έτσι ή αλλιώς, σε πρώτο πλάνο υπάρχει μια τόσο πολυσχιδής προσωπικότητα. Ούτε και μελετάει το πώς μπορεί να αλλάξει κανείς, όταν προστίθενται παράμετροι αταξινόμητοι στη ζωή του. Μπορεί και να μην είναι αυτές οι προθέσεις. Ο Πολ Άμποτ δήλωσε ότι αρχικά υπήρχαν δύο σενάρια, ένα με έναν πληρωμένο δολοφόνο και ένα με μια transsexual που μαθαίνει ότι είναι πατέρας. Και αυτά συγχωνεύτηκαν σε ένα σενάριο πιο πολυεπίπεδο. Και πιο φιλόδοξο, προφανώς. Μπορεί εκεί να τίθεται και το σχετικά ανικανοποίητο που νιώθεις. Πέρα από τις στιγμές που αποθεώνεις την τόλμη και τη γύμνια της Κλόι. Ακόμη και με… πουλί!