της Σοφίας Σταυριανίδου

Ο creator του «Hannibal» είναι ο Μπράιαν Φούλερ, ο άνθρωπος που βρέθηκε πίσω από σειρές όπως το «Heroes» αλλά και το κοσμαγάπητο «Pushing Daisies». Το σενάριο στηρίζεται σε ένα μέρος του πρώτου βιβλίου με κεντρικό πρόσωπο τον περίφημο Δρ. Λέκτερ, το «Red Dragon», όπου ο FBI investigator Γουίλ Γκράχαμ συμβουλεύεται το γιατρό για την ανεύρεση ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου. Εν προκειμένω, ο Γουίλ Γκράχαμ γίνεται πρωταγωνιστής, αλλά είναι αυτός που καλείται από τον επικεφαλής τού FBI για να διαλευκάνει μια σειρά από ανθρωποκτονίες γυναικών συγκεκριμένης εμφάνισης, που δολοφονούνται ημέρα Παρασκευή και είναι καρφωμένες πάνω σε κέρατα ελαφιού.

Μιλάμε, δηλαδή, για prequel με παρελκόμενα διαφοροποιημένα, όχι όμως άγνωστα: Ο Γκράχαμ, που τον παίζει πολύ πετυχημένα ο Χιού Ντάνσι, έχει τα δικά του ψυχολογικά κεφάλαια να αντιμετωπίσει και συμπάσχει περιέργως με τους παθόντες, ενόσω η αυτοψία του στους χώρους των εγκλημάτων ανακαλεί δαίμονες που αναπαριστούν τις ίδιες τις ειδεχθείς πράξεις. Η εποπτεία του Χάνιμπαλ Λέκτερ, που προτείνει το αφεντικό Λόρενς Φίσμπερν, έχει τη διττή αποστολή, αφενός να αποδεσμεύσει τον Γκράχαμ των δαιμόνων και αφετέρου να συνδράμει σε αυτό το γαϊτανάκι αναζήτησης του φονιά, που ασφαλώς χρήζει ψυχαναλυτή.

Το παιχνίδι που ξετυλίγεται – με τα πρώτα επεισόδια να εξαντλούν συχνότατα την υπομονή μας – έχει μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας: οι γαστριμαργικές προσκλήσεις του Λέκτερ στο Φίσμπερν, τον Ντάνσι και όποιον άλλο, στις οποίες προς βρώσιν προσφέρει ανθρώπινη σάρκα – αλλά αυτό το ξέρει μόνο ο θεατής – και η προετοιμασία των υψηλής αισθητικής γευμάτων αποτελούν απίστευτη οπτική πανδαισία. Μπορεί και να μην έχουν περάσει ever από τη μικρή οθόνη εικόνες τέτοιου κάλλους. Τα κοντινά πλάνα στο κρέας (φαντάζεστε τι κρέας), το καθάρισμα των λαχανικών, το κόψιμο, το αίμα, το σερβίρισμα, όλα είναι σαν ένας φόνος με όλη την προετοιμασία του, τελετουργικά και με φινέτσα. Όλο το στήσιμο έχει χρώμα κόκκινο ή μαύρο, τα δολοφονημένα κορμιά είναι σα γλυπτά, αποτροπιαστικά αλλά πάντα γλυπτά, και η υποβλητικότητα στο σύνολο σε κάνει να νιώθεις ρίγη ακόμη και όταν δε συντρέχει κίνδυνος. Υπάρχει μια κατάχρηση της εικόνας τού κάλλους, κι εδώ μπαίνει το αρνητικό πρόσημο. Αποκομίζεις βαθμιαία την εντύπωση ότι πιο πολύ σε αφορά πώς βλέπεις αυτό που βλέπεις και όχι το τι βλέπεις. Κοντολογίς, ο τρόπος της σειράς, το στιλ της, η εικόνα της, η μορφή της, ξεπερνά το περιεχόμενό της.

Η αλήθεια είναι ότι το ενδιαφέρον της αυξάνεται μετά τα πρώτα έξι επεισόδια, οπότε πλέον έχει αρχίσει να δένει η μαγιονέζα και ενεργοποιούνται τα γρανάζια για να οδηγηθούμε «σε κάποιον», αλλά και να ξετυλίγεται η προσωπικότητα του αινιγματικού Δρος Λέκτερ. Συγχαρητήρια στο Μαντς Μίκελσεν ο οποίος πήρε το ρόλο (πανδύσκολος και αληθινή καρμανιόλα) και πέτυχε το αληθινό του breakthrough στην Αμερική (εντάξει ήταν και ο Τζέιμς Μποντ, αλλά άλλο να μπαίνει κάθε βδομάδα στο σπίτι τού κόσμου). Για τους Ευρωπαίους ηθοποιούς η αμερικάνικη προσφορά εργασίας περιλαμβάνει κυρίως κακούς. Ή μόνο κακούς. Κατά κανόνα. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο για έναν μη native να κάνει καριέρα στην Αμερική και τα παραδείγματα είναι πολλά.

Ο Μίκελσεν δεν πέρασε αλώβητος από αυτό, γιατί σε κάποιους, φυσικά, δεν άρεσε η προφορά του και επέρριψαν ευθύνες στο NBC για την επιλογή. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν μπόρεσε να πει ότι είναι κακός ηθοποιός ή ότι δεν παίζει καλά. Εξάλλου, προέρχεται κι από μια χώρα (τη Δανία) αλλά και μια σχολή κινηματογραφική (η οποία… σκαρφίστηκε μέχρι και ολόκληρο Δόγμα) που υπήρξαν από τις λίγες με επαρκές καλλιτεχνικό αντίκτυπο αλλά και αποδοχή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο Μίκελσεν, λοιπόν, κατάφερε να δώσει κάτι δικό του στο Λέκτερ, αυτό που είναι για μια τέτοια περίπτωση ρόλου και το δύσκολα πραγματοποιήσιμο ζητούμενο. Είναι αινιγματικός, στη σωστή ποσότητα και τόσο, όσο να σου δημιουργεί ενδιαφέρον κάθε φορά που τον βλέπεις. Μάλιστα, οι δικές του οι σκηνές είναι οι περισσότερο… δελεαστικές, γιατί αυτός έχει καταφέρει να σε κάνει να ενδιαφέρεσαι για αυτόν.

Και κάπου στο δρόμο, στο ενδιαφέρον σου για το Χάνιμπαλ μέσα από αιματηρά σκηνικά σαν πίνακες, λες κι είσαι σε μουσείο με εκθέματα, επαναφέρεις στην επιφάνεια της μνήμης σου ότι ψάχνεις και ένα δολοφόνο. Τελικά, εδώ, ποιο είναι το έλασσον;