της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το πρόβλημα με τον τρίτο κύκλο της πολυσυζητημένης και πιο επιτυχημένης (αν, όπως όλα δείχνουν, ξεπεράσει φέτος σε μέσο όρο θεαματικότητας εκείνον του «True Blood») του HBO δεν έχει να κάνει με το πολυπρόσωπο θέμα του, την πίστη του στην ουσία των πρωτότυπων βιβλίων του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν ή την ποιότητα παραγωγής του. Αυτά ήταν λίγο-πολύ δεδομένα από τον πρώτο, ρηξικέλευθο για τα τηλεοπτικά δεδομένα κύκλο του, κάνοντας το ερώτημα του αν αρέσει ή δεν αρέσει ζήτημα προσωπικού γούστου. Όχι, το πρόβλημα με τον τρίτο κύκλο είναι τεχνικό και δη αντικειμενικό.

Έχοντας δει ήδη τα 8 από τα μόλις 10 επεισόδιά του, μπορώ μετά βεβαιότητας πλέον να δηλώσω πως τόσο σε σύλληψη, όσο και σε εκτέλεση αυτός ο κύκλος είναι εντελώς λάθος. Όχι μόνο γιατί δεν έχει δράση. Αλλά κυρίως – και πιο ασυγχώρητα – γιατί δεν έχει εξέλιξη χαρακτήρων. Με εξαίρεση σε μικρότερο βαθμό τον αποστάτη της Φρουράς της Νύχτας, Τζον Σνόου του Κιτ Χάρινγκτον, στον παγωμένο βορρά, και σε μεγαλύτερο τον περιπλανώμενο, μονόχειρα πλέον, επονομαζόμενο «δολοφόνο του βασιλιά», Τζέιμι Λάνιστερ του – φωτισμένου Δανού – Νίκολαϊ Κόστερ Βάλνταου, ουδείς από τους παλιούς και αγαπημένους ή τους νεοφερμένους ήρωες έχει ή προλαβαίνει να μας πει κάτι καινούργιο. Παρόλο που η βασική δραστηριότητα σύσσωμων των ιθαγενών του Γουέστερος φέτος, είναι να περπατάνε και να μιλάνε. Να περπατάνε και να μιλάνε… Α, και να μας δείχνουν, συχνά πυκνά, γυμνά τα κάλλη τους (γεγονός που εν μέρει εξηγεί και τις υψηλές τηλεθεάσεις).

Δίνοντάς σου διαρκώς την αίσθηση πως βρίσκεται ακόμα στην αρχή του, πολύ φοβάμαι πως ο τρίτος κύκλος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εισαγωγή… στον τέταρτο, τον οποίο, όμως, θα δούμε μετά από έναν ολόκληρο χρόνο! Με την ελπίδα (που πεθαίνει τελευταία) ότι θα μας αποζημιώσει και για την υπομονή και για τη μνήμη μας (που πρέπει να γίνει… θηρίο ανήμερο για ξαναπιάσει ομαλά το νήμα της πολυπρόσωπης αφήγησης). Κάθε σειρά, βέβαια, δικαιούται έναν αδύναμο κύκλο, ιδιαίτερα αν επανακάμψει δριμύτερη, είχε υπάρξει τόσο σπουδαία, συνεχίζει να προκαλεί πολλές και έντονες συζητήσεις, ή γίνεται αφορμή για πανέμορφες καλλιτεχνικές εκφάνσεις σαν αυτές, τις δια χειρός του Ολλανδού graphic designer Ετίνε Ρίπζααντ.

Φτιαγμένα σε tablet (!) συνδυάζοντας ευφάνταστα την τέχνη της φωτογραφίας με εκείνες του Photoshop και της ψηφιακής εικονογράφησης, τα παρακάτω τρίχρωμα (άσπρο, μαύρο με μια στάλα φωτεινού, χαρακτηριστικού για τον καθένα, χρώματος) πορτρέτα ηρώων της σειράς προ(σ)καλούν δίκαια πολύ… χάζεμα. Ακαταμάχητα στο βλέμμα, λιτά και όμως αποκαλυπτικά ως σκίτσα ή ιστορικές λιθογραφίες, προσφέρουν μια άλλη (άπ)οψη του σύμπαντος του «Game of Thrones», κεντώντας το αμετάκλητα, εμβληματικά στο υφαντό της (pop) κουλτούρας του Δυτικού πολιτισμού.

Στο επίσημο site του Ρίπζααντ θα βρεις να χαζέψεις (με τις ώρες) και άλλα δείγματα της δουλειάς του, εκ των οποίων ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το σινεφίλ έργο του, με θέματα σαν τον «Τιτανικό», το «Χάρι Πότερ» και τον «Μαύρο Κύκνο» ή την Catwoman της Μισέλ Φάιφερ, την Αντζελίνα Ζολί, την Κέιτ Μπέκινσεϊλ και τον Πίτερ Πάρκερ / Spider-Man του Άντριου Γκάρφιλντ.

Το «Game of Thrones» προβάλλεται στην Ελλάδα στα κανάλια της Nova, 48 ώρες μετά την Αμερική.