της Σοφίας Σταυριανίδου

Αυτή είναι και η καρδιά της νέας σειράς του NBC, «Dracula», που ξεκίνησε στις 25 Οκτωβρίου μετά βαΐων και κλάδων, αφού εδράζεται στο διαχρονικά πολυλατρεμένο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ. Τούτο το έργο έχει σημαδέψει την παγκόσμια πυθοπλασία, απέκτησε άπειρους κινηματογραφικούς, τηλεοπτικούς, θεατρικούς, λογοτεχνικούς κλώνους με εκδοχές, παραλλαγές, μοντερνοποιήσεις και προσαρμογές σε τόπους, χρόνους και ηλικίες. Αυτό συνιστά και το μέγεθος της διαχρονικότητας εν γένει: αγκαλιάζει το χωροχρόνο δημιουργώντας impact.

Έφτασε, λοιπόν, και η στιγμή ενός πολύ περιποιημένου τηλεδράκουλα, από ένα μεγάλο αμερικανικό δίκτυο που στρατολογεί τον Τζόναθαν Ρις Μάγερς στον ομώνυμο ρόλο, παραδόξως απαλλαγμένο από την αγγλική προφορά του: μεγιστάνας εξ Αμερικής έρχεται στο βικτωριανό Λονδίνο του 1896 για να δώσει τα… «φώτα» του μεταφορικά και κυριολεκτικά στους Ευρωπαίους επιχειρηματίες. Έχει μπίζνα που αφορά την ηλεκτρική ενέργεια. Σκοπεύει να δώσει ηλεκτρικό ρεύμα προς χρήση, διοργανώνοντας ένα εντυπωσιακό show με μια δεξίωση ενώπιον όλων των πλουσίων της ευρωπαϊκής μητρόπολης. Σαν άλλος Γκάτσμπι. Φυσικά, σε κείνους κακοφαίνεται. Ποιος είναι αυτός ο καυχησιάρης που ήρθε να μας υποδείξει πώς θα… φωτιζόμαστε; Να πάρει την πίτα μιας αγοράς που αξιοποιείται από εκείνους; Ένας ξένος; Ένας αγνώστων λοιπών στοιχείων ξιπασμένος παρανοϊκός; Στο πρώτο επεισόδιο, το πρώτο κρατούμενο είναι οι πολέμιοι που δημιουργεί.

Αλλά στο ίδιο επεισόδιο, έχουμε και το δεύτερο κρατούμενο: τη γυναίκα που τραβάει το βλέμμα του (θα το θέλαμε πιο έντονο, πιο δυνατό, αλλά ΟΚ), το ομοίωμα της συζύγου που έχασε άγρια, αιώνες πριν, και για την οποία σπάει κάθε λογική, νικώντας το χρόνο και επιστρέφοντας… στο μέλλον. Στον αιώνα τον άπαντα, θα λατρεύεται από τον κόσμο κάτι που έχει τέτοια διάρκεια, μια αγάπη που ακροβατεί στα όρια της εμμονής. Όπως του Στόκερ, έτσι ακριβώς και τούτος ο Δράκουλας είναι ένας αιώνιος καψούρης που συγκινείται στη θέαση μιας γυναικείας μορφής, μπορεί να την προσκυνά σαν εικόνισμα και αποτελεί και έναν πυρήνα που θα λειτουργήσει σαν αφετηρία για όλα τα προβλήματα που θα έχει στη συνέχεια. Φαίνεται να είναι και η αχίλλειος πτέρνα του – και θα αρχίσουν οι εχθροί του να την παίρνουνε χαμπάρι. Βήχας και έρωτας δεν κρύβονται.

Ο πιλότος ανοίγει αυτές τις δύο ατραπούς στις οποίες θα ξετυλιχτεί όλη η υπόθεση. Για την ιστορία, διάφορα γραφτήκανε για ιστορικές ανακρίβειες περί φωτός και εποχής και αποκλίσεις επί του περιεχομένου (μέχρι και στη μουσική, δηλαδή, που βρήκα μια χαρά), οι οποίες βέβαια δεν έχουν καμιά σημασία. Το setting στην εποχή είναι το αυτό (εξού ίσως και η μεγάλη αυστηρότητα) και ομιλούμε για ένα στήσιμο συνόλου αξιοπρόσεκτο, όπου έχει γίνει καταπληκτική δουλειά σε κοστούμι, χώρους, εφέ, γενικά καλλιτεχνική διεύθυνση. Οι βασικοί χαρακτήρες πέριξ του Δράκουλα είναι λίγο-πολύ οι ίδιοι, και ο ίδιος πάλι λίγο-πολύ διαθέτει τα αυτά χαρακτηρολογικά στοιχεία. Καλό είναι ή να μην έχει διαβάσει κανείς το ανάγνωσμα είτε, αν το έχει διαβάσει, να το ξεχάσει. Δεν ανήκω σε αυτούς που δέχονται αβασάνιστα τις εκδοχές, διασκευές ή μοντερνοποιήσεις κλασικών έργων, αλλά για να το θέσουμε και στο πλαίσιο της λογικής και να μην τρελαθούμε, ας επαναφέρουμε στην επιφάνεια της μνήμης ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τηλεόραση, το μαζικότερο και λαϊκότερο των μέσων. Η Επίδαυρος πέφτει πολύ μακριά…

Ο Δράκουλας του ΝBC είναι μεν καψούρης, αλλά είναι και εμμονικός, που, φυσικά, πίνει, στην ψύχρα, το αίμα τού πρώτου των ευγενών που του πετάει στη μούρη απειλές. Είναι πεθαμένος ο άνθρωπος, με αίμα ζει. Τι να κάνει; Είναι και ανταγωνιστικός με προθέσεις μάλλον όχι αγαθές. Στη λίστα του χρήματος και της εξουσίας θέλει τον εαυτό του #1. Να ομολογήσουμε εδώ, βέβαια, ότι αν είναι… Democrat ή Republican δεν το πολυκαταλάβαμε. Ακόμη, τουλάχιστον (μειδίαμα). Να είναι Δημοκρατικός που θέλει να καθαρίσει την πόλη από τα σκυλιά που ρουφάνε – μεταφορικά – το αίμα του κόσμου και πλουτίζουν στο όνομά του; Να είναι Ρεπουμπλικάνος, γιατί το παραλήρημά του αναφορικά με τους εχθρούς του δείχνει μόνο ότι θέλει να τους φάει λάχανο δίχως χρήμα και εξουσία; Έλα ντε. Σκέψεις κάνουμε και ελπίζουμε οι σεναριογράφοι να μη μας αρχίσουν πολιτικά μανιφέστα. Η σειρά έχει τα εχέγγυα να μας κρατήσει το ενδιαφέρον, και η επιτυχία αυτού του πιλότου είναι ότι ανοίγει ακριβώς τα πεδία που τραβάνε τον ήρωα από τη μύτη. Οι χαρακτηρολογικές του καταβολές είναι ακόμη ασαφείς.

Πάντως, πίσω από όλα αυτά, υπάρχει και το γεγονός – αφετηρία. Ο Δράκουλάς μας έχει έναν «πλάστη», τον Βαν Χέλσινγκ τον περίφημο, και οι εικόνες κλειδί έρχονται προς το τέλος του πιλότου, όταν οι δυο τους συγκρούονται. Ο δημιουργός αντιδρά γιατί το δημιούργημα αρχίζει να γίνεται ανεξέλεγκτο. Ο Φρανκενστάιν είναι εκεί και η σχέση του με το «Πλάσμα» πολύ intriguing. Πολύ ωραία επιλογή ο Τόμας Κρέτσμαν για Βαν Χέλσινγκ. Όσο για τον Τζόναθαν Ρις Μάγερς, είναι ένας αριστοτελικά όμορφος άνθρωπος, ένας μάλλον μέτριος ηθοποιός, που μου δίνει την εντύπωση ότι τα project που επιλέγει να εμπλέκεται έχουν έναν μεγάλο άνδρα στο κέντρο και είναι ο ίδιος (βλ. «The Tudors»). Δε χαμογελάει εύκολα εντός ή εκτός πλατό, είναι μπλαζέ μάλλον και όλο το εκτόπισμά του είναι τέτοιο. Έχει πολύ British touch για να παίζει εδώ Αμερικάνο. Και ενώ είναι σαν μπιμπελό όταν βρίσκεται με γυναίκα, έχει μια έντονη σεξουαλικότητα, που θαυμάσαμε και στις ερωτικές σκηνές των «Tudors» αλλά, στο λίγο που είδαμε, και εδώ. Δεν είναι άσχημος σα Δράκουλας. Πέρα από το ταιριαστό φιζίκ, διαθέτει και αυτή τη σεξουαλικότητα και το βλέμμα του εμμονικού. Σεξ, αίμα και Στόκερ. Ανεπιφύλακτα, δώστε του την ευκαιρία.