A LONG… FOX SUMMER!
Ως ιδανικό αντίδοτο στον κατακλυσμό επαναλήψεων που μαστίζει κάθε καλοκαίρι την ελληνική TV, το FOX εξασφάλισε και προβάλλει, λιγότερο από 24 ώρες μετά τις ΗΠΑ, δύο νέες, πολυαναμενόμενες σειρές τού FX. Για τα «Tyrant» και «The Strain» ο λόγος, που αμφότερες βλέπονται απολαυστικά (ένοχα ή μη, για εντελώς διαφορετικούς λόγους) και έσκισαν στα ratings – με το δεύτερο να αγγίζει το 8% συνολικά, για να γίνει (ξεπερνώντας το «The Last Ship») η πιο επιτυχημένη νέα σειρά της συνδρομητικής τηλεόρασης φέτος! Η Σοφία Σταυριανίδου και η Ιωάννα Παπαγεωργίου σου εξηγούν πώς και γιατί.
«TYRANT»: (A) Political Soap Opera
Εξαιρετικές προδιαγραφές έχει το «Tyrant» και προβλήθηκε, μάλιστα, από το FX και ως νέο «Homeland» λόγω Μεσανατολικού θέματος αλλά και του κοινού παρονομαστή τους, του creator Γκίντεον Ραφ. Οι συγκρίσεις και τα κοινά σημεία μένουν στάσιμα εκεί. Γιατί με το «Tyrant» κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Παρά το ότι τα ratings εξαρχής ήταν καλά και συνεχίζουν να είναι καλά, να το πούμε αυτό, η κριτική υπήρξε πολύ αυστηρή.
Τους αφορά τους Αμερικανούς πολύ ό,τι είναι τοποθετημένο στη Μέση Ανατολή και ανέκαθεν η / οι πολιτική /οί τους κουνάνε το δάκτυλο σε αυτές τις χώρες όπου η θρησκεία και οι πρώτες ύλες πριμοδοτούν (χοντρικά λέμε τώρα, δεν κάνουμε πολιτικό manifesto) τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ένα τέτοιο υπάρχει και στη Μεσανατολικά αόριστη πόλη Αμπουντίν, όπου μας τοποθετεί η σειρά. Την οποία ο ήρωας Μπασάμ (αγγλιστί Μπάρι) επισκέπτεται μετά από είκοσι χρόνια εθελοντικής απουσίας με την όμορφη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του. Είναι γιος του δικτάτορα της χώρας, που ο Μπασάμ έχει αποποιηθεί. Ο πατέρας πεθαίνει και δημιουργούνται ταραχές από τον καταπιεσμένο κόσμο, οπότε ο Μπασάμ αποφασίζει να μείνει σε μια προσπάθεια να συνδράμει τον νέο Πρόεδρο, τον μεγαλύτερο αδελφό του, Τζαμάλ, στη διακυβέρνηση της ταραγμένης χώρας. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά είναι σοβαρά και δραματικά πολύ, αλλά πρέπει να εξομολογηθώ ότι είναι τόσο basic και ξετυλίγονται τόσο κοινότοπα, μέσα στο τίγκα στην εξωτική χλιδή και πολυτέλεια παλάτι της οικογένειας του Μπασάμ, που μου προκάλεσαν γέλωτα. Αλλά, από μια απροσδιορίστως προερχόμενη διαστροφή, έχω παρακολουθήσει όλα τα επεισόδια και επειδή το βλέπω και με αγαπημένο άνθρωπο που έχει καρφωθεί στο serial, μου είναι αδύνατο να το αφήσω. Είναι περίεργο το feeling.
Σοβαρά τώρα. Δεν μπορεί να φωνάζει «Σοβαρό» με Σ κεφαλαίο, ένα serial που τοποθετείται σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής με σωστή τη γενική αρχιτεκτονική και λαογραφική κοψιά, αλλά να μην υπάρχει πουθενά στο χάρτη. Αυτή η γενικότητα και αοριστία μειώνει την αληθοφάνεια και την αξία της και την κάνει άτολμη και δειλή. Δεν έχει θέση στο σήμερα.
Στους χαρακτήρες; Η – σίγουρα ηλίθια – σύζυγος του Μπασάμ (ερμηνευμένη από την ατάλαντη Τζένιφερ Φίνιγκαν – κόρη της Μπρουκ και του Έρικ στο «Τόλμη και Γοητεία»!) ρωτάει και ξαναρωτάει τι της κρύβει ο άνδρας της, λες και το ότι γίνεται της ζουρλής στους δρόμους και υπάρχει δικτατορία, δεν είναι καθαρή απόδειξη της ταραχής του. Ο γιος – politically correct – είναι gay και ψιλοπαίζει με έναν τύπο και, φυσικά, δε θέλει να ξεκουνήσει από το μέρος. Η κόρη του εκστομίζει την ατάκα «There is seriously something wrong with this place» (ανακάλυψε την πυρίτιδα κι αυτή). Για να φτάσουμε στον ήρωα, τον Μπασάμ (ενσαρκωμένο από τον σαγηνευτικό τουλάχιστον στην όψη, Βρετανοαμερικανό, Άνταμ Ρέινερ). Παραθέτω μερικές ατάκες που απευθύνει στον αδελφό του Τζαμάλ: «Talk to the people», «Peaceful demonstration is a basic human right», «Respect their rights!», «Do you want to be remembered as a dictator or as the leader who listens to his people?» (duh!). Ο Τζαμάλ επειδή είναι καλός στο βάθος και όχι κτήνος, όπως δείχνει η έκλυτη ζωή του, ακούει τον αδελφό Μπασάμ, ο οποίος μιλάει σαν τον Αμερικανό Πρόεδρο. Ο Αμερικανός Πρόεδρος τα κάνει όλα καλά. Και, πάνω απ’ όλα, στηρίζει τη δημοκρατία (ταλαιπωρημένη έννοια εν γένει, και ιδίως στο εν λόγω context). Μαθήματα αμερικανικής δημοκρατίας παραδίδει ο Μπασάμ. Αυτό όλο φωνάζει πολύ και στους Αμερικάνους μπορεί να πιάνει, αλλά δε χρειάζεται να τσιμπήσουμε κι όλοι. Μπορούμε να παρακολουθούμε τη σειρά, αλλά να ξέρουμε και τι βλέπουμε. Και παρότι θέλει να είναι σοβαρή (και αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημά της), ας μην την πάρουμε πολύ σοβαρά. «Άγγελέ μου, τύραννέ μου», ένα πράγμα…
Το «Tyrant» παίζει κάθε Τετάρτη, στις 22:00, στο FOX.
«The Strain»: Master(ful) Horror
Το «Night Zero», πρώτο επεισόδιο του «The Strain» είναι ένα (παραλίγο) αριστούργημα. Από το πρώτο λεπτό, πάνω από τη σκοτεινή πόλη, όταν μια ανδρική φωνή μιλά για την παράλογη, μη μετρήσιμη ανθρώπινη πείνα για αγάπη. Μέχρι την τελευταία σκηνή, όταν το κοριτσάκι με το διεστραμμένα κόκκινο φόρεμα επιστρέφει σπίτι. Και επαναλαμβάνει, αλλόκοτα, σα robot, «Μπαμπά, κρυώνω», πριν η κάμερα ζουμάρει στα (μετ)αλλαγμένα μάτια του.
Ναι, ένα (ατελές και γι’ αυτό ακαταμάχητο) αριστούργημα. Φτιαγμένο συθέμελα από τον auteur τού είδους (και όχι μόνο) Γκιγέρμο ντελ Τόρο («Ο Λαβύρινθος του Πάνα», «Hellboy», «Pacific Rim»), ο οποίος είχε καιρό στο μυαλό του ως σειρά αυτή την τελεολογική ιστορία που διαλύει βίαια και αναδομεί τολμηρά, εθιστικά, τον βαμπιρικό μύθο. Δεν του… έκατσε, όμως, κι έτσι, με τη συνδρομή του έμπειρου συγγραφέα Τσακ Χόγκαν (του οποίου το βραβευμένο «Prince of Thieves» έγινε το υποψήφιο για Όσκαρ «The Town»), ο ντελ Τόρο έκανε το «The Strain» bestseller λογοτεχνική τριλογία («The Fall» και «The Night Eternal» την ολοκλήρωσαν, το 2011). Τα μεγάλα μυαλά της TV το ξανασκέφτηκαν. Από τα κανάλια που τους πολιόρκησαν, όμως, ντελ Τόρο και Χόγκαν επέλεξαν τελικά το FX, γιατί συμφωνούσε πιο πολύ με το όραμά τους: μια σειρά 3 ή (το πολύ) 5 σεζόν, 13 επεισοδίων, που θα ακολουθεί πιστά τα βιβλία, αλλά δε θα διστάζει να προσθέτει νέο υλικό όπου κρίνεται απαραίτητο. Οι δύο τους έγραψαν τον πιλότο και τέθηκαν επικεφαλής / επιμελητές τής ομάδας σεναριογράφων που ανέλαβαν τα υπόλοιπα, ενώ ο Μεξικανός auteur συμφώνησε να σκηνοθετεί όσα περισσότερα επεισόδια του επιτρέπει το πρόγραμμα του. Φυσικά, ένα από αυτά ήταν και το πρώτο. Όπου γίνεται σαφές ότι το σινεμά (αντίθετα με τη λογοτεχνία) είναι γραμμένο στο DNA του.
Το «Night Zero» σε ρουφά στο σύμπαν του και κάνει τους – συμπαθείς και μη – ήρωές του απτούς, πολύ πιο άμεσα, αβίαστα, απ’ ότι τα βιβλία. Περιστασιακές ατάκες και συμπεριφορές, που στο χαρτί φαντάζουν φτηνές και ψεύτικες, εδώ δεν κάνουν τόση γκέλα. Αντίθετα, αποκτούν γοητευτικό, ανθρώπινο ζουμί, κυρίως χάρη στην εξαιρετική διεύθυνση ηθοποιών, που αφενός αναδεικνύει τον… περιφερειακό έως τώρα, Κόρεϊ Στολ («House of Cards»), σε εύστοχο πρωταγωνιστή, ως παθητικά επιθετικό Δόκτορα του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων, Έφρεμ Γκουντγουέδερ, και τον Βρετανό Ντέιβιντ Μπράντλεϊ (comic relief των ταινιών τού «Χάρι Πότερ», ως Άργκους Φιλτς) σε ιδανικό «γεροπαράξενο», αλλά και «γεροσοφό», μοναδικό αντάξια πανούργο του Master μαχητή, συλλέκτη / ενεχυροδανειστή, Έιμπραχαμ Σετράκιαν. Και αφετέρου δίνει την ευκαιρία σε… σεσημασμένους, συνήθως τυποποιημένους καρατερίστες / φάτσες, σαν τους Μία Μαέστρο («The Twilight Saga: Χαραυγή»), Κέβιν Ντουράντ («Νώε») και Σον Άστιν (Σαμ στην τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών») να δοκιμαστούν σε αναπάντεχες ερμηνευτικούς ατραπούς.
Παράλληλα, μετουσιώνεται ατόφια στην τηλεοπτική γλώσσα η λογοτεχνική, κλινική προσέγγιση και περιγραφή του βαμπιρικού ιού, με τον οποίο μολύνει ο Master (αρχικά) τους επιβάτες ενός μόλις προσγειωμένου στη Νέα Υόρκη αεροπλάνου. Στην οθόνη, ιός και (τερατώδης) Master αποκτούν υποβλητική υπόσταση, ιδωμένοι με ωμό, αλλά και (όσο πρέπει) στιλιζαρισμένο ρεαλισμό. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικός (και ενοχλητικός στο στομάχι) ο τρόπος με τον οποίο ο ζωώδης, βρώμικος, ακατέργαστος Μεσαίωνας που εκπροσωπεί ο Master (σχεδόν άμορφος ο ίδιος και όσα τον αφορούν, χωρίς διακριτά περιγράμματα ή όρια μεταξύ έσω και έξω, σε συμπληρωματικά χρώματα, σαν το καφέ του χώματος ή το πράσινο της μούχλας), εισβάλλει και αρχίζει να διαβρώνει τη σύγχρονη, high-tech Νέα Υόρκη (με τα καθαρά περιγράμματα ή όρια, και τα βασικά χρώματα, σαν το μπλε και το κόκκινο, στα κτίρια, στους δρόμους, στις στιλπνές μεταλλικές ή γυάλινες επιφάνειές της, στα φώτα και τα οχήματά της).
Το δεύτερο επεισόδιο, «The Box», χάνει καύσιμα μόνο στην αφήγηση, και δη στο σασπένς, καθώς ο αριθμός των (σοκαριστικών) εξελίξεων είναι λίγο μικρότερος. Διατηρούνται, όμως, στο ακέραιο όλες οι παραπάνω αρετές τής σειράς, και δη οι πολλές, κινηματογραφικών διαστάσεων, υποσχέσεις που δίνει για το μέλλον. Μη διστάζεις, λοιπόν. Κόλλησε!
To «The Strain», παίζει κάθε Δευτέρα, στις 23:10, στο FOX.
Υ.Γ. Κάθε Πέμπτη, στις 21:30, στο FOX, παίζει επίσης αμέσως μετά την Αμερική, και ο 2ος κύκλος της αμερικανικής εκδοχής του «The Bridge», που μέχρι στιγμής δείχνει ακόμα πιο τολμηρός και αιχμηρός από τον πρώτο, για τον οποίο σου είχαμε πει τη γνώμη μας εγκαίρως. Extra bonus στον 2ο, η Φράνκα Ποτέντε («Τρέξε Λόλα, Τρέξε») στο ρόλο του… big bad!
