Έχοντας βιώσει κάμποσες περιπτώσεις λογοκρισίας σε άλλα Μέσα στο παρελθόν, ήταν απόλυτα προφανής ο στόχος μου για τη δημιουργία του FREE CINEMA: η ελευθερία (μου) και η επιστροφή της κινηματογραφικής κριτικής που (θα) αφορά τον αναγνώστη. Είναι σαφώς κερδισμένα αυτά, και στο πέρασμα του χρόνου γίνονται όλο και περισσότερο σεβαστά από τους επισκέπτες του site, που κάθε Τετάρτη βράδυ, στο γύρισμα προς ξημερώματα Πέμπτης, συρρέουν στις σελίδες των κριτικών των νέων φιλμ για να διαβάσουν… κάτι το διαφορετικό. Από μία δημοσιοσχετίστικη και βαρετή επανάληψη που «στοιχειώνει» πολλές άλλες σελίδες με κινηματογραφική θεματική. Οι οποίες δεν καταλαβαίνουν πόσο άσχημα «καρφώνονται» με τα απλόχερα «δύο αστεράκια» (και βάλε, πλέον, διότι εκείνο το viral άρθρο έκανε «ζημιές»!) για όλα τα έργα. Αλλά… σάμπως και θέλουν να καταλάβουν; Αυτή είναι η υπηρεσία τους. Και έχει αρκετά και διάφορα οφέλη, κακά τα ψέματα…
Στα δεκατρία του χρόνια, το FREE CINEMA έχει κατακτήσει μία αρκετά υψηλή επισκεψιμότητα, δίχως να ακολουθεί στερεοτυπικούς «κανόνες» του διαδικτύου. Εδώ μέσα δεν ποστάρονται καμιά δεκαριά (και πάνω) άρθρα την ημέρα για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη του site και να τραβήξουν (τα απαραίτητα) click. Οι κριτικές είναι το πρώτο μέλημα και αυτές φέρνουν την Πέμπτη (με τις «πρεμιέρες» των αντίστοιχων κειμένων) και το Σάββατο (η μεγαλύτερη μέρα εξόδου για σινεμά) τους περισσότερους αναγνώστες. Απλό συμπέρασμα: το κοινό που μας διαβάζει… πηγαίνει σινεμά. Ή, σίγουρα, θα ήθελε να πάει και αναζητά μια σιγουριά στην επιλογή της ταινίας που πρόκειται να παρακολουθήσει.
Το FREE CINEMA ουδέποτε είχε την πρόθεση να «κανακέψει»… οποιονδήποτε! Ούτε γραφεία διανομής, ούτε φορείς, ούτε θεσμούς, ούτε επισκέπτες, ούτε… you name it! Αυτό έχει οικονομικό κόστος, όπως είπα εξαρχής. Αλλά εξακολουθεί να γίνεται, συνειδητά. Ανήκω στο είδος των ανθρώπων που αν δεν υπάρχει ηθική στα πράγματα ή κάτι λειτουργεί ενάντια στις αρχές μου και με επηρεάζει άμεσα, δεν το σηκώνω. Δεν κοιμάμαι τις νύχτες! Κανονικά. Για στομάχι, μην τα συζητάμε… Το ότι τούτο το site έχει επιβιώσει όλα αυτά τα χρόνια με αντίστοιχα τολμηρή στάση απέναντι στα κινηματογραφικά πράγματα του… χωριού που είναι η Ελλάδα, σημαίνει πολλά. Και δηλώνει guts. Και balls. (Ναι. Τι;)
Ένα από τα πράγματα που επίσης χαίρομαι (και κυριολεκτικά σπανίζει) είναι το interaction που υπάρχει στην (ελεύθερη) περιοχή σχολίων του site ή και της σελίδας μας στο facebook, όπου μπορεί κανείς να εντοπίσει κάμποσα σχόλια με απαντήσεις οι οποίες συχνά ξεκινούν (και) δημιουργικούς διαλόγους. Σε ένα διαδίκτυο όπου ενίοτε δεν προσφέρεται καν η δυνατότητα σχολιασμού στους αναγνώστες ή η «διάδραση» περιορίζεται σε… Like και Share (διαγωνισμών), είναι παρήγορο να βλέπεις πως υπάρχει η πρόθεση επικοινωνίας. Η οποία επιτυγχάνεται!
Παράλληλα, το FREE CINEMA έχει λειτουργήσει και ως «όχημα» για την έναρξη άλλων ενεργειών, εκεί έξω. Όταν άλλοι κωλοχτυπιούνται για περισσότερη δημοσιότητα (ή προσωπική προβολή…) ως YouTubers (παραδόξως, αυτό το έκανα… before it was cool, με άπλετες δόσεις αυτοσαρκασμού) ή podcasters (άνθρωποι που βαριούνται να γράψουν κάτι ουσιαστικό που θα μείνει και… «τα λένε» μπροστά σε ένα μικρόφωνο), εδώ καταφέραμε να στήσουμε το ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, που φέτος θα μετρήσει τη δέκατη τέταρτη (!) διοργάνωσή του, παρουσιάζοντας ένα (πλέον ανεξάρτητο) πρόγραμμα προβολών αφιερωμένο σε φιλμ ρεπερτορίου, ενώ από πέρσι ξεκινήσαμε και την REPERTORY, μία εταιρεία διανομής με επανεκδόσεις για το καλοκαίρι, που έχει σκοπό να φέρει ξανά στη μεγάλη οθόνη ταινίες από το χολιγουντιανό παρελθόν οι οποίες για πολλές δεκαετίες (αδίκως) έμεναν στα αζήτητα, αν και απόλυτα ψυχαγωγικές για τα θερινά σινεμά (τον Ιούνιο θα κάνουμε χαμό, υπόσχεση!). Και μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε και παρόμοιο curating σε κάποιο κινηματογράφο («καρφί»…).
Κατά τα άλλα, FREE CINEMA εδώ, στο facebook, στο Twitter και στο Instagram. Με την παρουσία σας… παντού, δυναμώνετε τούτο το ελεύθερο Μέσο. Και τη φωνή μου. Σας ευχαριστώ θερμά. Επισκέπτες, συνεργάτες, υποστηρικτές, ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την ποιότητα που προσφέρουμε. Επί δεκατρείς φορές, πλέον! Και προχωράμε. Υγεία να υπάρχει. Διότι τα γραπτά μπορεί να μένουν παντοτινά, εμείς πάλι… όχι.
