Το άνοιγμα του πρώτου τετραημέρου μεταφράστηκε σε 574 εισιτήρια (σύνολο τετραημέρου είναι αυτό…), από τέσσερις κινηματογράφους στην Αθήνα και μια αίθουσα στη Θεσσαλονίκη! Περιέργως, μιλάμε για ένα φιλμ του οποίου η καμπάνια προώθησης κατέκλυσε κάθε μορφής media από τον περασμένο Φεβρουάριο, απέκτησε trailer και site εκείνη την περίοδο και, από τις 19 Δεκεμβρίου, «εξαφάνισε» την persona τού κεντρικού του ήρωα, απασχολώντας – κυρίως μέσω διαδικτύου – την καθημερινότητά μας με σχετικά «viral» videos.
Ενώ για άλλες ταινίες αναζητούμε υλικό με το τουφέκι (άγνωστο πράγμα στη χώρα μας τα film clips, για παράδειγμα), το επίσημο channel του «Αντώνη Παρασκευά» στο YouTube απαρίθμησε 40 (!) videos μόλις από τις αρχές του Δεκέμβρη ως την έξοδο της ταινίας, με διόλου ευκαταφρόνητα νούμερα σε views, που σίγουρα δήλωναν μια κάποια περιέργεια από το κοινό, το οποίο όμως, ειρωνικά, εξαφάνισε τον ομώνυμο κινηματογραφικό χαρακτήρα… κανονικά.
Σίγουρα δεν μπορείς να κατηγορείς ανθρώπους που έχουν στήσει το μηχανισμό προώθησης μιας ταινίας με τρόπο που θα μπορούσε να αποτελέσει case study ακόμη και για μεγάλα studios του εξωτερικού. Και, ναι, σπρώχνεις όσο μπορείς τη δουλειά σου γιατί την αγαπάς, την πονάς. Πρέπει, όμως, όλο αυτό να συμβαδίζει και με μια γνώση τού προϊόντος το οποίο πουλάς. Ο «Αντώνης Παρασκευάς» χρησιμοποίησε πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας απόλυτα mainstream, αναγνωρίσιμα, cult, «εναλλακτικά» ή και σχετικά με την persona του, δίχως να κάνει «γκελ» σε κανέναν από αυτούς τους χώρους (574 εισιτήρια, ε;)! Τι κατάφερε να πιστοποιήσει, τελικά; Το πρόβλημα ταυτότητας του ελληνικού σινεμά, αλλά και της συγγένειάς του με την ελληνική πραγματικότητα.
