Η κινηματογραφική αγορά και η διανομή στην Ελλάδα πρέπει να βιώσουν μία σημαντική καταστροφή για να επαναπροσδιορίσουν τους τρόπους λειτουργίας τους. Το pattern είναι κοινό και απαράλλαχτο εδώ και χρόνια, αν όχι και δεκαετίες ακόμη. Η σεζόν θα ξεκινά με κάτι καραμπινάτο γύρω στον Οκτώβρη, θα φουσκώσει γύρω στις γιορτές, θα εξακολουθεί να αφορά λόγω Όσκαρ στις αρχές του νέου έτους, θα «αδειάζει ράφια» για κάνα δίμηνο μετά, με αζήτητα κυρίως απαγορευτικής διάρκειας και θεματολογίας που δεν θα μπορούν να βγουν το καλοκαίρι, και στα θερινά θα βγει «στον αφρό» η μπακατέλα του «ψυχαγωγικού» δίωρου… «μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά», πνίγοντας τα αμερικανικά blockbusters στα multiplex, διότι έτσι γουστάρει ο «ανεξάρτητος» προγραμματισμός που καπαρώνει τα καλά «μαγαζιά» για τη συγκεκριμένη σεζόν. Και πάλι από την αρχή.
Η σεζόν 2019 – 2020, μέχρι στιγμής, επιβίωσε κυρίως εξαιτίας δύο ταινιών (!): του «Joker» και της «Ευτυχίας». 1.565.157 εισιτήρια (έως και τις 2 Μαρτίου) έκοψαν αυτά τα δύο φιλμ. Χωρίς αυτά, η σεζόν θα βρισκόταν σε δραματική κατάσταση. Ακόμη και με τέτοιες επιτυχίες, όμως, σκέψου πως εκεί έξω υπήρξαν και κινηματογραφικές αίθουσες που μπορεί να μην έπαιξαν ούτε τη μία ούτε την άλλη ταινία! Σε πιάνει μία παραπάνω λύπη τώρα, έτσι; Κυρίως για το σινεμά που μπορεί να έχει (από)μείνει (και αγωνίζεται να παραμείνει) στη γειτονιά σου, στη μικρή σου πόλη, σε ολόκληρη την Ελλάδα…
Ο COVID-19 παρουσιάστηκε / αναφέρθηκε πρώτη φορά στην Κίνα, στις 31 Δεκεμβρίου του 2019. Επειδή τα εξωτερικά ζητήματα σπάνια ευαισθητοποιούν σοβαρά την ελληνική κοινωνία, έπρεπε να φτάσουμε στο πρώτο καταγεγραμμένο κρούσμα στη γείτονα Ιταλία (21 Φεβρουαρίου εφέτος) για ν’ αρχίσει να αφορά και να «εκφοβίζει» τους πολίτες η ύπαρξη του κορονοϊού. Με νούμερα τετραημέρου, στην Ελλάδα, οι αρχές Φεβρουαρίου βρήκαν τα κινηματογραφικά ταμεία στα 178.843 εισιτήρια. Το επόμενο τετραήμερο (6 – 9 Φεβρουαρίου) έπεσαν στα 151.556. Το επόμενο (13 – 16 Φεβρουαρίου) έπεσαν στα 129.299. Το τετραήμερο της είδησης ότι η Ιταλία έχει πρόβλημα (20 – 23 Φεβρουαρίου) έπεσαν στα 100.925. Το προηγούμενο τετραήμερο (56.865 εισιτήρια!) δεν ξέραμε αν τα ταμεία χτυπήθηκαν περισσότερο από: α) το ότι η Καθαρά Δευτέρα που… κολλούσε σε αυτό έστειλε τους πάντες στις εξοχές, β) η «απειλή» του κορονοϊού αρχίζει να επηρεάζει ή γ) οι νέες ταινίες δεν πρόσφεραν κάτι πραγματικά δελεαστικό ώστε να παίξει το σινεμά τον ρόλο τού ψυχαγωγικού μέσου φυγής. Προφανώς και το μερίδιο ευθύνης μοιράζεται (και) στα τρία.
Την Παρασκευή, ένας φίλος του site μου έστειλε αυτό το μήνυμα: «Είμαι μόνος μου στο (τάδε σινεμά)! Για να δω το (τάδε νέο φιλμ). Μόνος, όμως. Τελείως. Σχεδόν δεν ήθελε να μου κόψει εισιτήριο…». Το «τάδε νέο φιλμ», χωρίς να είναι ένα κακό έργο, ανήκει στην κατηγορία «δεν αφορά το ελληνικό κοινό», διανεμήθηκε τώρα γιατί… θα πήγαινε ακόμη πιο άπατο καλοκαίρι (το εννοώ), υπάρχει για «κατέβασμα» από τις 17 Ιανουαρίου, κι αν γουστάρεις του κοτσάρεις και ελληνικούς υπότιτλους από την πρώτη τού Μάρτη. Αν ρωτάς κι εμένα, λοιπόν, δεν είναι μόνο ο COVID-19. Γιατί τέτοια έργα θα βγαίνουν (;) συνέχεια για κάνα δίμηνο, με την αγορά να περιμένει τον καινούργιο Τζέιμς Μποντ («No Time to Die») για ν’ ανασάνει. Έλα μου, όμως, που εκείνος υπολόγισε τη χασούρα από Κίνα (ειδικά) και με αφορμή κι άλλα μικροπροβλήματα στην παραγωγή, μετακόμισε για μέσα Νοεμβρίου (φωτό επάνω)!
Πλέον, ο δυτικός Τύπος ανησυχεί έντονα. Ανησυχεί το Variety για τα σινεμά (4 Μαρτίου), ανησυχούν οι New York Times για την όποια έξοδο πολιτισμού (6 Μαρτίου), ενώ σε κάποια σινεμά της Ιταλίας προσπαθούν να μην βάλουν λουκέτο πουλώντας εισιτήρια με απόσταση δύο ή τρία κενά καθίσματα μεταξύ των θεατών (7 Μαρτίου)! Την ίδια στιγμή, κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο μεταθέτουν την ημερομηνία διοργάνωσής τους και, πλέον, αρχίζει να υπάρχει φόβος ακόμη και για τις Κάννες, που ξεκινούν στις 12 του Μάη. Χωρίς κανείς να μπορεί να γνωρίζει ακόμη αν ο… καλός καιρός και οι υψηλότερες θερμοκρασίες της άνοιξης και του καλοκαιριού βάλουν ένα κάποιο φρένο στον COVID-19.
Θα πεθάνουμε όλοι; Θα πεθάνουμε σε κινηματογράφους; Θα πεθάνουμε σε εκκλησίες; Θα πεθάνουμε σε γήπεδα; Θα πεθάνουμε στα ΜΜΜ; Θα πεθάνουμε σε ένα supermarket καθώς θα παλεύουμε για το τελευταίο ρολό χαρτιού υγείας; Θα καταστραφεί η παγκόσμια οικονομία, μπας και επιχειρηθεί ένα κάποιο «restart» κατόπιν; Έπρεπε να… «αραιώσουμε» πληθυσμιακά και βρέθηκε ο τρόπος και όλα είναι ελεγχόμενα και πάλι ωραίοι θα είμαστε μετά, απλά κατά μερικά εκατομμύρια λιγότεροι (για να μας αντέξει ο πλανήτης, μωρέ…); Και θεωρίες συνωμοσίας θ’ ακουστούν, και κάποιοι θα ελπίζουν, και κάποιοι θα μας αποχαιρετίσουν. Θα φτάσουμε να ζούμε με προφυλάξεις τύπου… «Τρελές Σφαίρες» (φωτό επάνω); Διότι κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να θίξουν (μέχρι) και το σεξ! Δεν θυμίζουν όλα αυτά εποχές Μεσαίωνα, πανώλης και… βαθύτατου συντηρητισμού; Από την άλλη, στο ΑΣΤΥ της οδού Κοραή, ο κόσμος ποδοπατιέται (φωτό κάτω) για να δει την καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς», το οποίο παίζεται σε αποκλειστικότητα με sold-out προβολές. Δεν ξέρω αν θα πεθάνει κανείς από… Τέχνη! Πάντως, ακούγεται λιγότερο ηλίθιο από όλα τα προαναφερθέντα. Εδώ υπάρχει κόσμος που δεν έχει πεθάνει ακόμη από αλλεπάλληλο binge watching σειρών του Netflix. Δηλαδή, θεωρώ πως η ανθρωπότητα θ’ αντέξει. Τα σινεμά με μονοψήφιο αριθμό θεατών, πάλι…
