της Κατερίνας Ανδρεάκου

Η μεγάλη πρεμιέρα ήταν το αισθηματικό δράμα «A United Kingdom» της Λονδρέζας Άμα Ασάντε, βασισμένο στην αληθινή ιστορία του διαδόχου του θρόνου της Μποτσουάνας και του «απαγορευμένου» του έρωτα – και κατόπιν γάμου – με μια λευκή Αγγλίδα γραμματέα στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την αρχή του τέλους της βρετανικής αποικιοκρατίας. Η Ασάντε, χωρίς ιδιαίτερες σκηνοθετικές πρωτοτυπίες, παραδίδει ωστόσο ένα στιβαρό, παραδοσιακό, «επικό» βιογραφικό δράμα, ενισχυμένη από τα εντυπωσιακά αφρικανικά τοπία αλλά κυρίως τις δυνατές, ειλικρινείς ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, Ντέιβιντ Ογέλογουο και Ρόζαμουντ Πάικ.

Η παρουσία του Ογέλογουο, όμως, είχε και συνέχεια. Αρχικά, παραβρέθηκε στο συνέδριο με θέμα την κινηματογραφική πολυ-πολιτισμικότητα που διοργάνωσε το Βρετανικό Κινηματογραφικό Ινστιτούτο με αφορμή το Φεστιβάλ, αλλά και το «Blackstar», το εκτενές κινηματογραφικό αφιέρωμα στους σημαντικότερους μαύρους καλλιτέχνες που διεξάγεται παράλληλα με το υπόλοιπο πρόγραμμα στις αίθουσες του BFI. «Τώρα ζω στην Αμερική… Έφυγα παιδιά!», ανέφερε στη συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία του, συνεχίζοντας και μιλώντας για την περιορισμένη παρουσία μαύρων ηθοποιών στο σινεμά: «Αισθάνθηκα πως έπρεπε να φύγω. [Αλλά] σας παρακαλώ, σταματήστε αυτή την αποστράγγιση ταλέντου! Πρέπει να αλλάξετε τα δημογραφικά των ανθρώπων που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις». Την Κυριακή, όμως, βρέθηκε και στην πρεμιέρα της δεύτερης ταινίας του στο Φεστιβάλ, το «The Queen of Katwe» σε σκηνοθεσία της Μίρα Ναΐρ, επίσης εκτυλισσόμενο στην Αφρική (αυτό στην Ουγκάντα) κι επίσης βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Φιόνα, ενός νεαρού κοριτσιού από φτωχογειτονιά που έγινε πρωταθλήτρια στο σκάκι κυρίως με τη στήριξη του δασκάλου της (Ογέλογουο) και της περήφανης μητέρας της (επιστροφή σε μεγάλο ρόλο της βραβευμένης με Όσκαρ Λουπίτα Ενγιόνγκ’ο). Η Ναΐρ σκηνοθετεί με χιούμορ, αισιοδοξία και (αναμενόμενα για ταινία της) μια απίθανη χρωματική παλέτα τη γλυκόπικρη ιστορία του κοριτσιού (εξαιρετικό ντεμπούτο της νεαρής Μαντίνα Ναλγάνγκα) που υπερνίκησε κάθε δυνατό εμπόδιο ώστε να κατακτήσει το όνειρό της. Οι τίτλοι τέλους και μόνο εγγυώνται την έξοδο από την αίθουσα με υγρά μάτια και χαμόγελο αισιοδοξίας (είναι παραγωγή Disney, άλλωστε)!

Κατά τα άλλα, οι μεγάλες ταινίες της παγκόσμιας παραγωγής έκαναν αίσθηση, από το «La La Land» (το οποίο είχε τη μεγαλύτερη ουρά για δημοσιογραφική προβολή που έχω δει στα 15 χρόνια που καλύπτω το Φεστιβάλ!) και το οικογενειακό δράμα «A Monster Calls», με τη Σιγκούρνι Γουίβερ παρούσα στην πρεμιέρα, στο «Εκείνη» του Πολ Φερχούφεν με την Ιζαμπέλ Ιπέρ (αμφότεροι επίσης παρόντες), στο ασπρόμαυρο «Frantz» του Φρανσουά Οζόν (περισσότερα γι’ αυτό σύντομα, καθώς βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την ερχόμενη εβδομάδα) αλλά και την κινηματογραφική μεταφορά των… Ευχούληδων στο «Trolls» της DreamWorks, το οποίο ήταν εντελώς αναπάντεχα μια άκρως διασκεδαστική και αστεία έκπληξη, κυρίως με την εμπνευσμένη επιλογή δημοφιλών τραγουδιών ως αφηγηματικό τέχνασμα.

Από Ασία, δύο αγαπημένοι δημιουργοί έφεραν εξαιρετικές νέες ταινίες στο Λονδίνο. Ο πάντα ανθρώπινος Χιροκάζου Κόρε Έντα με το «After the Storm» δημιούργησε άλλη μια έντονα συναισθηματική, αλλά ποτέ γλυκερή ή μελοδραματική, καθημερινή οικογενειακή ιστορία αγάπης και μετάνοιας που λατρέψαμε, όμως το «H Υπηρέτρια» του Παρκ Τσαν-Γουκ είναι το μεγάλο, φιλόδοξο, αβάσταχτα όμορφο και… αμαρτωλά πονηρό αριστούργημα που σκόρπισε τη μαγεία του (περισσότερα, και ίσως μια διαφορετική άποψη, αργότερα αυτή την εβδομάδα στο FREE CINEMA, καθώς η ταινία βγαίνει αυτή την Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες). Άλλες δύο διεθνείς ταινίες που αγαπήσαμε ήρθαν με επαίνους από τις Κάννες: η γερμανο-αυστριακή δραματική κομεντί «Toni Erdmann» της Μάρεν Άντε, με επίκεντρο τις κλονισμένες σχέσεις μιας εργασιομανούς γυναίκας και του μονίμως – και ασταμάτητα – πλακατζή πατέρα της, και ο νικητής του βραβείου Un Certain Regard, η φινλανδο-γερμανο-σουηδική συμπαραγωγή «The Happiest Day in the Life of Olli Mäki» (φωτό), μια άκρως απολαυστική και γλυκύτατη ασπρόμαυρη κομεντί, για την εντυπωσιακή χρονιά του δημοφιλούς Φινλανδού boxer πίσω στο 1962, που μας κατέκτησε με την αμεσότητα και το χιούμορ της.

Κι ενώ η επιστροφή του Τζιμ Σέρινταν στην Ιρλανδία με το κάργα δραματικό «The Secret Scripture» είναι αξιόλογη αλλά μάλλον παραδοσιακά τυπική (αν το φιλμ δεν… εξαφανιστεί, προσοχή στην ερμηνεία της Ρούνεϊ Μάρα για την προσεχή σεζόν βραβείων), η τραγική ιστορία που ξεχωρίσαμε είναι το πολυαναμενόμενο «Manchester by the Sea» (φωτό) του πολυβραβευμένου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Κένεθ Λόνεργκαν, ένα έξοχο, βαθιά συγκινητικό οικογενειακό δράμα με μεγάλες οσκαρικές πιθανότητες, τόσο για την ίδια την ταινία και τον δημιουργό της όσο και για το καστ, με επικεφαλής τον πάντα ενδιαφέροντα – αν και ολίγον «περίεργο» – Κέισι Άφλεκ, στον ρόλο ενός ανθρώπου που επιστρέφει στο μικρό του ψαροχώρι μετά από μια σειρά από οικογενειακές τραγωδίες που τον έχουν αφήσει συναισθηματικά κενό. Στο πρώτο πενταήμερο του Φεστιβάλ, όλοι μιλούν – και δίκαια – για αυτή την ταινία, περισσότερο από κάθε άλλη.

Είδαμε, όμως, και το «American Honey», τη σκηνοθετική επιστροφή της Αγγλίδας Άντρεα Άρνολντ, αυτή τη φορά στην Αμερική και στο σύγχρονο φαινόμενο των «mag crews», τις ομάδες πιτσιρικάδων, σχεδόν πάντα από φτωχές ή / και δυσλειτουργικές οικογένειες, που κάνουν περιοδεία στις κεντρο-δυτικές πολιτείες πουλώντας συνδρομές σε περιοδικά. Η ταινία της Άρνολντ είναι ένας επιτυχημένος συνδυασμός road movie με βαθιές συναισθηματικές αποχρώσεις, αν και με… απαγορευτική – και άκρως αδικαιολόγητη για την υπογράφουσα – διάρκεια… 165 λεπτών! Συναντήσαμε την Άρνολντ και τη νεαρή της πρωταγωνίστρια – αποκάλυψη Σάσα Λέιν στην πρεμιέρα. Κι ενώ η σκηνοθέτης αρνήθηκε να δώσει συνεντεύξεις, μιλήσαμε με την 21χρονη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιό που κρατά το βάρος αλλά και την ψυχή της ταινίας με εντυπωσιακή ψυχραιμία. Στην ερώτησή μας για τα κοινά της στοιχεία με τον χαρακτήρα της Σταρ, η χαριτωμένη (και υπερβολικά cool) Σάσα απάντησε: «Έχουμε πολλά κοινά, όπως το πόσο αφελής είναι από την άποψη του ότι προσπαθεί ειλικρινά να βρει την ομορφιά στους συνανθρώπους της και στη ζωή, παρά τις όποιες αντιξοότητες, κι επίσης το πόσο ελεύθερη και αυθόρμητη είναι». Όσο για το αν θέλει να συνεχίσει ως ηθοποιός και πώς αντιμετωπίζει την ξαφνική φήμη, απαντά με ένα μεγάλο χαμόγελο: «Oh man, είναι όλα τόσο… Είναι πολύ γλυκό, πάντως, έχω λάβει πολλή αγάπη. Και, ναι, αν μπορώ να συνεχίσω με έναν τρόπο που θα αισθάνομαι εγώ καλά, τότε σίγουρα θα το κάνω».

Το Φεστιβάλ Λονδίνου συνεχίζεται ώς τις 16 Οκτωβρίου και το πλήρες πρόγραμμα βρίσκεται εδώ.