FreeCinema

Follow us
16.1022:15

Φεστιβάλ Λονδίνου: Το φαινόμενο «Whiplash» σαρώνει και εδώ!


Σημαντικές ταινίες από όλο τον κόσμο συνεχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά (στην πλειοψηφία τους) τις 20 αίθουσες που φιλοξενούν φέτος το 58ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Λονδίνου. Η πιο πολυαναμενόμενη ίσως πρεμιέρα, το αμερικανικό «Whiplash», σίγουρα δεν απογοήτευσε. Για την ακρίβεια, το χειροκρότημα… δεν ξανάγινε!

Σε αντίθεση με τη γνώμη αρκετών, οι επαγγελματίες κριτικοί και reporters κινηματογράφου είναι κι αυτοί άνθρωποι, που απογοητεύονται (συχνά) αλλά και ενθουσιάζονται (σπανιότερα) με τις ταινίες που παρακολουθούν. Έτσι, όταν έχεις μια τεράστια, κατάμεστη αίθουσα με αυτό το «ιδιαίτερο» κοινό, που έχει ξυπνήσει από τα χαράματα ενός βροχερού πρωινού για να προλάβει την προβολή των… 9 π.μ., να ξεσπά σύσσωμη σε δυνατά χειροκροτήματα και σφυρίγματα επιβράβευσης μετά του τίτλους τέλους, ξέρεις πως αυτή η ταινία έχει «κάτι».

Whiplash - London screening

Και όταν η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται το ίδιο βράδυ, με «κανονικό» κοινό αλλά και παρουσία των δημιουργών της και σε πιο glam περίσταση όπως αυτή της πρεμιέρας, τότε η εν λόγω ταινία έχει – και επισήμως – θριαμβεύσει. Η εν λόγω ταινία είναι το αμερικανικό ανεξάρτητο «Whiplash», σε σενάριο και σκηνοθεσία του μόλις 29χρονου Ντέιμιεν Τσαζέλ, στη μόλις δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά.

Whiplash

Πρόκειται για την ιστορία τού 19χρονου Άντριου (Μάιλς Τέλερ), ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει ο σημαντικότερος drummer του κόσμου, και η ακραία αντίξοη σχέση του με τον αδυσώπητο καθηγητή / διευθυντή της ορχήστρας της σχολής, Τέρενς Φλέτσερ (ο απλά τέλειος Τζ. Κ. Σίμονς, ο οποίος αξίζει όλα τα βραβεία β’ ανδρικού της χρονιάς!). Ο Τσαζέλ εμπνεύστηκε την ιστορία της ταινίας (που έχει ήδη κατακτήσει τα Φεστιβάλ του Sundance και των Καννών), από την προσωπικές του εμπειρίες ως έφηβος, όταν και ο ίδιος φιλοδοξούσε να γίνει επιτυχημένος drummer. Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, όμως αυτό δεν είναι άλλος ένας «Κύκλος των Χαμένων Ποιητών». Ένα φαινομενικά χιλιοειπωμένο στόρι, αυτό του μαθητή – καθηγητή και του τελικού θριάμβου (;), γίνεται στα χέρια του Τσαζέλ και του μοντέρ του, Τομ Γκρος, ένα ψυχολογικό θρίλερ, και οι ρυθμοί της ταινίας, όπως ακριβώς και η εξάσκηση του νεαρού Άντριου, είναι ανελέητοι, μανιακοί και απρόσμενοι, με το φινάλε να σε αφήνει κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο πως, μια μέρα μετά, όλοι συνεχίζουν να μιλούν γι’ αυτό το ανεξάρτητο διαμάντι που κόσμησε τη χθεσινή, 8η μέρα του Φεστιβάλ.

Testament of Youth

Άλλες μεγάλες πρεμιέρες του τελευταίου διημέρου ήταν το βρετανικό «Testament of Youth» (φωτό), βασισμένο στο πολυαγαπημένο (στη Βρετανία, τουλάχιστον) αυτοβιογραφικό βιβλίο της Βέρα Μπρίτεν, η οποία, όντας μια από τις πρώτες γυναίκες που πήρε υποτροφία για την Οξφόρδη στις αρχές του 20ου αιώνα, γίνεται εθελόντρια νοσοκόμα με την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ακολουθώντας τον αδελφό της αλλά και τον έρωτα της ζωής της που, αμφότεροι, πηγαίνουν στο μέτωπο. Επίσης, η δανέζικη – νοτιοαφρικανική συμπαραγωγή «The Salvation», ένα σκληρό γουέστερν εκδίκησης με εντυπωσιακό καστ (Μαντς Μίκελσεν, Εύα Γκριν, Ερίκ Καντονά), αλλά και ο δίκαιος νικητής του βραβείου σεναρίου στις Κάννες, το εξαιρετικό «Leviathan» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ.

Πάντως, τη μεγάλη προσοχή του λονδρέζικου κοινού τράβηξαν και άλλες, μικρότερες και αμιγώς «φεστιβαλικές» ταινίες, με προφανέστερα παραδείγματα ένα αυστριακό ντοκιμαντέρ και ένα ασυνήθιστο αλλά ήδη πολυσυζητημένο ντεμπούτο από την Ουκρανία.

In the Basement

Το «In the Basement» (πρωτότυπος τίτλος «Im Keller»), είναι από εκείνα τα ντοκιμαντέρ που παρακολουθείς με το στόμα ανοιχτό, με μια φυσική δυσπιστία για το αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό ή προσεκτικά «στημένο». Ο Αυστριακός σκηνοθέτης, Ούλριχ Ζάιντλ («Import/Export»), παρουσιάζει μια σειρά εκκεντρικών (το λιγότερο) συμπατριωτών του, οι οποίοι τον αφήνουν να μπει στο χώρο όπου φυλάσσουν το πιο προσωπικά, περίεργα, απίστευτα και, σε μερικές περιπτώσεις, απαγορευμένα μυστικά τους. Από φετιχιστές, απόλυτα αφιερωμένους στα σεξουαλικά τους «παιχνίδια» σαδομαζοχισμού και εξουσίας, σε πολεμοχαρείς εθνικιστές και σε – αναπόφευκτα – εκείνους που εξακολουθούν να λατρεύουν περήφανα και με θρησκευτική ευλάβεια το συμπατριώτη τους… Χίτλερ. Κάποιες απρόσμενα ακραίες σκηνές, σε συνδυασμό με το πονηρά μαύρο χιούμορ που διαχέει το ντοκιμαντέρ, προκάλεσαν αντίστοιχες αντιδράσεις που έγιναν απολαυστικό θέαμα από μόνες τους στην αίθουσα στην οποία πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα.

Plemya

Το ουκρανικό «The Tribe» («Plemya»), είχε αποκτήσει μεγάλο hype ήδη πριν απ’ την έναρξη του Φεστιβάλ, κι έτσι, αναπόφευκτα, η αίθουσα στη χθεσινή πρώτη του προβολή ήταν κατάμεστη. Μόλις η πρώτη του ταινία, και ο σεναριογράφος / σκηνοθέτης Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκιι προκαλεί τόσο με το θέμα του όσο και με τη φρέσκια ματιά του στην ουσιαστική οπτικοακουστική γλώσσα τού σινεμά. Το καστ του αποτελείται από κωφούς νεαρούς ηθοποιούς και η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα σχολείο κωφών όπου η βία και το έγκλημα κυριαρχούν. Με έντονες σκηνές βίας και σεξ, με διάλογο αποκλειστικά στη νοηματική γλώσσα και χωρίς υπότιτλους, το «The Tribe» αποτελεί ένα τολμηρό sui generis κινηματογραφικό φαινόμενο το οποίο αξίζει να ανακαλυφθεί και να συζητηθεί και εκτός φεστιβαλικών κύκλων.

bfi-london-film-festival-2014