FreeCinema

Follow us
19.1020:35

Φεστιβάλ Λονδίνου: Της… Ρωσίας στα βραβεία και αυλαία με Μπραντ Πιτ.


Το Φεστιβάλ έκανε τον κύκλο του για 58η χρονιά, μοιράζοντας βραβεία και αφήνοντας τα μεγαλύτερα διεθνή του αστέρια για το λαμπερό του φινάλε. Ο Στιβ Καρέλ ήταν παρών για το – ελπιδοφόρο για τα Όσκαρ – «Foxcatcher», όμως η τελευταία μέρα έκλεισε με τον Μπραντ Πιτ και την ευρωπαϊκή πρεμιέρα του «Fury».

Το τελευταίο τετραήμερο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η χαρά του κινηματογραφόφιλου, καθώς γνωστοί δημιουργοί από όλο τον κόσμο έκαναν την παρουσία τους, αποκατεστημένες κόπιες κλασικών αγαπημένων ταινιών έπαιξαν σε sold-out προβολές και πολυαναμενόμενα νέα φιλμ παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο βρετανικό / ευρωπαϊκό κοινό, με τους διάσημους συντελεστές τους να τα τιμούν στις επίσημες πρεμιέρες τους.

Kis Uykusu

Ο επικός, ασφαλώς σε περιεχόμενο αλλά και σε διάρκεια (196 λεπτά!), νικητής του φετινού Φεστιβάλ των Καννών, το «Winter Sleep» (φωτό) του Νούρι Μπιλγκέ Τζεϊλάν και το δυνατό πολιτικό δράμα του σπουδαίου Ιρανού Μοχσέν Μαχμαλμπάφ, «The President», έκαναν πρεμιέρα το Σάββατο, ενώ την Κυριακή ήταν η σειρά της μοναδικής αμιγώς ελληνικής παρουσίας στο φετινό πρόγραμμα, το «Έκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα, που, όπως και οι περισσότερες πρόσφατες «εξαγόμενες» ελληνικές παραγωγές, έχει ως φόντο την οικονομικο-κοινωνική κατάσταση της χώρας και επίκεντρο μια δυσλειτουργική (τι άλλο;) οικογένεια, με σκηνές τυπικές τού αποκαλούμενου «Greek Weird Wave», το οποίο τόσο έχει ιντριγκάρει τα τελευταία χρόνια το arthouse ευρωπαϊκό – και όχι μόνο – κοινό.

The Face of an Angel

Κατά τα άλλα, παρούσα ήταν η πιο πρόσφατη ταινία του Μάικλ Γουίντερμποτομ, «The Face of an Angel» (φωτό), με τους Ντάνιελ Μπρουλ και Κέιτ Μπέκινσεϊλ, εμπνευσμένο από τη σχετικά πρόσφατη ιστορία τής δολοφονίας μιας νεαρής Βρετανής φοιτήτριας στην Ιταλία και τη βασική ύποπτο, την Αμερικανίδα συγκάτοικό της. Επίσης, το αισθηματικό δράμα «The Disappearance of Eleanor Rigby» του Νεντ Μπένσον, με τους Τζέιμς ΜακΑβόι και Τζέσικα Τσάστεϊν.

Οι επανεκδόσεις είχαν κι αυτές την τιμητική τους, μεταξύ αυτών η υπέροχη φαντασμαγορία των Πάουελ και Πρεσμπέργκερ, «Τα Παραμύθια του Χόφμαν» (1951), η δραματική κομεντί του Τζορτζ Κούκορ «Born Yesterday» (1950), που χάρισε στην – ιστορικά υποτιμημένη κομεντιέν – Τζούντι Χόλιντεϊ το Όσκαρ ερμηνείας, η εξαιρετική μεταφορά του βιβλίου του Τόμας Χάρντι, «Μακριά από το Αγριεμένο Πλήθος» (1967) από τον Τζον Σλέσιντζερ, με τους Τζούλι Κρίστι, Άλαν Μπέιτς και Τέρενς Σταμπ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα ντοκιμαντέρ στην ιστορία του είδους, το «Hoop Dreams» (1994) του Στιβ Τζέιμς.

Foxcatcher

Πάντως, δυο αμερικανικές παραγωγές είχαν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο (και ντόρο, φυσικά) τις τελευταίες μέρες. Την Πέμπτη έκανε την πρεμιέρα του το πολυσυζητημένο «Foxcatcher» σε σκηνοθεσία Μπένετ Μίλερ («Capote», «Moneyball»), ψυχολογικό δράμα βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την Αμερική του 1988, όμως ξεχάστηκε εντυπωσιακά γρήγορα, με αναπάντεχους πρωταγωνιστές τον, μέχρι πρότινος, «pin-up γλάστρα» Τσάνινγκ Τέιτουμ, και τον – κυρίως – κωμικό Στιβ Καρέλ. Μια ταινία που ξεκινά ως ένα προφανές αθλητικό δράμα, αλλά εξελίσσεται σε ψυχολογικό παιχνίδι που καταλήγει σε μια παράλογη τραγωδία. Εάν σκοπεύετε να τη δείτε (που σας το προτείνουμε), μην γκουγκλάρετε την αληθινή ιστορία, θα χαλάσει όλον τον επιθυμητό αντίκτυπο του δραματικού κρεσέντου που έχει στήσει τόσο καλά ο Μίλερ, σε αρμονική συνεργασία με το καστ του, και ιδιαίτερα τον εντυπωσιακά καλό Τέιτουμ, τον πάντα συμπαθή Μαρκ Ράφαλο, αλλά κυρίως τον Καρέλ, ο οποίος δίνει την ανατριχιαστικά «διαταραγμένη» ερμηνεία της χρονιάς.

FURY press London FURY press London1

Ταινία λήξης του Φεστιβάλ, το πολεμικό δράμα «Fury» του Ντέιβιντ Έιγερ (σκηνοθέτη του εξαίρετου προπέρσινου «Περιπολία»), με τον Μπραντ Πιτ και τους Σάια ΛαΜπαφ και Λόγκαν Λέρμαν. Ο Έιγερ δεν απογοήτευσε τις προσδοκίες όσων εκτιμούν το στυλ δουλειάς του με αυτή την πιο φιλόδοξη ως τώρα ταινία του. Στο «Fury», η ομάδα Αμερικανών στρατιωτών που μάχονται το τελευταίο, απελπισμένο κύμα αντίστασης της ναζιστικής Γερμανίας του 1945, δεν είναι οι καλοστημένοι ήρωες του κινηματογραφικού παρελθόντος. Είναι ματωμένοι, σημαδεμένοι σωματικά και ψυχικά, προσπαθώντας να κρατήσουν τα τελευταία ψήγματα «πολιτισμένης» ανθρωπιάς που τους έχουν απομείνει μετά από χρόνια μαχών, θανάτου και καταστροφής. Όσοι περιμένουν να δουν μια ακόμα «πολεμοχαρή» ταινία μεταμφιεσμένη σε αντιπολεμικό δράμα, μάλλον θα ξαφνιαστούν. «Οι ιδέες είναι ειρηνικές. H ιστορία είναι βίαιη», λέει παραιτημένα σε κάποια στιγμή ο «Wardaddy» (ο Πιτ ίσως και στην καλύτερή του ερμηνεία), και αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει ανένδοτα η ταινία του Έιγερ.

LEVIATHAN_1

Το επίσημο τέλος του Φεστιβάλ σηματοδότησαν τα βραβεία του, ορισμένα από τα οποία ήταν, λίγο πολύ, αναμενόμενα. Το εξαιρετικό ρωσικό δράμα «Leviathan» (φωτό) πήρε επάξια το βραβείο καλύτερης ταινίας, το ιδιοσυγκρασιακό ουκρανικό «The Tribe» ήταν το απόλυτο φαβορί και αναπόφευκτος νικητής του βραβείου καλύτερου ντεμπούτου για τον Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκιι, το βραβείο ντοκιμαντέρ πήγε επίσης στο αδιαφιλονίκητο φαβορί (λόγω επικαιρότητας) «Silvered Water, Syria Self-Portrait», με θέμα την τραγική κατάσταση της Συρίας μέσα από το βλέμμα κατοίκων της αλλά και μεταναστών, ενώ το τιμητικό βραβείο, το BFI Fellowship, φέτος δόθηκε στον βετεράνο Βρετανό σκηνοθέτη Στίβεν Φρίαρς.

bfi-london-film-festival-2014