της Κατερίνας Ανδρεάκου

Το Sundance είναι μοναδικά «απτό» στη λειτουργικότητα και τους λόγους ύπαρξής του. Δεν είναι απλώς άλλο ένα κινηματογραφικό Φεστιβάλ που δείχνει πρεμιέρες και πουλάει ταινίες σε παραγωγούς και εταιρείες κάθε προϋπολογισμού. Βοηθά νέους δημιουργούς να φτιάξουν την ταινία που έχουν στο μυαλό τους, να την αναπτύξουν, να βρουν χρηματοδότηση (το ίδιο το Ινστιτούτο Sundance χρηματοδοτεί εν μέρει διάφορα projects, από το ταραντινικό «Reservoir Dogs» μέχρι το πρόσφατο μικρό αριστούργημα «Whiplash» του Ντέιμιεν Σαζέλ) και καλεί επιτυχημένους ανθρώπους τού χώρου να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους.

Για παράδειγμα, βρεθήκαμε στη συζήτηση στο studio της Canon με τον Ίλαϊ Ροθ ο οποίος, με αφορμή την πιο πρόσφατη ταινία του που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα εδώ (το μετριότατο «Knock Knock» με πρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς σε… τριολέ εξωσυζυγική σχέση με δυο κοπέλες), μίλησε σε fans και φιλόδοξους νεαρούς δημιουργούς για τις τεχνικές που χρησιμοποιεί στις εκάστοτε ταινίες του ενώ το ίδιο διήμερο, στο διπλανό studio, το crowdfunding site Indiegogo, είχε σεμινάριο για τη ραγδαία αναπτυσσόμενη χρήση drones (της εναέριας τηλεκατευθυνόμενης κάμερας) στην κινηματογράφηση ταινιών και ντοκιμαντέρ.

Πίσω στο πρόγραμμα των επίσημων συμμετοχών και στις μεγάλες παγκόσμιες πρεμιέρες, μια βρετανική / ιρλανδική ταινία έκλεψε τις καρδιές μας – μαζί και του κοινού αλλά και των, μερικές φορές υπερβολικά κυνικών, κριτικών: το «Brooklyn», σε σενάριο Νικ Χόρνμπι, βασισμένο στο βιβλίο τού Κολμ Τόιμπιν, αποτελεί ίσως μια από τις πρώτες μεγάλες ελπίδες για την επόμενη σεζόν, με τη Σίρσα Ρόναν να δίνει μια αφοπλιστικά ευαίσθητη ερμηνεία ως Έιλις, μια νεαρή Ιρλανδή μετανάστρια στη Νέα Υόρκη των 50’s, διχασμένη ανάμεσα στη νοσταλγία για την πατρίδα και την οικογένεια που άφησε πίσω και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον στη «γη της ευκαιρίας». Ο σκηνοθέτης της, Τζον Κρόλι, μας είπε: «Είναι μεγάλη μας τιμή που κάνουμε την παγκόσμια πρεμιέρα εδώ στο Sundance και είναι τόσο ταιριαστό για αυτή την ιστορία να πρωτοπροβάλλεται εδώ (στην Αμερική), όπου υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι σαν την Έιλις, οι οποίοι έκαναν το ίδιο ταξίδι.»

Παγκόσμια πρεμιέρα και για τον αγαπημένο Καναδό Γκάι Μάντιν, με το «The Forbidden Room», μια ταινία στο γνώριμο στιλ τού ιδιοσυγκρασιακού σκηνοθέτη, που εδώ συνδέει σαν ονειρικές σεκάνς μια σειρά από ιστορίες / σενάρια τα οποία γράφτηκαν στις απαρχές του σινεμά, όμως δεν έγιναν ποτέ ταινίες («ποτέ… ως τώρα!», όπως μας δήλωσε γελώντας). Η διαφορά με τις περισσότερες από τις προηγούμενες δουλειές του είναι πως αυτή είναι 100% έγχρωμη, το οποίο ακόμη και ο ίδιος δεν έχασε την ευκαιρία να σχολιάσει: «Το ασπρόμαυρο είναι τόσο… ξεπερασμένο πια! Θέλουμε χρώμα (τώρα)! Κι επίσης προσπαθούμε να βγάλουμε και μερικά λεφτά!» (γέλια) Για τους θαυμαστές, η ταινία είναι ίσως η πιο περίεργη αλλά και πιο φιλόδοξή του ως τώρα, όμως αν δεν ξέρεις τι να περιμένεις από τον Μάντιν, σε περιμένει μια σχεδόν παραισθισιογόνα αίσθηση (γι’ αυτό και σχεδόν η μισή αίθουσα άδειασε μέχρι τα μισά της προβολής, κυρίως από άτομα μιας κάποιας ηλικίας που προφανώς… είδαν φως και μπήκαν στην αίθουσα).

Δυο ντοκιμαντέρ που ξεχωρίσαμε τις τελευταιές μέρες ήταν το «Chuck Norris vs Communism» της Ιλίνκα Καλουγκαρεάνου, που αφηγείται με αρκετό χιούμορ αλλά και εύλογη πικρία την ιστορία των παράνομων βιντεοκασετών με ταινίες του «δυτικού κόσμου» οι οποίες εισχώρησαν στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου στα 80’s και το πώς επηρέασαν τις τότε νέες, αλλά και τις παλαιότερες γενιές που είχαν ως τούδε στερηθεί την όποια επαφή με το διεθνές σινεμά. Το εν μέρει δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ έχει κατά βάση βρετανική στήριξη, οπότε και ελπίζουμε να το ξαναδούμε σε κάποιο άλλο διεθνές Φεστιβάλ ή και σε ευρύτερη διανομή, καθώς η ουσία του είναι το πώς το σινεμά αλλάζει / διαμορφώνει ζωές.

Το δεύτερο ντοκιμαντέρ είναι το «The Russian Woodpecker» του Τσαντ Γκαρσία, με ήρωα έναν νεαρό εκκεντρικό Ουκρανό καλλιτέχνη ο οποίος, έχοντας ζήσει από πρώτο χέρι την πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ ως παιδί σχεδόν 30 χρόνια πριν, επιστρέφει με τις δικές του έρευνες και θεωρίες για το ποιος, τι και γιατί προκάλεσε την έκρηξη που στοίχισε τη ζωή χιλιάδων, και την ποιότητα ζωής εκατομμυρίων άλλων. Ένα μικρό ντοκιμαντέρ που όμως αγαπήθηκε αμέσως από το κοινό του Φεστιβάλ κι έχει επάξια κερδίσει την προσοχή πολλών ανθρώπων της «βιομηχανίας».

Το Φεστιβάλ Sundance ολοκληρώνεται την 1η Φεβρουαρίου αλλά ως τότε αναμείνατε και άλλες ανταποκρίσεις του FREE CINEMA!