FreeCinema

Follow us

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ήταν το καλοκαίρι του 2012, με το FREE CINEMA να μετράει μόλις λίγους μήνες ζωής online, όταν απάντησα σε ένα… ξαφνικό τηλεφώνημα και δέχτηκα την πρόσκληση να κάνω «κάτι» στο θερινό σινεμά της Δεξαμενής στο Κολωνάκι, με αφορμή… μία κενή εβδομάδα στον προγραμματισμό του! Και να που σήμερα είμαστε ακόμη εδώ. Και όντως έχει αρχίσει να μοιάζει με θεσμό αυτό το επταήμερο προβολών που λατρεύει τις παλιές ταινίες και νοσταλγεί τις θρυλικές εποχές της καλοκαιρινής Αθήνας, που απολάμβανε το κλασικό και το πραγματικά ψυχαγωγικό στη μεγάλη οθόνη, και ουχί το σκάρτο, το περίσσευμα της χειμερινής σεζόν που σου πλασάρει η πλειοψηφία της διανομής σήμερα με τον πιο φτωχό και χυδαίο τρόπο. Αυτή την προσβολή της κινηματογραφικής εμπειρίας και της ψυχαγωγίας την πολεμάω εδώ και χρόνια μέσα από αυτό το site, με μοναδικό στόχο να προστατεύσω το μέλλον αυτών των σινεμά, πολλά από τα οποία δεν θα υπήρχαν πια δίχως τον νόμο της Μελίνας Μερκούρη για τα διατηρητέα θερινά. Και κατόπιν την αισθητική και τη φιλμική παιδεία που πρέπει ή αξίζει να έχει ένας θεατής ο οποίος θα επιλέξει το σινεμά σαν μέσο διασκέδασης (και όχι μόνο).

Το φετινό πρόγραμμα έχει τον υπότιτλο «Η Ζωή σε Άσπρο + Μαύρο» και βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε έργα που έχουν «αποχρωματίσει» το ρεαλιστικό τετράχρωμο της ζωής (κυρίως λόγω περιόδου στην οποία γυρίστηκαν), αλλά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τη φαντεζί «ψευτιά» της μυθοπλασίας, από οποιαδήποτε εποχή του πολιτισμού μας. Μερικές από αυτές τις ταινίες τυγχάνει να ανήκουν και στην προσωπική μου δεκάδα, των πιο αγαπημένων / «καλύτερων» φιλμ όλων των εποχών, πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι σαν μικρό παιδί που του κάνεις το μεγαλύτερο δώρο της χρονιάς, δίνοντάς του την ευκαιρία να τις ξαναδεί στη μεγάλη οθόνη, σε ένα θερινό σινεμά όπως η Ριβιέρα των Εξαρχείων, στην οποία έτσι κι αλλιώς νιώθω ότι «μεγάλωσα», πηγαίνοντας διαρκώς, κάθε καλοκαίρι, από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα.

Είναι πολλαπλή η συγκίνηση που νιώθω για τούτο το αφιέρωμα προβολών (που πολλοί το αποκαλούν «φεστιβάλ», διότι γέμισε η… Ελλάδα από δαύτα!). Πρώτα προσωπική (σαν ένα είδος ανταμοιβής για ένα «one man show» κατόρθωμα). Μετά σαν θεατής απλός (που είμαι κι εγώ, σαφώς). Κι ύστερα με την ανταπόκριση του κόσμου. Όπως κάθε χρόνο, θα είμαι σε κάθε προβολή παρών, όχι μόνο για να βοηθάω στο παραμικρό και να απαντώ σε ερωτήματα θεατών, αλλά για να παίρνω τη «δόση» μου από τα βλέμματα του ευχαριστημένου κοινού καθώς θα βγαίνει από το σινεμά. Από τη σκάλα που οδηγεί στον Παράδεισο (των Πάουελ & Πρεσμπέργκερ), μέχρι τον εικαστικό, σοκαριστικό παροξυσμό του «Μεσοκαλόκαιρου» του Άρι Άστερ, το special screening λήξης για το οποίο είμαι υπερήφανος που παρουσιάζουμε σε πανελλήνια πρεμιέρα. Ήταν η τελευταία ταινία που είδα και βγήκα από προβολή σχεδόν τρέμοντας, συγκλονισμένος από το μεγαλείο αυτού του νέου σκηνοθέτη (είναι μόλις η δεύτερη ταινία που γυρίζει μέσα σε δύο χρόνια, μετά την περσινή «Διαδοχή»!) που μας φέρνει σε επαφή με ένα σινεμά τόσο καινούργιο και σχεδόν πέρα από τα κινηματογραφικά είδη που γνωρίζουμε.

Τι άλλο να πω; Το καλό σινεμά είναι φάρμακο. Καλή σας διασκέδαση και φέτος το καλοκαίρι. Διόλου «ξαφνικά», πια!