του Ηλία Φραγκούλη

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Με τα σινεμά σε κανονική λειτουργία και με την παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή πιο… ανοιχτοχέρα, επιστρέψαμε σε μια συνθήκη υγιούς ψυχαγωγίας μπροστά από τη μεγάλη οθόνη, παρά τις «τρικλοποδιές» στο θέμα διαχείρισης του COVID-19 και της άνισης διαμάχης ανάμεσα σε εμβολιασμένους ή μη θεατές. Προσωπικά, βλέποντας τη λίστα (και ειδικά το top 5) η οποία διαμορφώθηκε εντός της σεζόν, δηλώνω απίστευτα ευχαριστημένος! Μπορεί αντικειμενικά (και αριθμητικά…) οι τίτλοι που αγάπησα να μοιάζουν με μια σταγόνα στον ωκεανό του οχετού αμέτρητων φιλμ που προβλήθηκαν στους ελληνικούς κινηματογράφους, όμως… διάβολε, τι ταινιάρες ήταν αυτές!

For the record, οριακά εκτός δεκάδας έμεινε το «Η Ζωή Συνεχίζεται» του Μάικ Μιλς, ενώ ακόμη πέντε τίτλοι είχαν αξιώσεις και θα μπορούσαν να το παλέψουν, όμως, δεν ήταν δυνατόν να χωρέσουν με τόσο ανταγωνισμό σε τούτη τη σεζόν! Επίσης, να προστεθεί και το καλύτερο ελληνικό φιλμ της σεζόν, που δεν ήταν άλλο από το «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου. Έκπληξη, έτσι;

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2021 – 2022 ήταν η «Ανάμνηση» του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν, ίσως η μεγαλύτερη μαλακία που έχω δει από το «καλλιτεχνικό» σινεμά εδώ και… δεκαετίες; Δεν τολμώ καν να το σκεφτώ! Επί 136 λεπτά, η Τίλντα Σουίντον αναζητούσε την προέλευση ενός ήχου που μονάχα εκείνη άκουγε, για να καταλήξουμε στην τρομερή αποκάλυψη του φινάλε (ακολουθεί «spoiler»!), ότι επρόκειτο για την «πορδή» ενός ιπτάμενου δίσκου που είχε αράξει σε μια ζούγκλα στην Κολομβία! Ναι. Σοβαρά.

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 10 της σεζόν ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): το «Ο Άνθρωπος του Θεού» της Γελένα Πόποβιτς («με τη συντριπτική πλειοψηφία του καστ ν’ αποτελείται από Έλληνες ηθοποιούς, αξίζει του γουόντερ κανείς, αφού υπήρξε σκεπτικό ιντερνάσιοναλ καρίαρ φορ δις μούβι, γιατί να μην επιλεχθούν ηθοποιοί που ομιλούν την αγγλικήν ορίτζιναλι, ώστε ν’ αποφευχθεί όλο αυτό το ‘γκρικ κέφι’ με τις προφορές!»), το «Spencer» του Πάμπλο Λαραΐν («μπορεί να ιδωθεί μονάχα ως ένα φιλμικό δοκίμιο / άσκηση επάνω στην αλόγιστη… σπατάλη χρημάτων μιας κινηματογραφικής παραγωγής που έχει στήσει τα σκηνικά της επάνω σε έναν βάλτο – ή κινούμενη άμμο, διαλέγεις αυτό που θα… ‘καταπιεί’ την ταινία γρηγορότερα»), το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ («όταν φτάνει το έργο στο σημείο του νούμερου με το ‘Somewhere’, η μοναδική αντίδραση που θα άρμοζε σε θεατές με αξιοπρέπεια θα ήταν… να εγκαταλείψουν την αίθουσα»), το «Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό» του Ράντου Ζούντε («θα το πω ακριβώς όπως αρμόζει στο περιεχόμενο αυτού του φιλμ: τι στον πούτσο ήταν αυτό που είδα;»), το «Titane» της Ζουλιά Ντικουρνό («ούτε ο Μορίς Πιαλά δεν θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι το 2021 θα εμφανιστεί μια τόσο τιτάνια μαλακία, η οποία θα του κλέψει τον τίτλο της χειρότερης ταινίας που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες!»), το «Η Χαμένη Κόρη» της Μάγκι Τζίλενχολ («το έργο μπορεί να συγκριθεί – υποθετικά, δεν τολμώ να πω ότι έχω παρόμοια πείρα – με βίαιη ενόχληση εμμηνόρροιας που κανένα… tampon τούτου του κόσμου δεν είναι ικανό να ‘τιθασεύσει’!»), το «Νέα Τάξη» του Μίτσελ Φράνκο («η εκτροπή ενός φανταστικού στρατιωτικού ‘νόμου’ σε μορφή παράλογης, σαδιστικής και φασίζουσας εξουσίας, μετατρέπει το φιλμ σε κανονικό ανέκδοτο που λες και ειρωνεύεται κάθε μορφή κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα»), το «Annette» του Λεός Καράξ («σαν ψεύτικο κι απόμακρο από τη ζωή, καταλήγει να είναι ένα πελώριο κινηματογραφικό φιάσκο που δεν σου αφήνει το παραμικρό στην ψυχή, ούτε καν μια μελωδία για ανάμνηση») και το «Αγέλη Προβάτων» του Δημήτρη Κανελλόπουλου («μια του Οικονομίδη, δυο του Μπόγρη, τρεις και… η γκαντεμιά του ‘κλέφτη’»).

Ο χώρος των σχολίων είναι… FREE (#diplhs) και θα ήθελα να δω παρατηρήσεις ή και τις δικές σας λίστες, τηρώντας (όσο μπορείτε) το χρονικό πλαίσιο της σεζόν που πέρασε αλλά και την επιλογή τίτλων από φιλμ που διανεμήθηκαν στην Ελλάδα σε αυτό το διάστημα (πάντοτε αποκλειστικά στους κινηματογράφους).