FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2019 – 2020.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2019 – 2020, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2019 – 2020 ήταν «Ο Φάρος» του Ρόμπερτ Έγκερς, μία από τις πλέον εξουθενωτικές (και μόνο η ηχητική μπάντα σε έκανε να θέλεις να κόψεις τα αυτιά σου με τσεκούρι!) εμπειρίες που είχα στο σινεμά εδώ και πολλά χρόνια! Ένας αχταρμάς, από εμφανώς κλεμμένες «αναφορές» σε ζωγραφικούς πίνακες (από Σάσα Σνάιντερ μέχρι Ζαν Ντελβίλ) και φιλμικά παραδείγματα (από Ζαν Επστάιν μέχρι Καρλ Ντράγερ) ή οτιδήποτε το avant-garde, που έμοιαζε να σε καλεί να παίξεις ένα test γνώσεων, από το οποίο «κερδισμένος» (θα) έβγαινε πάντα ο σκηνοθέτης, διότι είχε από πριν τα θέματα σε «σκονάκι».

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 10 της σεζόν ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): το «Gemini Man» του Ανγκ Λι («η σχέση του Λι με τις τεχνολογικές εξελίξεις στον κινηματογράφο φοράει εδώ την απόλυτη… πλερέζα»), το «Πινόκιο» του Ματέο Γκαρόνε («με διάρκεια δύο ωρών, κι εσείς θα ελπίζετε να σας καταπιεί κάποιος, όσο το δυνατόν νωρίτερα»), ο «Διαφορετικός Kύριος Κόπερφιλντ» του Αρμάντο Ιανούτσι (άντεξα να δω περίπου μία ώρα, δεν ξέρω αν το αδίκησα, μα πάνω απ’ όλα… άνθρωπος είμαι κι εγώ), το «Μια Κρυφή Ζωή» του Τέρενς Μάλικ («πόσες φορές χρειάζεσαι για να πειστείς ότι ο Τέρενς Μάλικ μας κοροϊδεύει στεγνά;»), το «Οι Άγγελοι του Τσάρλι» της Ελίζαμπεθ Μπανκς («είναι για σπίτι, σε streaming, που έχεις και το fast forward και θα μπορέσεις να συντομεύσεις αυτόν τον σχεδόν δίωρο εφιάλτη»), το «Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη» του Γούντι Άλεν («σε πολλά από τα one-liners που ακούγονται εδώ, αισθάνθηκα πως ο Άλεν γράφει ‘αστεία’ για τη Νόρμα Ντέσμοντ»), το «Cats» του Τομ Χούπερ (δεν κατάλαβα γιατί υπάρχει και το ίδιο το μιούζικαλ…), το «Ταξίδι στην Ελλάδα» του Μάικλ Γουίντερμποτομ («τρέμε Tripadvisor») και ο «Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε («κόντεψα να πεθάνω στο κάθισμα του κινηματογράφου για 209 λεπτά non-stop»).

Εκτός συναγωνισμού, τρεις ελληνικές ταινίες που αψήφησαν τη λογική, το καλό γούστο και την υγεία κριτικών και κοινού (το τελευταίο απείχε, παρακαλώ να εκληφθεί ως χιούμορ): το «Τσάρλι» του Θανάση Τσαλταμπάση («μπορεί άνδρας να έρθει τόσο ρεαλιστικά κοντά στις διαταραχές της δυσμηνόρροιας;»), το «Φαντασία» του Αλέξη Καρδαρά («ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι… φανταζόντουσαν ότι κάνουν») και το «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα («μπορεί να αποτελεί την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, όμως ακριβώς εκείνα τα ελαττώματα τα οποία είχα επισημάνει στη δουλειά του εξαρχής παραμένουν ίδια»).

Ο χώρος των σχολίων είναι… FREE (#diplhs) και θα ήθελα να δω παρατηρήσεις ή και τις δικές σας λίστες, τηρώντας (όσο μπορείτε) το χρονικό πλαίσιο της σεζόν που πέρασε αλλά και την επιλογή τίτλων από φιλμ που διανεμήθηκαν στην Ελλάδα σε αυτό το διάστημα.

10

ΜΝΗΜΕΣ ΦΟΝΩΝ (2003) του Μπονγκ Τζουν-Χο

SALINUI CHUEOK


Μαθαίνουμε ποτέ ποιος είναι ο δολοφόνος; Ίσως και να μην είναι το ζητούμενο εδώ, τελικά! Εκεί βρίσκεται η… απάντηση στο σε ποιον μπορεί ν’ αρέσει τούτο το θαυμάσιο φιλμ του Μπονγκ Τζουν-Χο, που παίζει με τους κώδικες του κινηματογραφικού του είδους χωρίς ουσιαστική προσήλωση, αλλά με πρόθεση να σε κάνει να χαθείς μέσα σε σκέψεις. Αν μη τι άλλο, η γέννηση ενός μεγάλου ταλέντου του παγκόσμιου σινεμά. Που έπρεπε να περιμένουμε να δούμε μετά από 17 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα! Ευχαριστούμε, «Παράσιτα»… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

9

ΣΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ (2019) του Ραϊαν Τζόνσον

KNIVES OUT


Αριστοτεχνικό whodunnit με πανέξυπνο σενάριο, που σε «παγιδεύει» στις ανατροπές της υπόθεσής του, χαρίζοντάς σου ταυτόχρονα και το γέλιο, γιατί δεν θεωρεί το χιούμορ taboo. Βέβαια, απαιτεί από τους θεατές να έχουν και μία κάποια σπιρτάδα, λίγο πνεύμα παραπανίσιο, για να μην πω… ωριμότητα. Πώς θα γελάσεις αν, για παράδειγμα, δεν ξέρεις / αναγνωρίσεις ποιο κομμάτι του Σόντχαϊμ τραγουδάει ο Ντάνιελ Κρεγκ (σε μία από τις πιο απολαυστικές σκηνές του φιλμ); (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

8

ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΑΓΟΡΙΑ (2018) του Μπερτράν Μαντικό

LES GARÇONS SAUVAGES


Πέραν της προφανούς αναφοράς στον Γουίλιαμ Μπάροουζ (ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από βιβλίο του), το δεύτερο μέρος των «Άγριων Αγοριών» είναι ένα παραισθητικό παραλήρημα ορμονικής μετάλλαξης που δεν θα τολμούσε να φανταστεί να συμβαίνει σε μία… μυστηριώδη νήσο ούτε ο Ιούλιος Βερν, με εικαστικά «δάνεια» από το «Flaming Creatures» (1963) μέχρι και το «Pink Narcissus» (1971)! Και μόνο να συζητάμε για τέτοια πράγματα σε έναν κόσμο απόλυτης κινηματογραφικής στειρότητας και ατολμίας (πια), αποτελεί υπέρβαση. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (2020) του Λι Γουανέλ

THE INVISIBLE MAN


Γεμάτος ανατροπές που δεν φαντάζεσαι, σκηνές ανθολογίας που με λιτή εικαστικότητα στήνει ο Γουανέλ, αυτός ο «Αόρατος Άνθρωπος» είναι πρωτίστως ένα χορταστικά ψυχαγωγικό έργο φυγής, το οποίο κρύβει και έναν βαθύτερο (ίσως εμμονικό) προβληματισμό του σκηνοθέτη γύρω από το ανθρώπινο σώμα και την υπέρβαση της τεχνολογίας ενάντια στους κανόνες της Φύσης (όπως συνέβαινε και με το «Upgrade», δηλαδή). (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

6

ΕΥΤΥΧΙΑ (2019) του Άγγελου Φραντζή


Κρατάτε πρόχειρο ένα μαντίλι όταν ακούσετε το «Όνειρο Απατηλό» (με τη φωνή του Κώστα Τριανταφυλλίδη, σε μία διασκευή ποίημα) και το «Δυο Πόρτες Έχει η Ζωή» (με τη φωνή της Ασπασίας Στρατηγού), γιατί αυτές τις σκηνές θα τις νιώσετε με την καρδιά σας και θα τις πάρετε μαζί σας φεύγοντας από τον κινηματογράφο. Όπως κι εκείνο το στιγμιαίο βλέμμα της Καραμπέτη, που κρυφοχαμογελά μέσα στο σύννεφο του καπνού από το τσιγάρο της, στο λυτρωτικό φευγιό της ηρωίδας. Με τις… περασμένες της αγάπες. Υπέροχο σινεμά. Δικό μας. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)