FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2018 – 2019.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2018 – 2019, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2018 – 2019 ήταν η «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο, το «too bad to be true» δήθεν remake του θρυλικού (προσωπικά και αμφιλεγόμενου, πλέον), ομώνυμου έργου αναφοράς για το horror genre που σκηνοθέτησε ο Ντάριο Αρτζέντο το 1977. Από το ελάχιστο σενάριο εκείνου, περάσαμε σε μία υπερφίαλη κουράδα ανακυκλωμένων συμβολισμών που λες και ήρθαν «δανεικά» από άλλες ταινίες, για να χορέψουν με τα νεύρα μας επί 152 λεπτά (!). Έκλεινα την κριτική της παρομοιάζοντας το έργο με τη ζουλαφσκική «Γυναίκα Δαιμονισμένη» (1981), σε φάση remake από τον Φασμπίντερ, όμως. Με μια δόση από «Showgirls» (1995) του Φερχούφεν για «κερασάκι». Αντί για το τελευταίο, σκέψου τη μέντα στο «Νόημα της Ζωής» (1983) των Μόντι Πάιθον…

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 10 της σεζόν (συνήθως έβαζα 5 τίτλους, αλλά ήταν τόσος ο εμετός εντός του περασμένου δωδεκάμηνου, που αξίζει να το γλεντήσουμε περισσότερο) ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): το «Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» του Λαρς φον Τρίερ («θες να βρoντοφωνάξεις ‘έλεος’, ενώ στην οθόνη ο Τρίερ θα ‘καπηλεύεται’ ένα έργο δαντικής κόλασης του Ντελακρουά, για τους ‘αμόρφωτους’ που δεν το είχαν καταλάβει ήδη»), το «Loro» του Πάολο Σορεντίνο («μια αστοχία πολιτικής και κοινωνικής σάτιρας που καταρρέει σαν το κτήριο της ιταλικής τράπεζας στη σκηνή του σεισμού στη Λ’ Άκουιλα, το 2009»), το «Κορίτσι» του Λούκας Ντοντ («προάγει κάτι που εγώ χαρακτηρίζω αρρωστημένο»), το «Νησί της Αποπλάνησης» του Στίβεν Νάιτ («όποιος νομίζει ότι η δουλειά του κριτικού κινηματογράφου είναι εύκολη, ας δοκιμάσει να δει τούτο το φιλμ»), το «Η Μαίρη Πόπινς Επιστρέφει» του Ρομπ Μάρσαλ («το studio της Disney κατακρεουργεί δίχως ίχνος δημιουργικότητας το παρελθόν της, παρουσιάζοντας ένα ‘sequel’ σε μορφή κακοφορμισμένου πτώματος»), το «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπάκι («το ανθρώπινο exploitation φτάνει στα άκρα για να δημιουργήσει εντυπώσεις, με τα… βιολιά να βαράνε ακόμη πιο ενοχλητικά σε κάμποσες κορυφώσεις»), ο «Παραλίας» του Χάρμονι Κορίν («κάποτε τα φιλμ των Cheech & Chong έπαιζαν με ιδέες και χιούμορ σε ένα παρόμοιο μοτίβο μαστούρας, δείχνοντας και έναν σεβασμό προς τον θεατή που γούσταρε τον χαβαλέ αυτού του είδους»), το «Captain Marvel» των Άννα Μπόντεν & Ράιαν Φλεκ («υπάρχει μέχρι και σκηνή όπου αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια, θα ξεχάσεις ότι βλέπεις την ομώνυμη ηρωίδα και θα νομίζεις ότι κάποιος έβαλε να παίζει το ‘Superman: Η Επιστροφή’») και το «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν» του Τζιμ Τζάρμους («και ο καλύτερός σου φίλος να ήταν, θα έτρωγε φάπα για το κακό που σου έκανε…»). Τα προτείνω για binge watching σε wannabe αυτόχειρες που δεν τους έκατσε η προηγούμενη απόπειρα. Σιγουράκι.

Πριν πάμε στα καλύτερα της σεζόν, να προσθέσω ότι το ντοκιμαντέρ «Free Solo» των Τζίμι Τσιν & Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρχέλι ήταν ο άτυχος τίτλος που δεν χώρεσε να μπει στην πρώτη δεκάδα, ενώ από ελληνικές δουλειές ξεχώρισα μονάχα τα «Οίκτος» του Μπάμπη Μακρίδη και «Ακίνητο Ποτάμι» του Άγγελου Φραντζή (με οδυνηρά χειρότερη την κωμωδία «Περιμένοντας τη Νονά» του Νίκου Ζαπατίνα).

Ο χώρος των σχολίων είναι… FREE (#diplhs) και θα ήθελα να δω παρατηρήσεις ή και τις δικές σας λίστες, τηρώντας (όσο μπορείτε) το χρονικό πλαίσιο της σεζόν που πέρασε αλλά και την επιλογή τίτλων από φιλμ που διανεμήθηκαν στην Ελλάδα σε αυτό το διάστημα.

5

Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ (2018) του Ντεϊβιντ Γκόρντον Γκριν

Halloween


«I’ve waited for him…», λέει κάποια στιγμή ο θρυλικός χαρακτήρας Λόρι Στρόουντ (Τζέιμι Λι Κέρτις). Εγώ, πάλι, δεν το περίμενα καθόλου πως το 2018 θα δούμε μια «Νύχτα με τις Μάσκες» που θα αγγίζει την τελειότητα. Για να έρθει και να σταθεί επάξια δίπλα στο original φιλμ του Τζον Κάρπεντερ από το 1978, όσο και να φλερτάρει με την ιδέα ενός φιλμικού «love letter» προς τούτο το πολύπαθο genre που (πέραν της απομακρύνσεως από τα ταμεία) σπάνια σεβάστηκε κανείς. Καλώς σε βρήκαμε και πάλι, Μάικλ Μάγερς. Φρόντισε μόνο να μην το σκοτώσεις (με τα sequels)… ξανά! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

4

McQUEEN (2018) των Ίαν Μπονχούτ & Πίτερ Ετέντγκι


Το ντοκιμαντέρ των Μπονχούτ και Ετέντγκι καταγράφει με εξαιρετικό υλικό αρχείου και συνεντεύξεις συγγενών και συνεργατών του Αλεξάντερ ΜακΚουίν την κάθοδο προς το απόλυτο σκοτάδι και την παραίτηση από τη ζωή, για να καταλήξει σε μία θρηνωδία που βαραίνει την ψυχή του θεατή, υπό τους θαυμαστούς ήχους (παλαιότερων) συνθέσεων του Μάικλ Νάιμαν που δένουν με απίστευτα λυρικό τρόπο με τα λόγια και τις εικόνες, προσδίδοντας στο «McQueen» διαστάσεις σπάνιας κινηματογραφικής εμπειρίας. Μιας εμπειρίας που σε «αδειάζει» καθαρτικά. Δεν συμβαίνει συχνά. Ούτε στην πραγματικότητα, ούτε καν (και) στο σινεμά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

3

UPGRADE (2018) του Λι Γουανέλ


«Ένας ψεύτικος κόσμος είναι λιγότερο επώδυνος από τον πραγματικό». Για κάποιους από εσάς, ακόμη και δίχως την επέμβαση της τεχνολογίας, η επιλογή ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους έχει γίνει. Είστε ήδη… ανώδυνοι. Δεν χρειάζεται να ζείτε. Στο μέλλον, σίγουρα όχι. Το «πολιτισμικό» upgrade της δικτύωσης είναι ήδη πανίσχυρο και λίγο απέχουμε από το να υπακούς στην όποια εντολή του κινητού σου, που κάποτε δεν θα είναι μονάχα μία «προέκταση» του χεριού σου. Θα είσαι εσύ. Το σώμα σου και οι λειτουργίες σου. Σαν ένα «κέλυφος». Με την ψυχή σε «ανάπαυση». Νεκροζώντανη. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

2

ΕΜΕΙΣ (2019) του Τζόρνταν Πιλ

Us


Το «Εμείς» είναι ένας (παραμορφωτικός) καθρέφτης μιας νοσηρής πραγματικότητας που θέλει να αλλάξει θέση με τον δικό μας κόσμο, που θέλει να εξεγερθεί, που θέλει να αφανίσει το γήινο σήμερα και να πλάσει κάτι διαφορετικό, σχεδόν από την αρχή, με ένα είδος ανθρώπινης ζωής… πρωτόγονο, που ακόμη συλλαβίζει με δυσκολία τους φθόγγους της γλώσσας της φυλής του. Είναι ένα κάλεσμα για τον επερχόμενο μεγάλο πόλεμο του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος προκαλεί αισθήματα αισιοδοξίας όσο και τρόμου, για ένα πιο δίκαιο αύριο ή ένα «no future» παντοτινό. Θα έχουμε πόλεμο. Αλλά ο Πιλ, στο (συγκλονιστικό του και σχεδόν βιετναμικών συμβολισμών!) φινάλε, δεν γνωρίζει σίγουρα αν θα κερδίσουμε… εμείς. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

Η ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ (2018) του Γιώργου Λάνθιμου

The Favourite


«We must fight for… what we fight for», ξεστομίζει η Βασίλισσα στην Αγγλία των αρχών του 18ου αιώνα. Έως και σήμερα, όμως, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Το μόνιμα ευρισκόμενο σε εμπόλεμη κατάσταση γυναικείο φύλο εξακολουθεί να παλεύει με τους άνδρες που αρνούνται να παραδεχθούν πως εξουσία είναι το μουνί. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το ίδιο σου το φύλο διεκδικεί τα σκήπτρα της θηλυκής κυριαρχίας; Αρκεί η εύνοια για να φτάσεις μέχρι το σημείο της απόλυτης ανατροπής; Ο Γιώργος Λάνθιμος αγαπά τις γυναίκες. Πάντοτε το γνωρίζαμε αυτό. Και με τούτο το έργο… πάτησε ύπουλα επάνω τους για να κατακτήσει τον δικό του θρόνο στο παγκόσμιο σινεμά. Μία πρόσκαιρη νίκη για τους άρρενες (δημιουργούς), λοιπόν. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)