Το «Spotlight», αυτό το αναπάντεχο Όσκαρ καλύτερης ταινίας, θίγει ένα συγκεκριμένο, σαφώς τρομακτικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σκάνδαλο, δίπλα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις παραβατικής συμπεριφοράς. Ξανασκέψου με τι θα μπορούσες να αντικαταστήσεις το θέμα της παιδεραστίας και δέξου τη σημασία τής καταπολέμησής της εκεί έξω. Οι απεχθέστερες πράξεις πρέπει να τιμωρούνται. Όποιο κι αν είναι το κόστος. Ας γίνει η ιδέα αυτή βασική αρχή στη ζωή όλων μας. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Κι αν η ζωή ξεκινούσε από την αρχή, στο σύμπαν ενός μικρού δωματίου; Με την προοπτική, τις αληθινές διαστάσεις, το νόημα των λέξεων, την επαφή και την επικοινωνία με ένα ολοκληρωτικά άγνωστο «έξω», να μην ταιριάζουν με τα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτό; Ο μικρός Τζακ ήρθε από… «άλλο πλανήτη», αλλά μας έβαλε πολλές ιδέες στο μυαλό για τη σημασία των δικών μας τετραγωνικών μέτρων σε τούτον τον κόσμο. Εκείνων στα οποία μεγαλώνουμε αναγκαστικά κι εμείς. Ελεύθερα… έγκλειστοι. Παραδόξως. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Θα ήταν εύκολο να κατηγορήσει κανείς το «Κορίτσι» αυτό για τη «straight» οπτική του και τη βαρύτητα που δίνεται πάνω στον δεσμό τού Άιναρ με τη σύζυγό του Γκέρντα, όμως πρέπει να μην ξεχνάμε ότι το φιλμ δεν μιλά για τη σεξουαλικότητα αλλά για κάτι πολύ βαθύτερο. Τι είναι το σώμα μας; Γιατί το «υπηρετούμε» υπό αυτούς τους όρους; Η υπερβατική απόπειρα της «μεταμόρφωσής» του δηλώνει κάτι το αυτοκαταστροφικό ή είναι μονάχα η Φύση εκείνη που σε τιμωρεί για τη «βλασφημία» σου απέναντί της; (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μπήκα να δω μια ταινία που ενδεχομένως να αντιμετώπιζα με έναν κάποιο κυνισμό, έχοντας καχύποπτες, βαριές προκαταλήψεις για τις προθέσεις της, κυρίως εξαιτίας του studio που διανέμει σήμερα τούτη την περίφημη saga του φανταστικού. Βγήκα με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα. Γιατί το 1977, ήμουν κι εγώ εκεί… Ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς πήρε «συγχωροχάρτι» γι’ αυτή την old-school ανακύκλωση των δύο original φιλμ, επειδή (πραγματικά!) μας ξαναπήγε στα παιδικά μας χρόνια. Την επόμενη φορά… καμία επιείκεια! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Εάν το μέλημα μιας ελληνικής ταινίας και του δημιουργού της είναι να μιλήσει στο κοινό για το σήμερα, να το φέρει αντιμέτωπο με καθημερινές αλήθειες, να το κάνει να αντιμετωπίσει τίμια την εποχή του, να μοιραστεί την αφήγηση ως βιώματα δικά του ή του διπλανού του, να νιώσει τα συναισθήματα ενός λαού ολόκληρου, τότε ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης γύρισε το φιλμ που το ντόπιο σινεμά δεν μπορούσε, δεν τολμούσε, ούτε καν είχε την ικανότητα να παραδώσει στους Έλληνες θεατές… εδώ και δεκαετίες! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)