Όπως κι αν αντιμετωπίζεις το γήρας, σίγουρα το «χρώμα» της ζωής σου ξεθωριάζει με τα χρόνια που περνούν. Είναι η πραγματικότητα. Ώσπου, κι από ό,τι απέμεινε σε χρώμα, να μείνει μονάχα το μαύρο. Σα σκοτάδι. Αν και αποχρωματισμένη, η ζεστασιά των ανθρώπων του σινεμά του Πέιν εδώ μεγαλούργησε όχι μονάχα σεναριακά και υποκριτικά, αλλά βρήκε και το χαμένο link της συγγένειας του Americana παρελθόντος, όπως μας το δίδαξε ελεγειακά και πανέμορφα ο Πίτερ Μπογκντάνοβιτς στο «The Last Picture Show» το ’71. Τόσο καλά! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην καριέρα του Άντερσον δεν οφειλόταν σε δικές του υποχωρήσεις προς το mainstream κοινό. Απλά, όλοι επιθυμούν να κρατήσουν στα χέρια τους το τέλεια αμπαλαρισμένο κουτί ενός δώρου, το περιεχόμενο του οποίου θα κριθεί στο άνοιγμά του. Στο εσωτερικό του, λοιπόν, τούτο το φιλμ ήταν τόσο ανασφαλές και σε σύγχυση, που ο δημιουργός του, από την πληθώρα των αναφορών, ούτε ένα aspect ratio δεν ήταν σε θέση να επιλέξει! Με τέτοια δωμάτια κι ένα γλυκό από του Mendl’s, όμως, τόλμαγες να κάνεις παράπονο στη reception; (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η πιο μικρή ταινία της σεζόν που σε άφηνε με δάκρυα… χαράς στο τέλος. Λες και ο Γούντι Άλεν μπήκε στο σώμα του Φρανσουά Τριφό, την περίοδο που θα γύριζε το «Manhattan», αλλά ξέχασε να βάλει μέσα τον εαυτό του και τις νευρώσεις του! Ντελρί στη Νέα Υόρκη, μαυρόασπρο σε τόνους ζωής, καμία σιγουριά για το μέλλον, μελαγχολία, γκρεμοτσάκισμα, ο ανόητος αυθορμητισμός που μας κάνει να στεκόμαστε στα πόδια μας και… ξανά απ’ την αρχή. Κάποτε ψάχναμε ένα παγκάκι μπροστά από μια μεγάλη γέφυρα. Σήμερα θ’ αναζητάμε το κουδούνι μιας εξώπορτας! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Περίμενες graphic σκηνές σεξ, όμως, αντ’ αυτού, βρέθηκες ενώπιον μιας σπάνιας εγκυκλοπαίδειας που σε έναν και μοναδικό τόμο είχε χωρέσει τη γνώση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Την επιστήμη, την ψυχολογία, το σωστό και το άδικο της εξέλιξής μας ανά τους αιώνες. Αν είχες δίψα για μάθηση, αυτές οι τέσσερις ώρες και πέντε λεπτά, σε δύο μέρη για να μη σου κάτσει βαρύ το περιεχόμενο, θα σε έκαναν άλλο άνθρωπο. Αν ήσουν το λάθος «ζώο», θα πήρες μερικές ιδέες για περισσότερο απελευθερωμένο σεξ. Ο οργασμός, όμως, ήταν αλλού… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ και εδώ.)

Πολλές φορές το καινούργιο τρομοκρατεί. Όχι τόσο όσο ο φόβος ότι θα πεθάνεις. Ούτε καν η αβεβαιότητα για το τι κρύβεται κάτω από το δέρμα μας. Με τον ίδιο τρόπο, η εξω-γήινη οντότητα της Τζοχάνσον, είναι ένα πλάσμα μόνο, σε έναν ξένο τόπο, που δεν κατανοεί ούτε την «επιφάνειά» μας ούτε και το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Μοναδικός κοινός «τόπος», η μοναξιά της. Δίπλα στο δικό μας κενό. Διόλου παράξενο, το φιλμ εκτιμήθηκε περισσότερο από ανθρώπους που ασχολούνται με τις (όποιες) τέχνες ή μπορούν να εκτιμήσουν με πολλαπλές αναγνώσεις ένα έργο Τέχνης. Η κινηματογραφική αίθουσα ίσως ήταν λάθος. Προσεχώς, σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης, καλύτερα. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)