Πόσο παρθένα μπορεί να μοιάζουν όλα όταν πρόκειται να μείνεις μόνος σ’ αυτή τη ζωή; Όταν συνειδητοποιείς πως ούτε καν τη γλώσσα σου δεν ξέρεις να μιλάς σωστά; Κι ούτε να συμπεριφερθείς όπως όλα τα άλλα ζώα γύρω σου; Ήρωες που λες και βγήκαν μέσα απ’ τα ντοκιμαντέρ του Σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο, κάμερα που προσπαθεί να κατανοήσει τις αποκλίσεις του ορμέμφυτου, λυγμικός επίλογος μη αναστρέψιμης φυσικής κατάληξης. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Όταν δεν κάνουν τους καραγκιόζηδες, με δόσεις χιούμορ που ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό δεν περνάει καλά, ο Τζόελ και ο Ίθαν μπορούν να θυμούνται ξανά τι θα πει μαστορική αφήγηση στο αμερικανικό σινεμά, περνώντας το λάσο της σεναριακής τους μαγείας πάνω από ένα ανούσιο γουέστερν του 1969, ίσως μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσουν αυτή την ατάκα – κατακλείδα: «Time just gets away from us…».

Ακόμη ένα remake ή, έστω, το αγγλόφωνο… ασταθές σεξουαλικά αδελφάκι του σουηδικού original, το οποίο συναντά τα μοιραία διλήμματα σύγκρισης στο ελάχιστο της διαφοράς που ίσως βρεις στο φινάλε των δύο ταινιών: το μέλλον του Όσκαρ επιφύλασσε περισσότερη αγάπη, ενώ το μέλλον του Όουεν κάτι ακόμη πιο σκοτεινό κι από την αγάπη.

Υπόδειγμα σεναριακής δομής, από ένα puzzle των status updates που δημιούργησαν το άκρως σημερινό και χειροπιαστό σύμπαν του facebook, σκηνοθετημένο από έναν άλλο εκκεντρικό και genius δημιουργό, ο οποίος πιάνεται στα πράσα όταν πρέπει να πατήσει Like ή όχι πάνω στον κεντρικό του ήρωα. Τελικά, δεν το κάνει ποτέ. Γι’ αυτό και αντί να έχουμε ένα αριστούργημα σήμερα, θα πατάμε συνέχεια refresh στο μέλλον, μπας και…

Στον αντίποδα του απόλυτου φιάσκου που άκουγε στο όνομα «The American», ιδού ένα αντίστοιχο παράδειγμα σινεμά είδους που φλέρταρε ναρκισσιστικά με το 70’s παρελθόν του, μπερδεύοντας γονίδια μη τόπου, πατρίδας, οικογένειας και ταυτότητας σε ένα τοπίο δράσης τριπαρισμένο και πατημένο στη μονταζιέρα με γκάζια από Chemical Brothers. Παραδόξως, θα το ζήλευαν και οι αδελφοί Γκριμ!

Τι περισσότερο μπορείς να ζητάς από μια ταινία που ξέρει τι θέλουν οι γυναίκες, ξέρει από τι είναι φτιαγμένοι οι άνδρες, κατανοεί τις σχέσεις τους (δυσλειτουργικά ή μη), τους ξεφτιλίζει με ένα κάκιστης αισθητικής χιούμορ και τους γονατίζει στα ευαίσθητα σημεία τους όταν βρίσκει τη σοβαρή πλευρά της ζωής; Αν ξέρεις να σέβεσαι το σινεμά των ειδών και τη σημασία του, τις έκανες και δικές σου φιλενάδες με την πρώτη! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Σε μια εποχή όπου το 3D σινεμά περνιέται σαν η άλλη διάσταση στην κινηματογραφική διασκέδαση, αυτό το sequel, που άργησε 28 ολόκληρα χρόνια, ήρθε να μας… βγάλει τα γυαλιά για να μας οδηγήσει σε μια… όσο πιο μπροστά διάσταση φουτουριστικού θεάματος γίνεται ή επιτρέπει η τεχνολογία μας σήμερα. Αφήνοντας την αίθουσα, προσπάθησα να φανταστώ πόσο θα φρίκαραν οι πρώτοι θεατές του «Metropolis», το 1927…

Είχα μαντέψει το τέλος από νωρίς. Δεν ήθελα να ήταν αυτό, μου έβγαζε ένα τόσο βαρύγδουπο μελό. Όταν έφτασε εκεί, όμως, μου το «πούλησε» με τρόπο τόσο αψεγάδιαστο και ζηλευτό κινηματογραφικά, ώστε να επιστρέφω στην ιστορία του ξανά και ξανά και ξανά. Από την αρχαιοελληνική τραγωδία, ως το… «Chinatown» του Πολάνσκι, κόβοντας δρόμο από Μέση Ανατολή, το πιο ολοκληρωμένο δραματικό φιλμ της σεζόν. Κι ας μην ήξεραν και να μετράνε στο τέλος!

Έπρεπε να γνωρίζεις τους κώδικες του αμερικανικού σινεμά της δεκαετίας του ’70. Έπρεπε να θυμηθείς την αθωότητα του Σπίλμπεργκ, που άφηνε το παιδί μέσα του να παίρνει τον πρώτο λόγο. Έπρεπε να απο-ενοχοποιήσεις την προπαγάνδα από το είδος του φανταστικού στα 50’s. Και, στο τέλος, να συντάξεις το πιο τρυφερό love letter της σινεφιλικής σου ζωής και να το στείλεις με αφοσίωση παντοτινή στις… «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου». Αν δεν τα έκανες όλα αυτά, απλά, είχες μπει σε λάθος ταινία…

Έχοντας το σινεμά σαν τρίτο κηδεμόνα για όλη μου τη ζωή κι ύστερα από πολλές χιλιάδες δοκιμασιών, αναζητώντας πάντα το καινούριο, το διαφορετικό, το παθιασμένο ή το καινοτόμο στη μεγάλη οθόνη, κάθε χρόνο, μέσα από αυτή τη λίστα αναπολώ εκείνη την ταινία που μ’ έκανε να αισθανθώ πως… αυτό δεν το έχω ξαναδεί! Φέτος ήταν ένας πιτσιρικάς που βγήκε από τις σελίδες ενός comic, πάτησε play, κέρδισε το παιχνίδι, πήρε το κορίτσι, άνοιξαν μαζί μια πόρτα, η οποία οδηγούσε πέρα και από το πανί, κι άντε γεια! Παραγνωρισμένος από τις μάζες σήμερα, κλασικός για το αύριο και το άπειρο, ο «Σκοτ Πίλγκριμ» δε μπορούσε παρά να βρίσκεται στην κορυφή. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)