Ποιος είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να αρθρώσει πολιτικό λόγο μέσα από το σινεμά στην Αμερική σήμερα: α) Πρέπει να τον λένε Μάικλ Μουρ ή β) πρέπει να το κάνει πλαγίως. Όπως αυτός ο τύπος από το Καζακστάν με το ψευδοντοκιμαντέρ του που μας δίδαξε τι εστί κουλτούρα, δημοκρατία, θρησκευτική πίστη και αμερικανικό όνειρο στο… μπούστο της Πάμελα Άντερσον. Is nice! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η αιωνιότητα όπως την επικαλείται η Εκκλησία. Η αιωνιότητα όπως την ονειρεύονται δύο ερωτευμένοι. Και η αιωνιότητα ως διάσταση του χρόνου, σε ένα σύμπαν που χάνεται στο άγνωστο, για να σε κάνει να ξεχνάς την αληθινή κατάληξη της θνητής μας φύσης. Μια ταινία που εκτίμησαν περισσότερο εκείνοι που έχασαν ανθρώπους που αγαπούσαν. Ή εκείνοι που τέλειωσαν αγάπες λες και έχασαν τη ζωή τους. Finish it. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ο δρόμος της εξιλέωσης σαν ένα βαμπίρ που σε ψάχνει αδιάκοπα, μέσα από κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης, για να ρουφήξει από πάνω σου τα pixels που σχηματίζουν τη ζωή σου, όσο πιο απάνθρωπα γίνεται. Ακριβώς όπως τη στέρησες κι εσύ. Στάχτη η ψυχή στο φινάλε. Σκόρπια. Απομεινάρι happy end, κόντρα στο μαύρο, το πένθιμο των Joy Division. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Όλα τα χαρακτηριστικά του νουάρ της δεκαετίας του ’40 συναντούν ένα… ρόδα τσάντα και κοπάνα teenage παρόν που συγγενεύει με το σινεμά του Λάρι Κλαρκ αλλά μιλάει όπως ο Ρέιμοντ Τσάντλερ! Ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αναθεωρεί ένα ολόκληρο είδος σαν ένα fusion διαχρονικό και αναχρονιστικό ταυτόχρονα ταξίδι. Σήμερα παραγνωρισμένο. Σε μερικά χρόνια, όμως, θα διδάσκεται. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μαζί με το «Έγκλημα στο Κολέγιο», η μοναδική ταινία της σεζόν που αμφιταλαντεύτηκε τόσο επιθετικά στον προσανατολισμό της προς ένα είδος, σε βαθμό να μπερδέψει τους πάντες και ν’ αποκτήσει περισσότερους φανατικούς εχθρούς. Κορεατικό arthouse οικογενειακό δράμα μεγατόνων, μολυσμένο από μεταλλαγμένη φαιά ουσία disaster movie και σερβιρισμένο σε στιλάκι τερατώδους καταδίωξης. Φοβού το αμερικανικό remake.

Κάποτε πετούσε μολότοφ σελιλόζης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και μοντέλων συντήρησης της Μεγάλης Βρετανίας. Πλέον, αλλάζει ελαφρώς τροπάρι και με πιο ώριμη συνείδηση καταλήγει στο συμπέρασμα πως η Βασιλεία αποτελεί μονάχα μια κληρονομική υποχρέωση. Όχι πένθος για τη Νταϊάνα. God save the politics. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Πηγαίνουμε σινεμά γιατί θέλουμε να μας εξαπατούν. Περισσότερο από την ανάγκη μας ν’ ανακαλύπτουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό. Την επόμενη φορά, λοιπόν, κοιτάξτε πιο προσεκτικά. Ίσως καταλάβετε πως τούτο το φιλμ αποτελεί την πιο σκεπτόμενη και καλά εκτελεσμένη αλληγορία πάνω στην Τέχνη του κινηματογράφου. Αν και το τρικ δεν τελειώνει εκεί…

Πόσες ταχύτητες μπορεί να έχει η κλεψιτυπία και η νεκροφιλία; Πόσα γκάζια μπορεί να σηκώσει το πανί; Πόσες φορές μπορεί να αποδείξει ένας δημιουργός πως είναι ο Θεός στο τιμόνι που λέγεται street cool ατάκα και fucking pissed σκηνοθετικό attitude; Κάποιοι νομίζουν πως επαναλαμβάνεται ή πως είναι αφόρητα ρηχός και στο τέλος ρίχνουν κι ένα χασμουρητό απαξίωσης. Φαντάσου έτσι να σχολιάζεις το καλό σεξ! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ποτέ μου δεν τον συμπάθησα. Αλλά παραδέχομαι πως εξεπλάγην όταν σκέφτηκα ότι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε το 1930 μπορεί σήμερα να σκηνοθετεί τη σημαντικότερη ταινία της καριέρας του. Με το φόβο εκείνο που όλοι μας κρύβουμε. Και την ερώτηση που κανείς δεν ξέρει να μας πει πόσο αξίζει ή σε τι αντιστοιχεί: Γιατί πεθαίνουμε; (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Self suck, αυνανισμός, τρελές στάσεις, σπέρμα on camera. Μόλις στα πρώτα δέκα λεπτά του φιλμ! Κι ύστερα η απόλυτη οδύνη, το σκοτάδι, η αναζήτηση πέρα από ταυτότητες υπαρξιακές και σεξουαλικές. Στο φινάλε, μια οργασμική ενέργεια που ανοίγει το χορό της ζωής, μοιράζει φως και αντανακλά με βία πάνω στα μάτια σου, μήπως και μπορέσεις να δεις καθαρά, επιτέλους. Η πιο σπουδαία ταινία της σεζόν μιλούσε για τη Νέα Υόρκη, το σεξ και τη μοναξιά. Για όλα τα φύλα. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)