FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2004 – 2005.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2004 – 2005, αποκλειστικά με φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Πριν από την αντίστροφη μέτρηση, να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2004 – 2005 ήταν το «Άγριος Ωκεανός» του Κρις Κέντις (κάθε φορά που έβλεπα πτερύγιο στον ωκεανό ήθελα να βροντοφωνάξω: «Φάτε τους, να τελειώνουμε!»). Η λίστα είχε παρουσιαστεί με αυτή τη σειρά και από την εκπομπή CINEMaD.

10

KINSEY (2004) του Μπιλ Κόντον


Σε μια εποχή σεξουαλικής οπισθοδρόμησης και μετώπων δήθεν ελευθεριότητας ή μη, τα οποία γελοιοποιούν και τις δύο πλευρές με τα τσιτάτα και τις πράξεις τους, μια ταινία ήρθε να μας θυμίσει τις αντιδράσεις που προκάλεσε η σχετική έρευνα για το ανδρικό φύλο που δημοσίευσε ο Άλφρεντ Κίνσεϊ το 1948, κάνοντας αρκετούς από τους σημερινούς θεατές να κοκκινίζουν από αμηχανία! Σε τελική ανάλυση, κάντε έρωτα, όχι πολιτική του έρωτα.

9

ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΠΟΛΗ (2005) των Φρανκ Μίλερ & Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ

Sin City


Όταν το comic πήγε σινεμά, ζήλεψε τόσο, είπε «μ’ αρέσει, θα μείνω» και άλλαξε στη σελιλόζη τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις κινηματογραφικές αποδόσεις των graphic novels. Η αρχική έκπληξη μπορεί να έσβηνε γρήγορα, τουλάχιστον μία ώρα μετά το ανασήκωμα της κάτω γνάθου, αλλά μπροστά σε κάτι τόσο πρωτοποριακό βουλώνεις το στόμα, κάνεις τα στραβά μάτια για τις ελλείψεις στην αφήγηση και… παίρνεις το μέρος των κακών και πλέον αμοραλιστών ηρώων, για να κυλιστείς στην απόλυτη ηδονή της εικόνας ως φετίχ. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

8

ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΙ ΑΡΡΑΒΩΝΕΣ (2004) του Ζαν-Πιέρ Ζενέ

Un long dimanche de fiançailles


Μπορείς να του δώσεις όλα τα ρομαντικά κλισέ του κόσμου, τοποθετημένα σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο στην Ιστορία αυτού του πλανήτη, και να τα κάνει… δικά του. Αδίκως συγκρίθηκε με την «Αμελί» από εκείνους που δεν ήξεραν την πλήρη φιλμογραφία του. Για εμάς, τους υπόλοιπους, ο Ζενέ παραμένει ένας μάγος εικονοκλάστης, μάστορας του πεπρωμένου και των συμπτώσεων της καρδιάς, πιθανά κάπως κενός από μηνύματα, αλλά με ένα στιλ που σε κάνει να ονειρεύεσαι να είχες ολόκληρη την ταινία σε carte postale που θα κάλυπταν τα πάντα γύρω σου. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ (2004) του Μαϊκ Νίκολς

Closer


Πόσο κοντά μπορείς να πλησιάσεις μια τόσο σφοδρή επιθυμία όσο ο σεξουαλικός πόθος; Πόσο ακραία επικίνδυνο είναι να τον ταιριάξεις με συναισθήματα; Και πόσο ανόητος μπορεί να είσαι έτσι ώστε να παγιδευτείς ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, σε βαθμό που να μην ξεχωρίζεις από τι είσαι εξαρτημένος… Γλώσσες πυροβόλο θεατρικής καταβολής, μεγάλες σεκάνς ψυχοβγάλτες και ερμηνείες τόσο κοντά στο βιωμένο, που σε έκαναν να ζηλεύεις αυτή την κινηματογραφική ζωή, ακόμη και στις στιγμές του πιο έντονου δράματός της. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

6

ΟΙ ΑΠΙΘΑΝΟΙ (2004) του Μπραντ Μπερντ

The Incredibles


Πολλές φορές λέμε ότι ένα animated φιλμ είναι σχετικά ενήλικο. Σε αυτή την περίπτωση, για να εξηγήσουμε σε ένα μικρό παιδί τι συμβαίνει κάτω από την πλοκή την «Απίθανων», θα έπρεπε να το πηγαίναμε σε ψυχαναλυτή επί εβδομάδες ολόκληρες! Πρακτορική δράση που θα ζήλευε και ένας 007, ηρωικές αναφορές που παραπέμπουν στην κομίστικη κουλτούρα και υπόβαθρο χαρακτήρων που αναιρεί την «ψευτιά» της ψηφιακής τεχνολογίας, σε ένα συνδυασμό τόσο τέλειο που ύστερα από μήνες μας έκανε να αγοράζουμε και να ξαναβλέπουμε το φιλμ κρυφά από μπόμπιρες. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

5

ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (2004) του Γουές Αντερσον

The Life Aquatic with Steve Zissou


Άβυσσος η ψυχή της… οικογενειακής δυσλειτουργικότητας. Με τις σταθερές «αξίες» του στα σενάρια, με μια σχεδόν μόνιμη κουστωδία πρωταγωνιστών και μια σαδιστικά χιουμοριστική όσο και ψυχρή συμμετρία στα κάδρα του, ο Άντερσον συνεχίζει τη μοναχική του πορεία προς την κατανόηση ενός σινεμά αυτογνωσίας και κριτικής των ανθρώπινων σχέσεων, αυτή τη φορά με ένα χαοτικό background συμβάντων, σε στεριά και υπό τη θάλασσα, αναζητώντας μυθικούς από μηχανής Θεούς που εκλείπουν ως είδος αφήνοντας απροστάτευτο… το δικό μας είδος. Με τρομάζει η ιδέα πως κάποτε θα ωριμάσει τόσο που θα μπορεί να μας δείξει πως αισθανόμαστε μέσα μας… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

4

ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΧΩΡΙΟ (2004) του Μ. Ναϊτ Σιάμαλαν

The Village


Το πιο τρομακτικό με την τελευταία ταινία του Σιάμαλαν ήταν το γεγονός ότι δεν επρόκειτο για φιλμ… τρόμου! Σε μια γοτθική ατμόσφαιρα που περισσότερο έφερνε σε σκανδιναβικό ψυχόδραμα παρά σε ταινία εποχής από τη μεταεμφυλιακή Αμερική, το τελικό twist αυτή τη φορά δεν έκρυβε πνεύματα από την άλλη ζωή, εξωγήινους ή οτιδήποτε δαιμονικό, αλλά έφερνε στο φως το μεγαλύτερο μυστήριο που γέννησε αυτός ο πλανήτης: την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, τις αμυντικές συμπεριφορές της και τα αδιέξοδα που δημιουργεί αναπόφευκτα ο κύκλος της επιβίωσης. Παραδόξως, η πιο λειτουργική πολιτική και κοινωνική αλληγορία που είδαμε εδώ και χρόνια, για ένα έθνος που νομίζει πως μπορεί να υποτάξει κάθε παράγωγο του τρόμου. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

3

2046 (2004) του Γουόνγκ Καρ Γουαϊ


Ήταν μονάχα ο αριθμός ενός δωματίου. Αν έβρισκες τον τρόπο να τρυπώσεις μέσα του, ύπουλα ή μη, έπαιρνες το ρίσκο να μη βγεις ποτέ… Αψηφώντας κανόνες αφήγησης και κάθε μορφής storylines, σνομπάροντας τις θνητές λέξεις που δήθεν καθορίζουν την πορεία του βίου μας, κινηματογραφώντας αποχρώσεις, σιωπές και με soundtrack ιδανικά, ο Καρ Γουάι απέδειξε και πάλι, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, ότι μπορεί να ξεγλιστρήσει άνετα από τη μεγαλύτερη αποτυχία μονάχα με τις εικόνες του. Χειρονομίες, κινήσεις, πρόσωπα, κορμιά, όλα γίνονται ένα σε μια γεωγραφία αισθητικής που φετιχοποιεί, με την ίδια δύναμη, το έμψυχο με τα αντικείμενα. Πιστεύω πως οι περισσότεροι βγάλαμε αντικλείδι… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

2

ΓΕΝΝΗΣΗ (2004) του Τζόναθαν Γκλεϊζερ

Birth


Πως μπορεί μια ταινία να ταιριάξει θέματα όπως η μεταθανάτια ζωή, η παιδοφιλία, η αιώνια αγάπη και η απιστία; Πως γίνεται να σου γεννήσει τόσα ερωτηματικά και στο τέλος να σε αφήσει δίχως απαντήσεις, εκστατικά χαμένο μέσα στα δάκρυα και την παράνοια της Νικόλ Κίντμαν, που «βουλιάζει» στο νυφικό της φόρεμα; Υπό τη σκιά του Κιούμπρικ και του Πολάνσκι, ο Γκλέιζερ καδράρισε άτονα το μεγαλοαστικό βίο – εφιάλτη μιας οικογένειας στοιχειωμένης από την απουσία μιας αγάπης, την οποία υπογράμμισε τόσο έντονα, σαν δανεικό, αόρατο καρδιοχτύπι, η μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά. Αν δεν το καταλάβατε, εύχομαι να σας δοθεί ξανά η ευκαιρία… σε μια άλλη ζωή. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

OLDBOY (2003) του Παρκ Τσαν-Γουκ


Η καλύτερη εκδίκηση πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα. Και η ύστατη τιμωρία δεν είναι ο θάνατος, αλλά η φυλακή της μνήμης που σε βασανίζει όσο ζεις. Να γιατί φύγαμε παραμιλώντας από τούτη την έκπληξη της χρονιάς που μιλούσε κορεάτικα, κατάπινε ολοζώντανα χταπόδια, στροβιλιζόταν σε ρυθμούς waltz, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες και μας άφηνε υπνωτισμένους μ’ ένα φινάλε πολυσυζητημένο και τόσο παρεξηγήσιμο. Κάθε φορά που το ξανάβλεπα νόμιζα πως χόρευα με το διάβολο. Και μ’ ένα όπλο να με σημαδεύει στον κρόταφο. Αναμείνατε και τα υπόλοιπα δύο μέρη της τριλογίας εκδίκησης την ερχόμενη σεζόν, έτσι για να καταλάβετε πως ο Παρκ Τσαν-Γουκ δεν είναι κανένας τυχαίος… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)