Είναι ο τύπος της ταινίας που δεν θα συναντούσες σε λίστα καλύτερων φιλμ κριτικού κινηματογράφου. Αλλά… εγώ είμαι ο Φραγκούλης. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ένα αμερικανικό studio τόλμησε να βγάλει τέτοια κωμωδία, με θέμα τη σεξουαλική ζωή τριών γυναικών. Διάβολε, πως θα μπορούσε να ξεχαστεί το τραγούδι για το… πέος;

Πρώτο δίωρο σαν «Μπλε Βελούδο», τελευταίο ημίωρο στο δρόμο (ή το χάος) που χάραξε η «Χαμένη Λεωφόρος». Νεαρή κοπέλα με αμνησία αναζητά σύνδεση με την πραγματικότητα στο σημερινό Λος Άντζελες. Δεν πρόκειται να τη βρει κανείς (!), αλλά είναι δύσκολο να μην παρασυρθείς από την «αρρωστημένη» αύρα των εικόνων του Ντέιβιντ Λιντς.

Ταινία βασισμένη σ’ εκείνο το comic book του Ντάνιελ Κλάουζ για την φαρμακερή περίοδο της εφηβικής ζωής που φτάνει στο λεγόμενο «coming of age», αλλά με σαρκασμό απόρριψης που δεν ταυτίζεται ούτε… «με το 99% της ανθρωπότητας»! Or something.

Τι μπορεί να χωρίζει το ένα φύλο από το άλλο; Και το άλλο σου μισό, τι φύλο «πρέπει» να έχει; Διχασμένη/ος σαν το Βερολίνο του τείχους, απ’ όπου μας έρχεται, η/ο Χέντβιγκ αναζητά όχι μόνο την αγάπη αλλά και μια ταυτότητα… ανάμεσα στα πόδια της/του. Μοιραία, η απάντηση βρίσκεται… στην punk rock!

Κατακάθι της γης σκοτώνει για ν’ αποκτήσει… φήμη, συλλαμβάνεται, καταδικάζεται και κυκλοφορεί bestseller από τη φυλακή με θέμα τα κακουργήματά του! Τόσο θανάσιμα ειρωνικό, που θα μπορούσε να είναι μονάχα… αληθινή ιστορία! Ο Έρικ Μπάνα παίζει σαν να έσκασε πυρηνική βόμβα. Δεν περιγράφεται αλλιώς.

Αν είχατε την τύχη να παρακολουθήσετε τούτο το θρίλερ φαντασμάτων σε γεμάτη κινηματογραφική αίθουσα, δεν θα ξεχάσετε ποτέ εκείνο το άνοιγμα της ντουλάπας. Ίσως περισσότερο οι θεατές των πίσω καθισμάτων, που ένιωσαν τις πλάτες σας να τινάζονται και τα σώματά σας να είναι έτοιμα να «ξεριζώσουν» σειρές ολόκληρες…

Πιο ρηχό κι από ένα ποτήρι σαμπάνιας, μα το περιεχόμενό του αφρίζει από έμπνευση και η μέθη του ξεπερνά ότι είχαμε δει μέχρι σήμερα σε… melo μιούζικαλ! Ο τρόπος με τον οποίο τα τραγούδια αντικαθιστούν τον προφορικό λόγο στο φιλμ, είναι μια θρασύτατη υπέρβαση στο μετα-μοντέρνο, που ο Μπαζ Λούρμαν είχε προκαλέσει και με το «Romeo + Juliet».

Το παγκόσμιο σινεμά έρχεται σε επαφή με ακόμη μια μεγάλη… απανθρωπιά από την Αυστρία, μετά το σινεμά του Μίκαελ Χάνεκε. Ταπείνωση, σαδισμός και ένα «καθαρτήριο» βαρύτατου πένθους, συνθέτουν μια αβάσταχτη τελετουργία… καθημερινότητας. Η Κόλαση είναι εδώ.

Προδοσία, αποτυχία, καταστροφή. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ο Γουές Άντερσον δημιουργεί έναν μυθικό πάτερ φαμίλια και τον φορτώνει με δυσλειτουργικούς δεσμούς συγγένειας εξ αίματος, σ’ ένα έργο που ενσωματώνει όλες τις σκηνοθετικές του εμμονές και απογειώνει το δημιουργικό του στυλ.

Ο Ζαν-Πιερ Ζενέ αφήνει πίσω του τον κανιβαλισμό και τους παιδικούς εφιάλτες κι επιθυμεί να βρίσκει τρόπους να βοηθά τους πάντες γύρω του, να κάνει τους ονειροπόλους να βλέπουν τη ζωή με αισιοδοξία. Και την αγάπη να νικά. Με τέτοιες εικόνες και φαντασία, τα πάντα μοιάζουν εφικτά! Στο σινεμά, έστω…