Η (καθυστερημένη) γνωριμία του ελληνικού κοινού με το… υπαρξιακό crime σύμπαν του σινεμά του Τακέσι Κιτάνο, σε ένα από τα καλύτερα και πλέον ελεγειακής θεματικής έργα της φιλμογραφίας του. Τι να την κάνεις τη ζωή αν δε «φεύγεις»… με χαμόγελο;

Η πραγματική μάνα ενός υιοθετημένου παιδιού – διάνοια είναι… εκδιδόμενη και porn star, με έναν… αρχαιοελληνικό Χορό να σχολιάζει τα δρώμενα λες κι έχει βγει από την ιστορία του Οιδίποδα! Η πένα του Γούντι Άλεν σε επικά κέφια και πνευματώδεις συλλήψεις.

Στο «La Jetée» (1962) του Κρις Μαρκέρ, ο ύπνος ήταν η απόλυτη «time machine», ένας τόπος όπου η φαντασία του ονειρικού συναντούσε την απόπειρα επικοινωνίας με τη μνήμη. Ο Τέρι Γκίλιαμ παίρνει εκείνη την ταινία μικρού μήκους και τη μετατρέπει σ’ έναν εφιάλτη δυστοπίας που δείχνει ανησυχητικά προφητικός.

Συμπληρώνοντας την 400ή επέτειο από τη συγγραφή του κλασικού σαιξπηρικού έργου, ένας 34χρονος Αυστραλός σκηνοθέτης μετατρέπει το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο πιο extravagant αναρχικό melo της δεκαετίας του ‘90 (και αισθητικό κατόρθωμα, παράλληλα)! Ακόμα… πεθαίνουμε για δαύτο. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Θρησκεία, ανθρώπινη ανοησία ή μαζοχισμός; Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα / ελάττωμα της ηρωίδας τούτου του έργου; Ο Λαρς φον Τρίερ μάλλον τα έχει βιώσει… από πρώτο χέρι και τα τρία, γι’ αυτό και μας… κρούει τον κώδωνα! Σε κάθε περίπτωση, πρόσεχε τι προσεύχεσαι!

Η ελευθερία, η χαρά και η αγάπη, βρίσκονται για τον Ζορζ πίσω από μία πόρτα, την οποία πρέπει να περάσει για να φτάσει στο σπίτι του και στο πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου. Τη μαμά του. Αλλά και τα δύο δεν υπάρχουν πια… Ένα αξιαγάπητα ανθρώπινο και οπτικά ονειρεμένο έργο, που σε προσκαλεί ν’ αναζητήσεις το καλό στον εαυτό σου. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Έχεις μεγαλώσει, έχεις προδώσει, βρίσκεσαι σ’ ένα συνειδησιακό τέλμα και σου έρχεται η «επιφοίτηση», να ξαναβρείς το ήθος στη ζωή! Αν δίπλα σ’ αυτό έχεις και το ταίρι που αξίζει να του ξεστομίσεις την τεράστια ατάκα «You complete me!», έχεις μάθει να ζεις καλύτερα εκεί έξω. Και να εκτιμάς αυτή την ταινία…

Ο Τιμ Μπέρτον μετατρέπει το πρωτοκλασάτο Χόλιγουντ σε… κομπάρσους, για το πιο ακριβό και glamorous b-movie που οραματίστηκε σκηνοθέτης (με ολόκληρο studio στα πόδια του!). Ίσως το πιο αντιαμερικανικό φιλμ που γυρίστηκε ποτέ. Σοβαρά. Η παταγώδης αποτυχία του στο box-office των ΗΠΑ το απέδειξε. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ένα cult βιβλίο με ήρωα έναν ηρωινομανή της drug scene του Εδιμβούργου γίνεται ταινία και χαρακτηρίζεται… «το καλύτερο βρετανικό φιλμ της δεκαετίας του ’90» πριν ακόμα προβληθεί στη χώρα του! Και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο hype! Απλά, αρκούσε να… «choose life». Pop life, για την ακρίβεια.

Οσμές καυσίμων, ξεραμένου αίματος και σπέρματος. Στο εσωτερικό, παγωνιά «τσαλακωμένης» λαμαρίνας. Το κλείσιμο του κειμένου για την αγαπημένη μου ταινία του φετινού Φεστιβάλ των Καννών, δε φεύγει από τη σκέψη: «Η απόλυτη γνώση ανήκει σ’ αυτούς που δεν βρίσκονται ανάμεσά μας…». (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)