2010 – 2019: Οι χειρότερες ταινίες της δεκαετίας.
2010 – 2019. Ο Ηλίας Φραγκούλης επιλέγει τις χειρότερες ταινίες αυτής της δεκαετίας. Σίγουρα η πιο αιρετική λίστα που έκανε την εμφάνισή της σε κινηματογραφικό site… όλα αυτά τα χρόνια!
Δεν το κάνω επίτηδες! Απλώς, δεν υπακούω σε στερεότυπα της παγκόσμιας κριτικής, δεν έχω «ιερές αγελάδες» δημιουργών και όταν ακούω τη λέξη «σινεφίλ» θέλω να ξεράσω (χωρίς να βάλω δάχτυλο στο στόμα). Επίσης, απεχθάνομαι το «φεστιβαλικό» σινεμά και τις περγαμηνές ή τα βραβεία που το συνοδεύουν.
Η δεκάδα που ακολουθεί περιέχει τίτλους ταινιών που έγκριτα κινηματογραφικά sites ανά τον πλανήτη θα έχουν στις δικές τους λίστες με… τα καλύτερα φιλμ της δεκαετίας, από το 2010 έως και το 2019. Προσωπικά, χέστηκα! Τα παρακάτω έργα δεν τα ξαναβλέπω (ολόκληρα) ούτε υπό την απειλή όπλου! Εκτός αν είναι να μαζευτούμε με παρέα και να κάνουμε «γαλαρία». Για μένα, το σινεμά είναι απόλαυση. Ούτε δηθενιά, ούτε σοβαροφάνεια, ούτε «με το ζόρι» (διότι έτσι θα δείξουμε πως έχουμε «κουλτούρα»).
Ας με συγχωρέσουν όσες φιλμικές… κουράδες δεν χώρεσαν σε τούτο το top 10 ή κι εκείνες που ίσως ξέχασα να προσθέσω. Δεν ήταν σκόπιμο. Θέλω να τις ξεχάσω! Πάμε για αντίστροφη μέτρηση, με αξιολογική σειρά. Ο χώρος των σχολίων από κάτω είναι δικός σας. Φερθείτε κόσμια. Όχι βρισιές. Μόνο ξεμάλλιασμα!
Εδώ θα βρείτε τη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας 2010 – 2019.
Suspiria (2018) του Λούκα Γκουαντανίνο
Για να μπορέσω να περιγράψω το disaster εδώ, είχα γράψει πως κάπου φέρνει στον νου τη ζουλαφσκική «Γυναίκα Δαιμονισμένη» (1981), λες και της είχε κάνει το remake ο Φασμπίντερ, με μια δόση από «Showgirls» (1995) του Φερχούφεν για «κερασάκι». Στο τελευταίο μέρος του φιλμ, το μόνο που σου μένει είναι να γελάς ασταμάτητα. Ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω πόσο κακό είναι αυτό το… τέρας! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
Το Άλογο του Τορίνο (2011) του Μπέλα Ταρ
A Torinói Ló
Ίσως η πιο εφιαλτική… λούπα πλοκής έργου στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Από καταβολής. Αν υπάρχει άνθρωπος που βλέπει εφιάλτες με βραστές πατάτες στον ύπνο του, έχει δει αυτή την ταινία.
Biutiful (2010) του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Σπάνια φεύγω από προβολή πριν από το τέλος μιας ταινίας. Δεν θυμάμαι σε ποιο σημείο του φιλμ πέθαιναν (όλοι μαζί) εκείνοι οι παράτυποι μετανάστες – εργάτες σε φάμπρικα (από κάτι σαν αναθυμιάσεις σόμπας;), αλλά εκεί ήταν που έφτασα στο αμήν μου και έφυγα βρίζοντας από την αίθουσα. Καταλαβαίνω την «έφεση» προς το μελόδραμα, αλλά με τόσο θανατικό σε ένα φιλμ μέχρι να τελειώσει έχεις βγάλει κι εσύ τον καρκίνο! Σε ανθρώπους που γράφουν τέτοια σενάρια, μπορώ μονάχα να ευχηθώ να τους βρει ο πιο φρικτός ψόφος. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
Η Τέλεια Ομορφιά (2013) του Πάολο Σορεντίνο
La Grande Bellezza
Υπάρχουν τα έργα «αναφοράς» και υπάρχουν και οι δήθεν «νεωτερισμοί» που κατακλέβουν το παρελθόν με το επίπλαστο άλλοθι του «homage». Εδώ έχουμε το ξεδιάντροπο κοπιάρισμα του φελινικού «La Dolce Vita» (1960) σε μορφή «εκσυγχρονισμένης» φούσκας μπουρδολογίας, η οποία παραπέμπει στην περίοδο της δικής μας «κωστοπουλειάδας». Μόνο οδύνη. Και κάτι ψηφιακά φλαμίνγκο! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
Το Δέντρο της Ζωής (2011) του Τέρενς Μάλικ
The Tree of Life
Ήμουν εκείνος που (σχεδόν ουρλιάζοντας) γιούχαρε πρώτος με το που έσβησε η τελευταία εικόνα της ταινίας στην τεράστια οθόνη της αίθουσας Lumière, στην παρθενική προβολή του φιλμ στο Φεστιβάλ Καννών, δίνοντας το έναυσμα και συμπαρασύροντας τους υπόλοιπους θεατές οι οποίοι υπέφεραν επί 139 λεπτά. Θα ήθελα αυτό να συμπεριληφθεί στο βιογραφικό μου… μετά θάνατον. Τότε, πάντως, κέρδισα ένα mention σε άρθρο του Variety. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι η μοναδική χρησιμότητα τούτου του έργου είναι η προβολή αποσπασμάτων του σε καταστήματα ηλεκτρικών ειδών. Για δειγματισμό HD τηλεοράσεων… γαμάει!
