Ο Σκορσέζε μας θυμίζει ποιος ήταν ο αληθινός λόγος ύπαρξης του σινεμά, από γεννησιμιού του. Ούτε η βαριά κουλτούρα (να φύγουμε…), ούτε ο δήθεν πειραματισμός, ούτε καν ο πλούτος του σεναριακού λόγου. Στα χρόνια του βωβού οι ταινίες υπηρετούσαν την ιστορία και το θέαμα, πρωτίστως. Τη φυγή του θεατή, την επαφή με κάτι το πρωτόγνωρο, ακόμη και πέρα από τα όρια του ρεαλιστικού, με οδηγό τη φαντασία. Από την απλή κινηματογράφηση της εισόδου ενός τρένου στον σταθμό μέχρι τις αλχημείες των οπτικών τρικ του Μελιές, το κινηματογραφικό κοινό βίωνε ένα σινεμά διασκέδασης που, πολλές δεκαετίες αργότερα, επρόκειτο να εκτροχιαστεί για χάρη του… πνεύματος! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

«We must fight for… what we fight for», ξεστομίζει η Βασίλισσα στην Αγγλία των αρχών του 18ου αιώνα. Έως και σήμερα, όμως, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Το μόνιμα ευρισκόμενο σε εμπόλεμη κατάσταση γυναικείο φύλο εξακολουθεί να παλεύει με τους άνδρες που αρνούνται να παραδεχθούν πως εξουσία είναι το μουνί. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το ίδιο σου το φύλο διεκδικεί τα σκήπτρα της θηλυκής κυριαρχίας; Αρκεί η εύνοια για να φτάσεις μέχρι το σημείο της απόλυτης ανατροπής; Ο Λάνθιμος αγαπά τις γυναίκες. Πάντοτε το γνωρίζαμε αυτό. Και με τούτο το έργο… πάτησε ύπουλα επάνω τους για να κατακτήσει τον δικό του θρόνο στο παγκόσμιο σινεμά. Μία πρόσκαιρη νίκη για τους άρρενες (δημιουργούς), λοιπόν. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Είναι τόσο συγκλονιστικό το σκεπτικό και το περιεχόμενο αυτού του φιλμ, που δυσκολεύτηκα να σηκωθώ από το κάθισμα. Ο εγκέφαλος ήταν κι αυτός μουδιασμένος. Με δυσκολία έδινε εντολές στο σώμα. Το δικό μου κέλυφος. Με το (πλέον κλασικό) μουσικό θέμα του Μαξ Ρίχτερ, το «On the Nature of Daylight», να δίνει μια παλινδρομική σημασία στην αφήγηση και το όνομα Άννα (της νεκρής κόρης) να δηλώνει καίρια τον καρκινικό του ρόλο, η «Άφιξη» μετατρέπεται από κάτι το προσδοκώμενα προφανές ή ψυχαγωγικό για το είδος τού φανταστικού σινεμά σε μια ταινία για την οδύνη του κύκλου της ζωής. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Όταν είδα την πρώτη ταινία του Ράιαν Τζόνσον, το 2006, ήμουν βέβαιος ότι το όνομα αυτό θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα στο μέλλον. Έξι χρόνια μετά, τούτη η φανταστική σπαζοκεφαλιά γραφής και σκηνοθεσίας με δικαίωνε απόλυτα. Το φιλμ, όμως, σνομπαρίστηκε από την κριτική (που δεν σέβεται τα genres) και δεν κατάφερε καν να πάρει υποψηφιότητα για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου (κάτι που έπραξε το Σωματείο του κλάδου στις ΗΠΑ, έστω). Ο χρόνος, λένε, πάντα επουλώνει τις πληγές. Προσοχή, λοιπόν. Όταν περάσουν τριάντα χρόνια από την αρχική του διανομή, ενδέχεται (και πρέπει) να πέσουν σφαλιάρες. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ο Ρεφν στήνει έναν κενόδοξο τόπο παραμυθιού, στον οποίο η πανέμορφη πριγκίπισσα έρχεται να κατακτήσει τους πάντες με την ομορφιά της, σε μια κοινωνία που δηλώνει ξεκάθαρα ότι χωρίς ομορφιά είσαι ένα τίποτα. Η ίδια η κοινωνία που έχει ορίσει αυτόν τον κανόνα, όμως, δεν έχει τίποτε το όμορφο να επιδείξει μέσα της. Ο κυνισμός του απέναντι στις ισορροπίες αυτού του συστήματος εξουσίας αντικαθιστά κάθε ίχνος ανθρωπιάς, διαμελίζει τον μύθο τού παραμυθιού και τρέφεται από την ίδια του τη σάρκα, μετατρέποντας σταδιακά την αλληγορία τού φιλμ σε μια κυριολεκτική και ρεαλιστικότατη απεικόνιση του τι ήθελε να σου «πει» καθ’ όλη τη διάρκειά του! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)