Σε αυτά τα έξι χρόνια γράφτηκαν πολλά editorial, κάποτε ήταν και εβδομαδιαία. Αραίωσαν όχι επειδή βαριέμαι να γράφω, αλλά επειδή δεν βρίσκω τον λόγο να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια επί μονίμου βάσεως. Δεν αλλάζει τίποτα στην ελληνική κινηματογραφική αγορά. Δεν άλλαξε αυτά τα έξι χρόνια που πέρασαν, δεν θα αλλάξει και μέχρι να κλείσουν τα πάντα. Μόνο έτσι μαθαίνει ο Έλληνας. Πατάει μια «πιστολιά» όταν δει ότι χάνει από… αυτά που κέρδισε, και μην τον είδατε. Τζάμπα μαγκιά. Εταιρείες διανομής που ζουν με δάνεια τραπεζών, μόστρα και αγορές από όλα τα φεστιβάλ του κόσμου, ετήσια παρουσία σε όλα τα markets, φωτογραφίες και tags στα social. Ένα είδος «τουρισμού» που θυμίζει και τους ντόπιους κινηματογραφιστές, οι οποίοι γυρίζουν ένα φιλμ στα δύο με τρία χρόνια και μέχρι την επόμενη… επιχορήγηση (κρατική κυρίως) ζουν με μια βαλίτσα κι ένα διαβατήριο στο χέρι. Όπως και να το δεις, οι περισσότεροι σε αυτόν τον χώρο τουρίστες είναι. Είδανε μπίζνα και μπήκαν. Κι όσο τους παίρνει.
Όπως λέω κάθε χρόνο, το FREE CINEMA καταφέρνει και επιβιώνει σε πείσμα δικό μου, ενίοτε και με οικονομικό βάρος που πρέπει να σηκώνω εντελώς μόνος. Οι διαφημιστικές δεν καταλαβαίνουν τι γλώσσα μιλάω. Δεν καταλαβαίνουν τι εστί αξία σε content, δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία τού να έχεις άποψη, του να κάνεις αυτό που λέει ο επαγγελματικός σου τίτλος. Είμαι δημοσιογράφος. Είμαι κριτικός κινηματογράφου. Δεν πουλάω κάτι άλλο. Δεν πουλάω νούμερα (#diplhs). Γράφω για τα πράγματα που μπορώ να κρίνω, διότι αυτό επαγγέλλομαι, εδώ και δεκαετίες. Γράφω ελεύθερα μέσα από αυτό το site, επιτέλους! Ουδείς τολμά να με λογοκρίνει. Και αυτό «πληρώνω», με πολλές έννοιες. Πέραν της υπόλοιπης διαφημιστικής «πίτας», η οποία (εύλογα) πηγαίνει στις ιντερνετικές χωματερές της «ενημέρωσης», από τη δική μας την αγορά, την κινηματογραφική, υπάρχουν εταιρείες που ποτέ μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια δεν μου απηύθυναν μια πρόταση οικονομικής συνεργασίας ή κάποια διαφήμιση. Κι άλλες τόσες που τη διέκοψαν γιατί δεν θέλουν την κριτική. Αποτελούν το μέτωπο που δεν με γουστάρει, δεν θέλει να υπάρχω, δεν θέλει να επηρεάζω ούτε έναν αναγνώστη. Θέλει από «δύο αστεράκια» και πάνω για κάθε ταινία, θέλει γούτσου-γούτσου με Share και Like πριν κόψεις τιμολόγιο. Δεν θέλουν να τους δαγκώνεις το χέρι σαν το πιο λυσσασμένο κι επικίνδυνο σκυλί αυτού του τόπου.
Εγώ τα ξέρω, εσείς να τα βλέπετε, που εδώ και τόσα χρόνια όλο και κάτι έχετε μάθει για το πώς φτάσαμε ώς εδώ (στα ίδια σκατά με τη χώρα όλη). Να κρύψω τίποτα δεν έχω, ούτε είχα άλλους στόχους όταν άνοιξα το FREE CINEMA. Να «ανέλθω», να πιάσω τίποτε θέσεις με κρατικό μισθουλάκο ή να γίνω ΕΣΠΑτζής. Δεν κάνω εγώ για τέτοια. Είμαι χαζός (που δεν κοιτάζει το συμφέρον του).
Πάμε για… «επτά χρόνια φαγούρας» με το ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, δεν περιμένω «φίλους» εκεί, απλό κόσμο θέλω να βλέπω στις προβολές, να ρουφάει τις εικόνες του από τη μεγάλη οθόνη και να λέει κι ένα «ευχαριστώ» φεύγοντας, επειδή χάρηκε παλιό σινεμά, αντί γαλλικουργιάς περσινής (με επιπλέον «φρούτα» ισπανόφωνα ή ιταλικής εσοδείας, επειδή δούλεψε ένας τίτλος ανά σεζόν και ψάχνοντας το επόμενο hit θα καταναλώσεις εσύ – και καλά – ό,τι έβγαλε η «πατρίδα μας η Ευρώπη»). Όποιος μοιράζεται την καύλα ενός θεματικού αφιερώματος προβολών και νοιάζεται να περάσει πρώτα από το ταμείο ενός θερινού κινηματογράφου, εκεί θα είμαι. Εδώ θα είμαστε. Για χρόνια πολλά (ή για όσα ζω, τέλος πάντων). Ευχαριστώ.
Υ.Γ. Τι όμορφη λέξη που είναι αυτό το «ευχαριστώ». Και τι συναίσθημα βγάζει όταν το εννοείς. Και μπορείς να το πεις. Και στα δικά μου τα «παιδιά», που στηρίζουν το site με τα κείμενά τους και την υπογραφή τους. Και στους χιλιάδες ανθρώπους που μπαίνουν εδώ μέσα καθημερινά για να διαβάσουν κάτι… ελεύθερο δεσμεύσεων και διαπλοκής. Καθαρό κούτελο, μαλάκα μου. Priceless.
