του Ηλία Φραγκούλη

Δύσμοιρη Paramount! Τη στιγμή που άλλα μεγάλα χολιγουντιανά studios έχουν ένα κάρο από τεράστιας εισπρακτικής επιτυχίας franchises τα οποία μπορούν να… ξεζουμίζουν ανά πάσα στιγμή, εσύ έχεις ξεμείνει με την κάθε επόμενη «νεκρανάσταση» των «Transformers», των «Teenage Mutant Ninja Turtles» και των «Star Trek». (Εντάξει, και του Τομ Κρουζ!) Που σχεδόν κανένας δεν ζητά να έχουν sequels, πραγματικά!

Έχοντας ξεχάσει πότε είδα για τελευταία φορά ταινία των «Transformers» (το 2017, ζωή να ‘χουμε) και έχοντας διαγράψει εντελώς από τη μνήμη μου το δήθεν spin-off του «Bumblebee» (2018), εξαιτίας της… νοσηρότητας αυτού του επαγγέλματος, βρέθηκα ξανά αντιμέτωπος με τούτα τα καμουφλαρισμένα σε τροχοφόρα του σύγχρονου πολιτισμού μας ρομποεξωγήινα «πλάσματα», τα οποία υπερασπίζονται τον πλανήτη μας απέναντι σε… άλλα ρομποεξωγήινα «πλάσματα» που το άδικο σύμπαν τα έκανε κακιασμένα και μοχθηρά. Όσο κι αν προσπαθούσα να συγκρατήσω τα ονόματά τους κατά τη διάρκεια της προβολής του φιλμ, εννοείται πως δεν τα κατάφερνα, ενώ στην full του CGI σεκάνς κορύφωσης και πάλης μεταξύ των δύο αντίπαλων πλευρών, δεν ξεχώριζα καν το που ανήκει ποιος και γιατί! Επίσης, όχι ότι καίγομαι για να μου λυθεί η απορία, όμως, δίπλα στις αναπάντητες ασάφειες της «Εξέγερσης των Θηρίων» θα στέκει για πάντα το μέγα ερώτημα: γιατί χρειάστηκε να υπογράφεται αυτό το σενάριο από πέντε ανθρώπους; Μήπως βοηθούσαν ο ένας τον άλλον να κρατάνε ένα είδος λογαριασμού της πλοκής και των ονομάτων;

Με ένα πανάγνωστο καστ πρωταγωνιστών… «μειονοτήτων» (τύπου Λατίνοι και μαύροι), ώστε η ταινία να πουληθεί (ενδεχομένως) καλύτερα στα κοινά αυτά, η δράση τούτης της «Εξέγερσης» μας πηγαίνει στο Μπρούκλιν του 1994, επειδή το… hip-hop soundtrack εκείνης της περιόδου είναι πολύ cool, hip και διαχρονικής αξίας. Ο Νόα πρέπει να βρει δουλειά για να φροντίσει το άρρωστο αδελφάκι του (Βασιλάκης Καΐλας mode), επιλέγει τον κακό το δρόμο της κλοπής πανάκριβων αυτοκινήτων και στην παρθενική του ληστεία μιας δελεαστικότατης Porsche του προκύπτει… το Autobot Mirage. Για λόγους που δεν χρειάζεται να καταλάβει ποτέ κανείς σε τούτη τη ζωή, θα συνεταιριστεί με μια εκπαιδευόμενη αρχαιολογικού μουσείου που ενώ επεξεργαζόταν μυστηριώδες γλυπτό, της φανερώθηκε εξωγήινος «πυρσός» που δεν πρέπει να πέσει στα χέρια των κακών Terrorcon διότι με αυτόν θα μπορούν να περνάνε σε άλλα σύμπαντα μέσω μιας τεράστιας τρύπας. Ή κάτι τέτοιο.

Γενικά, οι σεναριογράφοι και ο Στίβεν Κέιπλ Τζούνιορ έκαναν ότι μπορούσαν για να μοιάσει η «Εξέγερση των Θηρίων» με χορταστικό θέαμα, αντλώντας «δανεικά» στοιχεία (μιλάμε περί καρακλεψιάς, για να το πω λιγότερο διακριτικά) από τα «The Fast and the Furious» μέχρι τους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού» (αν και λόγω του περουβιανού location, θα ήταν πιο σωστό να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του «Μυστικού των Ίνκας»), προσφέροντας ένα αποκλειστικά παιδιάστικο σε περιεχόμενο έργο που (επιπλέον) μας απειλεί ότι στο σύντομο μέλλον θα έχει και συνέχεια (φευ)! Δεν θα κάνω #spoiler για το «mash-up» που υπόσχεται να κάνει η Paramount με άλλο… ψιλοάπατο franchise της, όμως, σίγουρα μπορώ να σας καθησυχάσω με την εξής πληροφορία: δεν είναι τα Χελωνονιντζάκια!