του Δημήτρη Κολιοδήμου

Πότε μία κινηματογραφική ταινία… δεν είναι κινηματογραφική ταινία; Το ερώτημα ίσως να σας ξενίζει, αλλά επιδέχεται αρκετές απαντήσεις, ανάλογα με την «ταινία». Στην προκειμένη περίπτωση, η σωστή απάντηση είναι: όταν πρόκειται για συρραφή επεισοδίων μιας τηλεοπτικής σειράς!

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Το έχουμε ξανασυναντήσει, τη μεγάλη του άνθιση, δε, την είχε γνωρίσει από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 έως τα τέλη εκείνης του ’70, όταν οι (Αμερικανοί κυρίως) παραγωγοί τηλεοπτικών σειρών όπως «Ο Άνθρωπος της U.N.C.L.E.» ή «Οι Αντίζηλοι» συνένωναν τα δύο συνεχόμενα μέρη ενός δίπρακτου επεισοδίου και τα έριχναν στην αγορά ως «ταινία», μιας και ουσιαστικά και μία ενιαία ιστορία αφηγούνταν και την απαραίτητη χρονική διάρκεια είχαν.

Απ’ ότι φαίνεται, η πρακτική αυτή συνεχίζεται και στις μέρες μας (τις ημέρες της «χρυσής εποχής» της τηλεόρασης, για πολλούς), αλλά εδώ οι κερδοσκόποι Ιάπωνες έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους εν Αμερική συναδέλφους τους. Πρώτον, διότι δεν πρόκειται για μία σειρά μυθοπλασίας με ηθοποιούς, αλλά για μία σειρά κινουμένων σχεδίων, μεγάλη επιτυχία στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Δεύτερον, διότι δεν γίνεται καμία προσπάθεια να κρυφτεί η μετονομασία του κρέατος σε ψάρι – συγγνώμη, τα βαφτίσια της τηλεοπτικής σειράς σε κινηματογραφική ταινία ήθελα να πω. Η οποία, στην πραγματικότητα, αποτελεί τη συρραφή τριών επεισοδίων της τηλεοπτικής σειράς (δύο ενδιάμεσων από τον κύκλο 2 και του πρώτου από τον κύκλο 3) . Τρίτον, διότι ο κύκλος 3 κάνει (τηλεοπτική) πρεμιέρα στις 9 Απριλίου 2023 και η εν λόγω «ταινία» θα προβάλλεται μέχρι τις 8 Απριλίου, για δέκα μόνο ημέρες.

Τα επεισόδια του κύκλου 2, που συνολικά αποτελείται από 18 ημίωρα (το τελευταίο είχε μεταδοθεί στις 13 Φεβρουαρίου 2022), είναι τα 10 και 11. Το γιατί επιλέχθηκαν αυτά δεν το γνωρίζω, ούτε αναζήτησα την αιτιολογία (αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάποια) – ποσώς με ενδιαφέρει, επίσης, μιας και δεν είμαι λάτρης της σειράς, την ύπαρξη της οποίας απλώς γνωρίζω. Οι οπαδοί της σειράς, από την άλλη, που και πάλι αγνοώ πόσοι μπορεί να είναι εν Ελλάδι, είναι βέβαιο ότι θα σπεύσουν να δουν την «ταινία», διότι θα μάθουν μερικές μέρες νωρίτερα (sic) τα όσα λαμβάνουν χώρα στο επεισόδιο 1 του καινούργιου κύκλου. Εξ ου και σταματά η προβολή της «ταινίας» την προηγούμενη της έναρξης της μετάδοσης των νέων επεισοδίων της σειράς: η «ταινία» θα έχει επιτελέσει (επιτυχώς;) το σκοπό της και δεν θα ενδιαφέρεται πια κανείς γι’ αυτήν!

Και γιατί να ενδιαφερθεί, άλλωστε; Οι δημιουργοί της σειράς δεν μπήκαν καν στον κόπο να κάνουν την απλή, στοιχειώδη επεξεργασία που προϋποθέτει ένα προϊόν με αποδέκτη το ευρύ κοινό και την κατανάλωσή του εντός της κινηματογραφικής αίθουσας: δεν αφαίρεσαν του τίτλους αρχής και τέλους των επεισοδίων, δεν αφαίρεσαν τις επαναλήψεις σκηνών από επεισόδιο σε επεισόδιο, δεν μπήκαν καν στον κόπο να αφαιρέσουν τις κάρτες πριν από τη διακοπή για διαφημίσεις! Δεν έκαναν, δηλαδή, το ελάχιστο που (κατά τη γνώμη μου) όφειλαν να κάνουν για τους θεατές που θα καταβάλουν το αντίτυπο ενός εισιτηρίου για να δουν ένα «κινηματογραφικό» προϊόν το οποίο, ουσιαστικά, δεν είναι τέτοιο.

Ως τηλεοπτικό προϊόν, πάλι, δεν διαφοροποιείται από τα πολλά του είδους του. Το σχέδιό του δεν θα το έλεγα ούτε καινοτόμο, ούτε εντυπωσιακό. Απλό είναι, με στατικά ως επί το πλείστον ντεκόρ, και μια κάποια κίνηση στους χαρακτήρες. Οι χρωματισμοί των οποίων περνούν μάλλον απαρατήρητοι, αλλά οι αναμεταξύ τους αναμετρήσεις διαθέτουν μια κάποια γοητεία. Πρωτίστως (ή αποκλειστικά) για τους fans των anime…