FreeCinema

Follow us

SHAZAM! Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ (2023)

(SHAZAM! FURY OF THE GODS)

  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ
  • ΚΑΣΤ: Ζάκαρι Λίβαϊ, Άσερ Έιντζελ, Ρέιτσελ Ζέγκλερ, Έλεν Μίρεν, Λούσι Λιού, Τζακ Ντίλαν Γκρέιζερ, Άνταμ Μπρόντι, Μίγκαν Γκουντ, Γκρέις Κάρολαϊν Κάρεϊ, Μάρτα Μίλανς, Ντζιμόν Χούνσου, Κούπερ Άντριους
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 130'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER

Ο Μπίλι Μπάτσον και η παρέα του κάνουν άνω κάτω την πόλη της Φιλαδέλφεια με τα υπερηρωικά ανδραγαθήματά τους, χωρίς να υποψιάζονται πως ο χειρότερος εχθρός τους πρόκειται να εμφανιστεί από… Όλυμπο μεριά!

Για να λέμε και την αλήθεια, οι κομιξάδικες περιπέτειες φαντασίας δεν αποτελούν ακριβώς ένα… παιδικό θέαμα. Οριακά εφηβικό το λες, ενίοτε, και δεν είμαι κανένας «γέρος» ή «συντηρητικός» που θα κάτσει τώρα να σας μιλήσει για τη σχέση βίας και νεαρής ηλικίας θεατών στο σινεμά. Απλά, το συγκεκριμένο genre δεν έχει να προσφέρει κανένα σοβαρό μήνυμα σ’ αυτό το… PG-13 και κάτω κοινό, πέραν της τυποποίησης της μάχης Καλού και Κακού για την επιβίωση του πλανήτη και του ανθρώπινου είδους. Κάτι το ανώφελο, δηλαδή, αν κρίνουμε από τις ίδιες τις πράξεις μας και τον αντίκτυπο που έχουν στο φυσικό περιβάλλον μας.

Το πρώτο «Shazam του 2019 αποτέλεσε μία σπάνια εξαίρεση, βάζοντας με τίμιο τρόπο τις superheroes movies σ’ ένα πλαίσιο εφηβικού σινεμά, που (εντελώς παραδόξως) είχε και κάτι να πει σ’ αυτό το κοινό. Με ήρωες παιδιά δίχως γονείς, από τα «αζήτητα» στο πρόγραμμα υιοθεσιών, με διάφορα χαρακτηριστικά ή «ελαττώματα», «καταδικασμένα» να μεγαλώνουν στην όποια ανάδοχη οικογένεια, μέχρι να ενηλικιωθούν και (ενδεχομένως) να βρεθούν στους δρόμους. Παράλληλα με αυτή την κοινωνική ματιά, το φιλμ διέθετε και απλόχερες δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού σε σχέση με τούτο το είδος, καταφέρνοντας να βρει μια σπάνια ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλιστικό και την «παραμύθα» του φανταστικού. Χωρίς ποτέ να προσβάλλει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, καταντώντας… παιδαριώδες.

Αυτή η ισορροπία δεν εντοπίζεται και στο «Shazam! Η Οργή των Θεών», το οποίο ξεκινά υποσχόμενο να προσφέρει ακριβώς τις ίδιες δοσολογίες… ώριμου περιεχομένου και mindless ψυχαγωγίας, αλλά στην πορεία και ξεχνά τον παράγοντα του καυστικού χιούμορ (στα όρια του adult «τρολαρίσματος») και πέφτει στις παγίδες των «μία από τα ίδια» στερεοτυπικών CGI μονομαχιών κλιμάκωσης. Ευτυχώς, έχει προηγηθεί το… ελληνικού ενδιαφέροντος opening στο μουσείο της Ακρόπολης (όχι το αληθινό, βρε κουτά), όπου δύο από τις κόρες του Άτλαντα κλέβουν αρχαίο όπλο… μαζικής καταστροφής, μετατρέποντας τα εκθέματα από αρχαιολογικής περιόδου σε σύγχρονα γλυπτά (για το ΕΜΣΤ ένα πράμα!), ενώ άκρως διασκεδαστική (έστω κι αν το θέαμα θυμίζει άπειρες παρόμοιες σκηνές του παρελθόντος και του superhero genre) είναι και η σεκάνς στη γέφυρα της Φιλαδέλφεια, με διάσωση πολιτών εν μέσω της καταστροφικής της διάλυσης υπό τους ήχους του «Holding Out for a Hero» με την Μπόνι Τάιλερ.

Το σενάριο στέκεται υπεύθυνα και πάνω από ζητήματα ενηλικίωσης των παιδιών – ηρώων, προσεγγίζοντας την ψυχολογία τους, την κοινωνική τοποθέτησή τους, έως και τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, όμως, όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα όταν οι κόρες από τον Όλυμπο (που είναι τρεις και επιφυλάσσεται «κλου» λίαν προβλέψιμο…) βάζουν στο στόχαστρο τους πέντε υπερήρωες που πλαισιώνουν τον Shazam, με τον μάγο από το πρώτο φιλμ και μια… πένα που μετατρέπει σε χειρόγραφο ότι ακούει (σαν να μπαίνει η ταινία σε… Χάρι Πότερ mode!) να προσφέρουν συμβουλές και βοήθεια. Το δεύτερο μέρος της «Οργής των Θεών» αποτελεί μία… τρικυμία στο κρανίο, σε μια απεγνωσμένη απόπειρα να μοιάσει η δράση του έργου με τα copy / paste του είδους, οι καρποί του Δέντρου της Ζωής προσθέτουν κάτι το αχρείαστα γκροτέσκο και κάπου εκεί η διάρκεια τούτου του sequel γίνεται αρκετά εμφανής (κάτι που δεν αισθάνθηκα με το original του 2019). Κρίμα, διότι το πρώτο έκανε τη διαφορά με πρωτότυπο τρόπο.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αρχικά, δείχνει ν’ ακολουθεί τα χνάρια του πρώτου «Shazam!», προσθέτει (ειδικά για το ελληνικό κοινό) κάμποσο χαβαλέ και χώρο για… κριτική απόδοσης του μυθολογικού στοιχείου των Θεών του Ολύμπου η ένθεση των θυγατέρων του Άτλαντα, αλλά χάνεται ο μπούσουλας σταδιακά, μα την… Wonder Woman! Τουλάχιστον, παραμένει ένα σχετικά αθώο θέαμα για το εφηβικό κοινό, που σπάνια βλέπει έργα με τέτοιο επίπεδο παραγωγής. Μείνετε μέχρι να ολοκληρωθούν τα credits τέλους, υπάρχει μία extra σκηνή άκρως σουρεαλιστική και γριφώδης (προσωπικά, δεν κατάλαβα τίποτα, ας εξηγήσει κανείς στα σχόλια… τι ήταν αυτό!).


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.