του Νίκου Παλάτου

Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να φανταστούν πως ο νορβηγικός κινηματογράφος θα εξελίσσονταν σε συνεχιστή του θρυλικού είδους των ταινιών καταστροφής! Ο σκηνοθέτης, οι παραγωγοί και οι σεναριογράφοι που είχαν εμπλακεί (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο), είτε με το «Κύμα» (2015), είτε με το «Σεισμό» (2018), επιστρέφουν με τούτη τη «Φλεγόμενη Θάλασσα», συνδυάζοντας τη λογική ενός disaster movie με έντονες οικολογικές ανησυχίες. Ανανεώνουν τους βασικούς ήρωες, εγκαταλείποντας την οικογένεια του επιστήμονα Κρίστιαν (πόσα να της τύχουν της δόλιας φαμίλιας, πια;), όμως, η αποκτηθείσα από τα προηγούμενα φιλμ εμπειρία δεν μετουσιώνεται σε κάτι πέραν του αναμενομένου, σε επίπεδο παραγωγής. Αντιθέτως, μάλιστα, σε σχέση με τον προκάτοχο «Σεισμό» (με τον οποίο, από πλευράς ύφους, η «Θάλασσα» βρίσκεται πιο κοντά, απ’ ό,τι με το «Κύμα»), γίνεται βηματάκι… προς τα πίσω, καθώς το απαραίτητο για το είδος θέαμα όχι μόνο δίνεται με το σταγονόμετρο, αλλά μοιάζει να απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά.

Το στόρι συστήνει τη Σοφία και τον Άρθουρ, δύο εξειδικευμένους ερευνητές που καλούνται εσπευσμένα σε πλοίο στ’ ανοιχτά της Νορβηγίας, έπειτα από την κατάρρευση εξέδρας πετρελαίου στη Βόρεια Θάλασσα. Αφού ανακαλύπτουν έναν επιζώντα, χάρη στον προηγμένης τεχνολογίας εξοπλισμό τους, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια διάσωσής του εξαιτίας υποθαλάσσιου και απειλητικού για όλους τους κινδύνου. Έπειτα από την μελέτη του video της επιχείρησης, αντιλαμβάνονται πως αυτό που βίωσαν δεν ήταν παρά η αρχή ενός φαινομένου domino, ικανού να καταστρέψει όλες (μιλάμε για δεκάδες!) τις δεξαμενές πετρελαίου των δυτικών νορβηγικών ακτών! Σε μια προσπάθεια να σωθούν οι ζωές των εργαζομένων, διατάσσεται η άμεση εκκένωσή τους, πλην όμως ο αγαπημένος της Σοφία δεν προλαβαίνει να φύγει από την εξέδρα στην οποία εργάζεται, με αποτέλεσμα να παγιδευτεί εκεί. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, Σοφία και Άρθουρ σπεύδουν να τον σώσουν, με τον χρόνο να μην στέκει σύμμαχος της προσπάθειάς τους.

Δεν θ’ ανάψουμε δα και καμιά μεγάλη φωτιά (#diplhs), εάν αναφέρουμε πως η πλοκή χαράσσει πορεία ακολουθώντας… στα τυφλά την πυξίδα του είδους που υπηρετεί. Έπειτα από τις συστάσεις του ερωτευμένου ζεύγους των Σοφία και Στίαν, καθώς και την εισαγωγική αναφορά (σε ύφος mockumentary!) για τα προβλήματα που μπορεί να επιφέρει στην ισορροπία του περιβάλλοντος η επί σειράς δεκαετιών αλόγιστη άντληση πετρελαίου από τον βυθό της θάλασσας, σκάει το πρώτο κύμα καταστροφής. Είναι το κομμάτι αυτό του φιλμ όπου κάποια disaster ψήγματα αναταράσσουν την οθόνη, ανοίγοντας (μέσω συσκέψεων κάθε λογής κυβερνώντων και χαρτογιακάδων) τον δρόμο για την τελική κλιμάκωση της ολικής απειλής, που (ατυχώς) μόνο ως τέτοια δεν εισπράττεται.

Η «παλαβή» λύση που προκρίνεται ώστε να σωθούν οι νορβηγικές ακτές, αλλά και η απονενοημένη επιχείρηση διάσωσης που Σοφία και Άρθουρ αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας, έχει κάτι από «Αρμαγεδδών» (1998), πλην όμως, η ευκολία με την οποία οι ήρωες ξεπερνούν (σχεδόν όλα) τα εμπόδια, υποβαθμίζει την απόλυτη καταστροφική διάθεση του σεναρίου. Η άνετη υπερπήδηση των δυσκολιών ασφαλώς και αποτελεί μοτίβο του genre, θα έπρεπε εν τούτοις να έχει συνδυαστεί και με το άλλο βασικότατο στοιχείο του, εκείνο του blockbuster-ικού υπερθεάματος. Έλλειψη χρημάτων, όμως, αντ’ αυτού ο χρόνος καλύπτεται από αρκετό μπλα-μπλα για τα πως και τα γιατί φτάσαμε ως εδώ, προτάσσοντας μια καλοδεχούμενα έντονη οικολογική συνείδηση, αλλά και μια (αρχικά) συνωμοσιολογική διάθεση, που γρήγορα εγκαταλείπεται.