του Νίκου Παλάτου

Αφού άφησε τους κάθε λογής…«Κοτολαγούς» (2022) να ενδυθούν τη φορεσιά του Ιντιάνα Τζόουνς, ο καλόκαρδος πλην όμως ολίγον γκαφατζής Ταντ επανακάμπτει για να πάρει πίσω αυτό που δικαιωματικά του ανήκει. Ξαναφοράει τη fedora του, διασχίζοντας βουνά και θάλασσες, εν τούτοις είναι καταδικασμένος να μένει πάντα… μετεξεταστέος. Μπορεί να έχουν περάσει δέκα χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση, εν τούτοις η βελτίωση ή έστω η πρωτοτυπία μοιάζουν με άγνωστες λέξεις στο τμήμα Αρχαιολογίας του… ισπανικού animation.

Φαίνεται σαν να έχουν πάρει απόφαση οι παραγωγοί του franchise πως από τη στιγμή που χτυπούν ανά πενταετία, δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να επιχειρούν να διατηρούν ζεστούς τους μικρούς θεατές του εκάστοτε προηγούμενου φιλμ, αφού το διάστημα που μεσολαβεί (θα) τους έχει φέρει σε απαγορευτικά…διψήφια ηλικιακά νούμερα. Οπότε… πρόβλημα δεν έχουν κανένα να γυρίζουν σε γενικές γραμμές την ίδια ταινία, στοχεύοντας σταθερά στα οκτάχρονα της δεδομένης εποχής. Το αυτό, φυσικά, πράττουν και σε τούτο το δεύτερο sequel της σειράς, μοστράροντας ξανά μανά ένα μείγμα από «Μούμια», «Lara Croft» και… «Angry Birds», με άφθονο στυλ «Ιντιάνα Τζόουνς», θέτοντας τον άμοιρο Ταντ άτυπο αρχηγό μιας ετερόκλητης κουστωδίας, η οποία αναζητά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου σπάνιο και άκρως απαραίτητο «χαμένο» αντικείμενο.

Όταν η χιουμοριστική έμπνευση εξαντλείται στην ύπαρξη μιας μούμιας, η οποία έχει φάει κόλλημα με το… Instagram και τα Likes καθώς ακολουθεί κατά πόδας τον Ταντ, μιας και οι δυο τους έχουν γίνει κολλητοί από τον καιρό του «Βασιλιά Μίδα» (2017), τότε τα νέα δεν ακούγονται και τόσο ευοίωνα. Άπαξ, δε, της στιγμής που σκάει μύτη και δεύτερη μούμια, ως αποτέλεσμα γκάφας του Ταντ στο Μουσείο του Σικάγο, τότε τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο (#diplhs). Το βασικό στόρι ουδόλως βελτιώνει την κατάσταση, ενδιαφερόμενο μονάχα για τις ταξιδιωτικού τύπου περιπέτειες του Ταντ σε Μεξικό, Παρίσι και Αίγυπτο, όπου ως ήρωας (ας πούμε) video game ο γιαλαντζί αρχαιολόγος οφείλει να βρει το πολύτιμο κλειδί που θα τον οδηγήσει στο σπάνιο χάρτη και ούτω καθεξής, ευελπιστώντας να σταματήσει έγκαιρα την κατάρα που τον απειλεί. Εν είδει σεναριακής αναβάθμισης, σκάει μύτη και αστυνομικού τύπου υποπλοκή, καθώς μεξικάνικες και αμερικανικές Μυστικές Υπηρεσίες συνεργάζονται (κατά κάποιο τρόπο), κυνηγώντας μανιωδώς τον καημένο Ταντ. Φέρνει σε κάτι από buddy movie αυτή η φάση, με τον πράκτορα του FBI να συναγωνίζεται (και ενίοτε να ξεπερνά!) σε αδεξιότητα τον αγαθό αρχαιολόγο, σε αντίθεση με τη Μεξικάνα συνάδελφό του, η οποία γρήγορα αντιλαμβάνεται τι παίζει με την υπόθεση.

Με όλες τις κατάρες και τις σμαραγδένιες πλάκες του κόσμου τούτου, πάντως, ο ρυθμός δε σταματά ποτέ, αφού οι μυστικές πόρτες διαδέχονται τους γρίφους των ιερογλυφικών και τούμπαλιν, με τον Ταντ και την παρέα του ν’ αλλάζει πίστες και χώρες μέχρι την τελική λύτρωση, έχοντας στο ενδιάμεσο βρει τρόπο ν’ αντιγράψει ακόμα και την καταδίωξη με σκάφη από την κατά σύμπτωση επίσης τρίτη ταινία του… συναδέλφου του Ιντιάνα Τζόουνς! Η διαφορά είναι πως η Βενετία έχει αντικατασταθεί από τον Σηκουάνα, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα σημερινά πιτσιρίκια που τον Ταντ ξέρουν και αυτόν αναγνωρίζουν ως μοναδικό άξιο κινηματογραφικό αρχαιολόγο τη σήμερον ημέρα. Άντε… και τον Κοτολαγό!