του Ηλία Φραγκούλη

Είναι πλέον σοκαριστικές οι αποστάσεις που παίρνει σήμερα η κινηματογραφική παραγωγή της Γαλλίας από το είδος της κωμωδίας. Τούτο το έργο αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση και τρανό παράδειγμα αστοχίας ή αποπροσανατολισμού. Ο «Οδηγός για Ζευγάρια» είναι εμπνευσμένος από το αυστραλέζικο «Μαζί σου κι Ας Πεθάνω» (2014), μια σπονδυλωτή κομεντί τεσσάρων ιστοριών σεξουαλικού φετιχισμού. Από εκείνο το ντεμπούτο του Τζος Λόσον, εδώ επιζούν μονάχα δύο (του συζύγου που ανακαλύπτει το ψώνιο της υποκριτικής μέσα από το role playing στο σεξ και της ανοργασμικής που, επιτέλους, βρίσκει το «γλυκό μυστήριο της ζωής» μονάχα όταν ο σύζυγός της… πλαντάζει στο κλάμα!), δεν υφίσταται καν ένας συνδετικός κρίκος εξυπνάδας μεταξύ τους (που ήταν και το μεγάλο κλείσιμο του ματιού στο φιλμ του Λόσον) και οι αδελφοί Νταβίντ και Στεφάν Φονκινός για να πείσουν ότι είναι ικανοί να γράψουν και να σκηνοθετήσουν original υλικό, προσθέτουν άλλες τέσσερις περιπτώσεις ζευγαριών που στην τελική μονάχα ξεχειλώνουν μια ταινία κλινικά νεκρού χιούμορ.

Είναι αδιανόητο το πόσο λάθος αντίληψη του κωμικού timing έχουν οι Φονκινός (κάτι που εσχάτως πλήττει όλο και περισσότερο τις γαλλικές κωμωδίες). Η ακατάπαυστη πάρλα σε συνδυασμό με την εντελώς «αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται» καθοδήγηση στο παίξιμο των ηθοποιών, δημιουργούν ένα δυσάρεστα άνευρο και πληκτικό αποτέλεσμα, ανίκανο να προκαλέσει έστω και ένα κάποιο ελαφρύ μειδίαμα (μιλώ εκ πείρας…). Ακόμη ένα στερεότυπο των γαλλικών «κωμωδιών», δε, προστίθεται για να οδηγήσει τους θεατές σε παράκρουση και οριακή δοκιμασία νεύρων. Το γεγονός (και φαινόμενο μαζί) ότι… άσχημοι, διόλου εμφανίσιμοι κι εντελώς ντεκαβλέ άνδρες έχουν για ταίρι θηλυκά επιθυμητά και τόσο γοητευτικά, σου δίνει την εντύπωση πως αν σ’ έχει «χτυπήσει η μοίρα» σε τούτη τη ζωή, το μοναδικό μέρος στον πλανήτη για να δεις άσπρη μέρα είναι η Γαλλία! Ενίοτε το δικαιολογούμε, διότι πολλοί από τους κωμικούς stars της χώρας (και όχι μόνο) δεν βγήκαν από «καλούπι» καλλονού, εξ ου και καταλήγουν σε αυτό το typecasting. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ούτε με stars έχουμε να κάνουμε, ούτε και με ταλαντούχους ερμηνευτές ή κωμικούς…

Το πέρασμα από τη μία ιστορία στην άλλη γίνεται μ’ έναν επιδεικτικά «δε με νοιάζει» άγαρμπο τρόπο, σχεδόν δε σε νοιάζει για το πόσες έχουν μείνει ακόμα, ενώ (θα) κοιτάς το ρολόι σου ή και το κινητό σου τηλέφωνο για να βρεις μια δικαιολογία ασχολίας. Από το όλο ναυάγιο του εγχειρήματος, σαφώς ξεχωρίζει το σκετσάκι της θανατοφιλίας, με το ζεύγος των… λεσβιών Καρόλ Μπουκέ και Μόνικα Μπελούτσι να προσφέρει μια ανάσα ευφορίας στο έργο (ειδικά στο πλαίσιο του σκεπτικού των τόσο «κόντρα» ρόλων σε σχέση με την καριέρα τους στο σινεμά ως ανδρικά ερωτικά αντικείμενα πόθου), ενώ από δίπλα στέκει στοιχειωδώς διασκεδαστικά το κοινωνικό ξεμπρόστιασμα των Καρίν Βιάρ και Ζαν-Πολ Ρουβ, οι οποίοι βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται όταν μια «sex tape» τους διαρρέει στο διαδίκτυο, οδηγώντας τους σε μια ανατρεπτική επιλογή επαγγελματικού προσανατολισμού. Τι καλά που θα ήταν να βλέπατε μόνο αυτές τις ιστορίες κι ύστερα… να το βάζατε στα πόδια! Αλλά ο κόσμος μας σχεδιάστηκε τόσο άδικα…