του Ηλία Φραγκούλη

Από όλα τα franchises του MCU, οι ταινίες του Thor μπορούν κάλλιστα να αποκαλεστούν ο… καρνάβαλος των κομιξάδικων υπερπαραγωγών με superheroes της Marvel. Προσωπικά, θεωρώ πως μιλάμε για το πιο προβληματικό παράδειγμα παραγωγών του είδους από το συγκεκριμένο studio, καθώς ουδέποτε υπήρξε μια κάποια συνεπής γραμμή, σκηνοθετική και ύφους. Από το απόλυτο kitsch ενός παρολίγον… σαιξπηρικού «Thor» (2011), όπως το φαντάστηκε ο Κένεθ Μπράνα, φτάνουμε στην υπερβολή της διακωμώδησης από τον Τάικα Γουαϊτίτι, ο οποίος επανέρχεται μετά το «Thor: Ragnarok» (2017), υποσχόμενος κάτι ακόμη πιο οργιαστικό και (αυτο)σαρκαστικό. Μέχρι ενός σημείου ξαφνιάζει θετικότατα, όμως, η πραγματικά λάθος δοσολογία των συστατικών του φιλμ δεν οδηγεί σ’ ένα ολότελα ψυχαγωγικό αποτέλεσμα. Ρεαλιστικά, το «Love and Thunder» δεν ξέρει που ανήκει!

Από τα πρώτα της λεπτά το μαρτυρά αυτό η ταινία, καθώς του μελοδραματικού και τραγικού opening της απώλειας της κόρης του Gorr εξαιτίας της τρομακτικής ξηρασίας, έπεται η σεκάνς της χαζοχαρούμενα «ψυχεδελικής» όασης και η «μετάλλαξη» του ήρωα που αποκτά τον ρόλο του εκδικητή / τιμωρού των Θεών, οι οποίοι ουδέποτε λογάριασαν με νοιάξιμο και αίσθημα προστασίας τα κατώτερα πλάσματα, αδιακρίτως φυλής. Κοινώς, έχουμε ήδη «διχαστεί» εις τριπλούν σε σχέση με την κατεύθυνση του Γουαϊτίτι! Η αφήγηση δείχνει μια σαφή τάση ροπής προς το ξεκαρδιστικά κωμικό και η συνέχεια περιλαμβάνει ουκ ολίγες στιγμές έντονου γέλιου, καθώς μας παρουσιάζει την… τουριστική εξέλιξη του βασιλείου του Asgard και το πώς ο Thor επέστρεψε στην ενεργό δράση μετά από παρότρυνση των Guardians of the Galaxy, επιλέγοντας αντί soundtrack το θορυβώδες tempo των πιο γνωστών tracks των Guns N’ Roses.

Μία ο καρκίνος της Τζέιν Φόστερ, όμως, μία η «καταραμένη» φιγούρα του Gorr (με αποκορύφωμα την… ασπρόμαυρη παγίδα που έχει στήσει στον Thor!), μαζί και με την υποπλοκή ρομαντικής αναθέρμανσης της σχέσης των δύο βασικών πρωταγωνιστών του φιλμ, κι ο θεατής αρχίζει να πελαγοδρομεί, αν όχι και να βαριέται ελαφρώς, αφού ο Γουαϊτίτι δεν έχει καν την όρεξη να ταυτιστεί με το στερεοτυπικό πανηγυράκι των επικών, εφετζίδικων συγκρούσεων οι οποίες μαστίζουν τις κορυφώσεις των φιλμ τούτου του genre. Στα ήδη πολλά μέτωπα που έχει ανοίξει με τη διαχείριση του κεντρικού story και των συνοδευτικών υποπλοκών (με κυρίαρχο το love interest και την αναζήτηση των ανήλικων παιδιών του Asgard, τα οποία έχουν απαχθεί από τον Gorr), η «πυξίδα» της συνέπειας και της συνοχής του έργου έχει σπάσει δίχως την παραμικρή ελπίδα να οδηγήσει σ’ ένα αξιομνημόνευτο φινάλε (έστω χαβαλετζίδικο), παρασύροντας το «Love and Thunder» προς τον ορισμό του mishmash, όπου το κάθε αταίριαστο κομμάτι προκαλεί ανεπιθύμητες αντιδράσεις όταν πρέπει να ιδωθεί σαν μια ενιαία ταινία.

Οι δύο bonus σκηνές που «κρύβουν» τα end credits υπόσχονται ακόμη περισσότερη γελοιότητα, έχοντας προφανή μελλοντικό σκοπό να ενθέσουν στη δράση του σύμπαντος του Thor… ήρωες της ελληνικής μυθολογίας! Με τον Γουαϊτίτι στο «τιμόνι» της σκηνοθεσίας, θα έλεγα πως το «Clash of the Titans» (η φρικωδία του 1981, έτσι;) ίσως βρει σκληρό φιλμικό αντίπαλο…