του Νίκου Παλάτου

Ιδιαιτέρως φιλόδοξο είναι το «Δωμάτιο 108», τέταρτη ταινία στην καριέρα του Βέλγου σκηνοθέτη Στεφάν Στρεκέρ. Μπλέκει με πολλά φιλμικά είδη, ανοίγει παράθυρα και υποπλοκές, συστήνει μια σειρά από χαρακτήρες που περιμένεις να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στη βασική υπόθεση, όμως, στο φινάλε όλα μένουν στον αέρα, ωσάν τα 105 λεπτά της διάρκειας ν’ αποτελούν τον… πιλότο τηλεοπτικής σειράς, τα επόμενα επεισόδια της οποίας θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Ελεύθερα εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία του Βέλγου βουλευτή Μπερνάρ Βεσφέλ, ο οποίος το 2013 συνελήφθη κατηγορούμενος για τον φόνο της γυναίκας του σε ξενοδοχείο της Οστάνδης, ο Στρεκέρ παρουσιάζει κάτι που αρχικά μοιάζει με ερωτικό θρίλερ, για να περάσει έπειτα στο αστυνομικό μυστήριο με ψήγματα δικαστικού δράματος εντός φυλακόβιου πλαισίου, μιας και ο κεντρικός ήρωας πολύ γρήγορα βρίσκεται κλεισμένος πίσω από τα σίδερα.

Ο Λουί Ντεριέ είναι ένας παθιασμένος και φιλόδοξος βουλευτής, ο οποίος έχει την ταμπέλα του «τρομερού παιδιού» της ντόπιας πολιτικής σκηνής να τον ακολουθεί από το ξεκίνημα της καριέρας του. Άπαξ της γνωριμίας και του γάμου του με την όμορφη ραδιοφωνική παραγωγό Μαέβα, ζει τη ζωή στα άκρα, αφού οι καταχρήσεις και οι τσακωμοί μαζί της αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Έπειτα από μια τυπική βραδιά με τζόγο στο casino του ξενοδοχείου τους και άφθονο αλκοόλ, ο Ντεριέ ενημερώνει τη réception πως η σύζυγός του αυτοκτόνησε. Η υπόθεση γίνεται τάχιστα πρώτη είδηση σε όλα τα Μέσα, γεγονός που μεγεθύνεται από την προφυλάκιση του βουλευτή και την επικείμενη δίκη του. Ένας κυκεώνας θεωριών, εικασιών, αλλά και πραγματικότητας, ξεσπά στην κοινή γνώμη, με τον Ντεριέ να στέκει μάλλον ανήμπορος να πείσει τον οποιονδήποτε, καθώς οι καταχρήσεις της συγκεκριμένης βραδιάς δε βοηθούν ιδιαίτερα το μνημονικό του.

Αν και αρχικά δείχνει πως θα εξετάσει το έγκλημα (;) υπό το πρίσμα της τοξικής σχέσης του παντρεμένου ζεύγους ή έστω από τη σκοπιά ενός τυπικού δικαστικού δράματος (με μαρτυρίες, στοιχεία, εισαγγελείς κτλ.), ο Στρεκέρ κρατά αποστάσεις από τα πάντα, αφήνοντας τον θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του, καταφεύγοντας στο τέχνασμα των μικρών παραλλαγών των όσων διαδραματίστηκαν εκείνη τη μοιραία βραδιά. Δείχνοντας αποφασισμένος να μη δώσει ουδεμία σαφή απάντηση στα ερωτήματα που προκύπτουν, ο Βέλγος σκηνοθέτης και σεναριογράφος χτίζει ένα δαιδαλώδες αφηγηματικό puzzle, που στην ουσία φέρνει βόλτες γύρω από τον εαυτό του, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να διατηρήσει το μυστήριο ζωντανό. Ούτε αυτό βρίσκει τον απαιτούμενο χώρο για ν’ αναπνεύσει, αφού (παραδόξως) εκείνο που κερδίζει τη σεναριακή μερίδα του λέοντος είναι η γνήσια φυλακόβια υποπλοκή του δράματος, η οποία εκτός από ελαφρώς ξεκούδουνη δεν προσφέρει στο κεντρικό στόρι απολύτως τίποτα (εκτός από τύψεις και… «φονικούς» εφιάλτες). Σε ό,τι αφορά τον πολιτικό αντίκτυπο του εγκλήματος (όσο και να το ξεχνά το σενάριο, ο ύποπτος φόνου παραμένει υψηλόβαθμο στέλεχος του Κοινοβουλίου), αυτή μυστηριωδώς δε δείχνει να αφορά, κάτι που αποτελεί ισχυρό ατόπημα, καθώς το ελάχιστο φως που πέφτει στον χαρακτήρα του βουλευτή Ντεριέ μέσω ραδιοφωνικής του συνέντευξης δείχνει πως πρόκειται για έναν ανοιχτόμυαλο άνθρωπο, ο οποίος δε μασάει τα λόγια του όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με την «κατάρα» της πολιτικής ορθότητας της εποχής μας.

Κατά τα λοιπά, οι Ρενιέ και Χοντορόφσκι είναι πειστικοί στους ρόλους τους (αν και ο πρώτος διατηρεί μια κόμμωση… «μούρλια», καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ), τα «καρφιά» περί γαλλικής και φλαμανδικής διαλέκτου αφορούν ολοκληρωτικά το βέλγικο κοινό, η αγχωτική αφήγηση δημιουργεί ένα κάποιο κλίμα σασπένς (που δεν μετουσιώνεται σε κάτι το ουσιαστικό), το δε μετέωρο φινάλε… μόνο ένα αδιάφορο ανασήκωμα των ώμων προκαλεί.