του Νίκου Παλάτου

Αν θεωρείται λογικό για μια ταινία, ν’ αποκτήσει sequel άπαξ και το original γνωρίσει εμπορική επιτυχία, τότε το «Μπάντι: Ο Ροκ Σταρ 2» έρχεται ν’ αποδείξει πως στον animated (εν προκειμένω) κόσμο, το ίδιο μπορεί να συμβεί ακόμη κι όταν μια ταινία σημειώσει… παταγώδη αποτυχία! Το «Μπάντι: Ο Ροκ Σταρ» (2016) ήταν μια πανάκριβη παραγωγή, η οποία πλαισιώθηκε από πολυδάπανο marketing προώθησης, αποτελώντας την πρώτη ίσως σοβαρή κινέζικη απόπειρα διείσδυσης στο «άντρο» του animation. Κατά το κοινώς λεγόμενο, η ταινία έκλεισε κάστρα! Αυτό, όμως, διόλου δείχνει να πτόησε τους πεισματάρηδες Ασιάτες παραγώγους. Με φανερά πιο περιορισμένο budget, αφού τα πρωτοκλασάτα ονόματα των ηθοποιών που δάνεισαν τις φωνές τους στην αρχνική αγγλική version έχουν αντικατασταθεί από… άγνωστους συναδέλφους τους, και με το βλέμμα σταθερά στραμμένο προς το ανήλικο κοινό που δεν έχει πιάσει διψήφιο αριθμό ηλικίας, το sequel τούτο έρχεται ν’ ανανεώσει (θεωρητικά) το ενδιαφέρον της πιτσιρικαρίας για το rock stardom. Όπως φαίνεται, όμως, οι Κινέζοι producers δεν έχουν ακούσει ποτέ τους… Γιάννη Γιοκαρίνη, ο οποίος εδώ και χρόνια συμβουλεύει πως δεν πρέπει να μπλέκεις τα σκυλιά με τους ροκάδες. Εκείνος το έλεγε μεταφορικώς, αλλά δεν θα ήταν άσχημο να είχε εκληφθεί και κυριολεκτικώς. Διότι χωρίς ν’ αποτελεί και το χειρότερο δείγμα του είδους (από τα animation που έχουν διανεμηθεί στη χώρα μας εσχάτως, έστω), κάπου ελλοχεύει ο κίνδυνος για το συμπαθή σε γενικές γραμμές νοσταλγό του rock ‘n’ roll Μπάντι, να καταλήξει να τρώει… παπάδες.

Ο επίδοξος rock star σκύλος είναι πλέον βιρτουόζος της ηλεκτρικής κιθάρας, απολαμβάνοντας καθολικής αναγνώρισης στο μικρό χωριό του. Ονειρεύεται τη στιγμή που θα κατέβει στην πόλη και θα πολλαπλασιάσει το κοινό του συγκροτήματός του, True Blue, με την πόρτα της προσδοκώμενης επιτυχίας να του ανοίγεται διάπλατα από μουσικό ιμπρεσάριο με βρετανικό accent και… μορφή προβάτου. Ο περί ου ο λόγος μίστερ Λανγκ έχει σπουδαίες προσδοκίες από τον Μπάντι, τον οποίο επιθυμεί να ενώσει με τη μεγάλη του starlet Lil’ Foxy, δημιουργώντας αχτύπητο μουσικό δίδυμο. Πίσω, όμως, από το προβατόμορφο προσωπείο του, κρύβεται δόλια μυστική agenda, η οποία περιλαμβάνει τόσο την δυστοπική μοίρα του περίφημου Rock ‘n’ Roll Park, όπου δεκάδες επίδοξοι ροκάδες (δοκιμάζουν σε φάση χίπικου Σαν Φρανσίσκο) την τύχη τους, όσο και του ίδιου του Μπάντι, στον οποίο ο πονηρός manager μάλλον δεν έχει παρουσιάσει τις προθέσεις του στο πλήρες μεγαλείο τους. Κι αν είναι rock, να τον φοβάσαι;

Μπορεί ν’ απευθύνεται σε παιδάκια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, πλην όμως είναι απολύτως βέβαιο πως οι πολλές αναφορές σε τίτλους τραγουδιών των Rolling Stones, καθώς και η εμφάνιση gadget όπως τα επτάιντσα singles βινυλίου, στοχεύουν στους γονείς συνοδούς. Το ατυχές πρόβλημα, τουλάχιστον σε σχέση με την πρώτη συνθήκη, είναι πως η ελληνική μεταγλώττιση κάπου περιορίζει το αυθόρμητο της αναφοράς, μιας και άλλο είναι ν’ ακούς την προτροπή «Paint it Black» και άλλο… «Βάψε το Μαύρο», με φόντο την επικείμενη ανακαίνιση του tour bus του Μπάντι και της παρέας του. Τα τυπικά για το genre μηνύματα περί οικογένειας, φιλίας και αποδοχής του εαυτού σου, δηλώνουν κλασικά το παρών, χωρίς αυτά να στέκουν αρκετά ώστε η μελωδία από την κιθάρα του Μπάντι να μπορεί να χαρακτηριστεί αρκούντως δελεαστική. Η ολοκληρωτική απουσία από την πλοκή σε τούτο το sequel του Άγγλουρα θρύλου του rock Άνγκους, δεν ισοσκελίζεται από την παρουσία του συμπατριώτη του manager Λανγκ (αν και το παλεύει ο δόλιος), καθώς τα δολοπλόκα σχέδιά του χαρακτηρίζονται είτε αδιάφορα (σε ό,τι αφορά το διάσημο πάρκο), είτε ελαφρώς σουρεάλ (σε ό,τι αφορά τον… εαυτό του).

Το «σούπερ ντούπερ» studio που ο μεγαλοπαραγωγός ετοιμάζει, χάρη στο όνομα «Crossroads» με το οποίο το έχει βαφτίσει, προϊδεάζει για το τι περίπου έχει στο μυαλό του (όσοι πιάσετε τη σύνδεση, να μην ανησυχείτε, καθώς τίποτα το… διαβολικό και ακατάλληλο δεν υπάρχει εδώ χάμω), με την κιθαριστική μονομαχία του φινάλε να έρχεται ως επιστέγασμα των εξαρχής δημιουργουμένων υποψιών. Τα αρκετά τραγούδια που ακούγονται δεν ανεβάζουν τον πήχη του θεάματος, το animated σχέδιο χωρίς να είναι κακό δεν ξεπερνά την βάση (επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά πως άλλα τα μάτια της… Pixar και άλλα της κουκουβάγιας), η δε νιοστή απεικόνιση τετράποδων που συμπεριφέρονται ωσάν άνθρωποι, περισσότερο σε ανήλικη «Ζωούπολη» (2016) φέρνει, παρά σε side project του «Τραγούδα!» (2016). Τούτου λεχθέντος και «Μπάντι ο Ροκ Σταρ 2» ιδωμένου, ομολογώ πως εκείνο το «Τραγούδα! 2» (2021) το αδίκησα ελαφρώς. Και οι μικρές αστοχίες, όμως, μέσα στο πρόγραμμα είναι. Εδώ κοτζάμ rock σκύλουρος Μπάντι καταντά προς στιγμήν… χιπστεροποζεράς. Ποιος είμαι εγώ που θα ξεφύγω;