ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ (2021)
(NOWHERE SPECIAL)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ουμπέρτο Παζολίνι
- ΚΑΣΤ: Τζέιμς Νόρτον, Ντάνιελ Λαμόντ, Αϊλίν Ο’Χίγκινς
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: DANAOS FILMS
O Τζον είναι ένας 35χρονος καθαριστής τζαμιών που ζει στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας μαζί με το παιδί του, καθώς η σύζυγός του τους έχει εγκαταλείψει. Πληροφορούμενος πως δεν του μένουν παρά ελάχιστοι μήνες ζωής, θ’ αφοσιωθεί στη δύσκολη αποστολή της ανεύρεσης μιας ανάδοχης οικογένειας για το μικρό γιο του, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τον προστατεύσει από το βάρος του επικείμενου θλιβερού γεγονότος.
Οκτώ χρονιά μετά από το «Ξεχασμένες Ζωές», ο Ουμπέρτο Παζολίνι (καμία σχέση με τον Πιερ Πάολο, αλλά ανιψιός του Λουκίνο Βισκόντι!) επιστρέφει με μία «πραγματική ιστορία», από αυτά τα κλασικά δακρύβρεχτα δράματα που θαρρείς πως ο σκηνοθέτης σε περιμένει στη γωνία με πιστόλι, αν τολμήσεις να μη στεναχωρηθείς και να κλάψεις. Το «Για Πάντα Κοντά σου» τσίμπησε μερικά βραβεία στο φεστιβαλικό του run (που ήταν και το «ταβάνι» για το συγκεκριμένο φιλμ), και υπήρξε και μέρος των «Οριζόντων» της Βενετίας, ένα από τα πλέον τυπικά παράλληλα προγράμματα των οποίων οι ταινίες συνήθως προ-αγοράζονται από την ελληνική (και όχι μόνο) διανομή.
Υπάρχει ένα ιδιαίτερα ευδιάκριτο κενό ανάμεσα σ’ ένα στιβαρό δράμα που πραγματικά έχει κάτι να πει, και σ’ ένα που απλά θέλει να εκβιάσει το συναίσθημα σε κάθε πιθανό και απίθανο πλάνο. Το «Για Πάντα Κοντά σου» ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία στη δεύτερη κατηγορία, αποτελώντας ένα ξεκάθαρο misery porn, όπου αισθανόμαστε υποχρεωμένοι ν’ αναφωνήσουμε «Α, τον καημένο!» κάθε δέκα δευτερόλεπτα με τα επί της οθόνης δρώμενα. Καθαριστής τζαμιών που οι καθωσπρέπει ιδιοκτήτες σπιτιών περιφρονούν και υποτιμούν. Ελάχιστα χρήματα. Μεγαλώνει μόνος του ένα παιδί, αφού η σύζυγος τους έχει παρατήσει για να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της, τη Ρωσία. Terminal ασθένεια που τον τρέχει σε χημειοθεραπείες και οι γιατροί του έχουν δώσει λίγους μήνες ζωής. Γυρνά από δω κι από κει σε υποψήφιες ανάδοχες οικογένειες για να δώσει ένα καλύτερο μέλλον στο γιο του, ενώ ταυτόχρονα έχει να αναμετρηθεί με τη γραφειοκρατία της όλης διαδικασίας. Απανωτά τα χτυπήματα της μοίρας, και το ίδιο ισχύει για τους αλλεπάλληλους συναισθηματικούς εκβιασμούς στη μεγάλη οθόνη και τα όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας, παίρνοντας μορφή «χιονοστιβάδας» έπειτα από κάποιο σημείο.
Βέβαια, το κερασάκι στην τούρτα δεν είναι άλλο από τις αλληγορίες… νηπιακού επιπέδου, οι οποίες θα κάνουν την εμφάνισή τους εμβόλιμα σ’ αυτό το φεστιβάλ μαύρων μαντάτων για τον ήρωα. Προσωπικά αγαπημένες, το κόκκινο μπαλόνι που φεύγει από τα χέρια του μικρού γιου και πετά στον ουρανό για λίγα δευτερόλεπτα, μα κυρίως η σκηνή όπου ο μικρός βλέπει ένα άψυχο σκαθάρι, το σκουντά μ’ ένα κλαδί και, με σκοτεινιασμένο πρόσωπο, λέει στον πατέρα του: «Μπαμπά, κάνε το να κουνηθεί πάλι, σε παρακαλώ!». Ακολουθεί το εκπληκτικό «Δηλαδή, είναι λυπημένο;», μετά τη μέσες άκρες εξήγηση του πατέρα του για τον θάνατο.
Το πραγματικό «Emoji Movie», αν το emoji ήταν αποκλειστικά και μόνο εκείνο του… puppy eyes!