του Ηλία Φραγκούλη

Η 26^η ταινία του Marvel Cinematic Universe υποτίθεται πως θα γύριζε σελίδα στο είδος των υπερ-ηρωικών κινηματογραφικών παραγωγών, χρησιμοποιώντας έως και το όνομα της Κλόι Τζάο. Όχι απλά μιας… γυναίκας πίσω από τις κάμερες, αλλά της τιμημένης με τα Όσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας εφέτος, για τη «Χώρα των Νομάδων», φυσικά. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι καινούργιο ή διαφορετικό, αλλά και παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό για να σταθεί στο genre των κομιξάδικων περιπετειών φαντασίας, μοιρασμένο ανάμεσα σε σεκάνς ρεαλιστικών, «γήινων» διαλόγων και του στερεοτυπικού (ή μάλλον υποχρεωτικού…) «ταρατατζούμ» δράσης και μαχών. Κι επειδή «το μέγεθος μετράει», σου στουμπώνει και το στομάχι σε 157 λεπτά… χαμένου χρόνου.

Κάτι μεταξύ «θεών του Ολύμπου» (βλέπε αναφορές σε ονομασίες) και αθάνατης εξωγήινης φυλής, οι Eternals υπηρετούσαν το ανθρώπινο είδος κατ’ εντολή των Celestials εδώ και 7.000 χρόνια. Βασικό τους μέλημα ήταν η προστασία μας από τους Deviants, τεράστια και κακόμορφα τέρατα που αισθητικά φέρνουν σε… δράκους κινέζικου καρναβαλιού και βρέθηκαν στον πλανήτη μας εξαιτίας της… τροφής την οποία προσφέρει το κορμί των γήινων. Ειλικρινά, δεν θέλετε να σας «εξηγήσω» το υπόλοιπο κυρίως τμήμα της plotline, ας κρατήσουμε μονάχα τα κλασικά: η Γη κινδυνεύει!

Οι αρχικές σεκάνς μας πάνε… όπου να ‘ναι, με ολίγη από διάστημα (με «όχημα» που παραπέμπει στον περίφημο μονόλιθο του «2001»), αρχαία Μεσοποταμία και Βαβυλώνα, έως και σύγχρονο Λονδίνο. Στο τελευταίο, το όλο ύφος… μαγείας θυμίζει το franchise του «Χάρι Πότερ» και το μπέρδεμα για τον θεατή είναι αναπόφευκτο. Η «κάποια» απειλή για το μέλλον του πλανήτη μας αναγκάζει τους Eternals να ενωθούν εκ νέου (είχαν να ιδωθούν μερικές χιλιάδες χρόνια…) και ν’ αφήσουν πίσω προσωπικές κόντρες ή διαφορές. Καθώς το ένα ταξίδι ακολουθεί το επόμενο και μερικά άδοξα flashback πετάγονται ανά πάσα στιγμή γιατί… «έτσι», το φιλμ της Τζάο σε κάνει να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς ένα απλό «rebranding» της φόρμουλας των «Avengers», που αλλάζει μονάχα… την ούγια! Βέβαια, εδώ έχουν μπει στο τραπέζι με λογική «πολιτικής ορθότητας» τα απόλυτα… demographics! Απ’ όλα έχει ο μπαξές στην πινακοθήκη των μελών των Eternals, σε σχέση με χρώμα δέρματος, φύλο, σεξουαλικότητα, έως και ΑμεΑ! Ατυχήσαμε στον παράγοντα του non-binary, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν τα sequel…

Η αλλοπρόσαλλη ιστορία των «Eternals» συνεχίζεται με εναλλαγές μακρόσυρτων σκηνών διαλόγων, όπου σημαντικές αποφάσεις πρέπει να παρθούν με φόντο… κάποιο σούρουπο (σχεδόν πάντα!), και εντελώς έξαφνων σκηνών μαχών, με τους ήρωές μας να ρίχνουν γερό μπουνίδι ή να πετάνε ακτίνες laser με τα μάτια τους. Η Τζάο έχει μια λανθάνουσα εντύπωση ότι υπάρχει έστω κι ένα ελάχιστο δείγμα σοβαρότητας στα όσα θέλει (;) να μας αφηγηθεί, ενώ τα τεκταινόμενα αφορούν (το πολύ) εφηβικές ηλικίες. Μέσα σ’ όλα αυτά, πασχίζει να στήσει και μια ρομαντική ιστορία ανάμεσα στους Σέρσι και Ίκαρις, με τρόπο που προσεγγίζει περισσότερο… Βίπερ Νόρα και ουχί έργο ενηλίκων!

Δεν χρειάζεται να κάνει κανείς spoiler για το που καταλήγει τούτο το έργο, το γνωρίζουμε πριν καν ξεκινήσει η προβολή. Αισθάνθηκα (λίγο) το ζόρι που μπορεί να τράβηξε η «ανεξάρτητη» δημιουργός Τζάο, ακόμη και στις φευγαλέες ατάκες οι οποίες (και καλά) συνδέουν το «Eternals» με τα προηγούμενα φιλμ της Marvel, σε μία απεγνωσμένη απόπειρα να «κλείσει το μάτι» στα fanboys και να τα κάνει να πιστέψουν ότι ανακάλυψαν την όποια «εξυπνάδα» στις αναφορές (κάτι σαν «Easter eggs» για προσχολικές ηλικίες). Καθώς τα end credits θα ξεδιπλώνονται στην οθόνη, θα μπείτε σε σοβαρές σκέψεις για το αν αξίζει να περιμένετε τις (αναμενόμενες) δύο σκηνούλες – «έκπληξη», που μόνο επιπλέον βαρεμάρα μπορούν να επιφέρουν. Θα παίζει και ο Έρως στο επόμενο; Τι λες, ρε παιδί μου!