της Βαρβάρας Κοντονή

Είναι προφανές πως κάποιος, κάπου, σκέφτηκε πως ήταν απαραίτητο να φέρουμε στην Ελλάδα ένα άθλιο animation από το 2017, διότι ποτέ δεν είναι αργά για μια ξεγυρισμένη απόσβεση, εκτός δηλαδή κι αν είσαι κριτικός κινηματογράφου και αναγκάζεσαι να βλέπεις εξαμβλώματα όπως το παραπάνω, προκειμένου να «φωνάξεις» (μέσα από το κείμενό σου) σε επίδοξους γονείς και παιδιά: «Μείνετε μακριά!».

Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Κοντορίτο είναι ένας χαβαλετζής που δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά, ενίοτε ούτε την αγαπημένη του, πόσω μάλλον την… πεθερά του, που ούτε λίγο ούτε πολύ εύχεται να μπορούσε να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Έτσι, λοιπόν, σε ένα τρομερό, σεναριακό twist, κατά το οποίο ο αρχηγός κάτι πλοκαμοφόρων εξωγήινων τον καλεί μέσω… Skype, προκειμένου να του δώσει την εντολή να του επιστρέψει ένα πανίσχυρο περιδέραιο το οποίο ο πρόγονος του Ντεσπασίτο… εεε… συγγνώμη, του Κοντορίτο ήθελα να πω, είχε αρπάξει χιλιάδες χρόνια πριν, αφήνοντας την εν λόγω φυλή χωρίς την παραμικρή δύναμη, ο Κοντορίτο θα βρει την ευκαιρία να ξαποστείλει την πεθερά του μια και καλή, ουσιαστικά ανταλλάσσοντάς την με το κολιέ! Επειδή, βέβαια, από μυαλό δεν τον λες και ξουράφι, δε συνειδητοποιεί πως το σατανικό σχέδιο του εξωγήινου είναι αληθινό, με αποτέλεσμα η πεθερά όντως να εξαφανίζεται και το βλαμμένο να μένει με 24 ώρες στη διάθεσή του προκειμένου να βρει και να επιστρέψει το πολυπόθητο κόσμημα, πριν ο mini Κθούλου καταστρέψει ολόκληρη τη Γη από την τσαντίλα του.

Και να σκεφτείτε πως έγραψα αυτήν εδώ την περίληψη όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα, δεδομένου των όσων αντίκρυσαν τα μάτια μου, παρακολουθώντας επί 88 μαρτυρικά λεπτά κάτι που… μοιάζει με ταινία, αλλά δεν είναι. Αντιλαμβάνομαι πως ο χαρακτήρας του Κοντορίτο, ο οποίος βασίζεται σε ένα χιλιανό comic εξαιρετικά διαδεδομένο στην Λατινική Αμερική, πιθανότατα να είναι αγαπητός από χιλιάδες παιδιά και αναμενόμενα μπορεί να τράβηξε το ενδιαφέρον των εκεί θεατών λόγω αναγνωρισιμότητας, αλλά τι ακριβώς περιμένει κανείς ότι θα πετύχει στην Ελλάδα, φέρνοντας μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν άγνωστο ήρωα που πείθει τόσο για κόνδορας, όσο εγώ για την Μόνικα Μπελούτσι;

Ακόμα κι αν αφήσω κατά μέρος το σενάριο, το οποίο δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα και που είναι πασιφανές πως οι δημιουργοί της ταινίας βιάζονταν να γράψουν, ίσα για να έχουν μια τυπική, τίγκα στο στερεότυπο βάση πάνω στην οποία θα μπορούσαν (;) να «χτίσουν» μια αρπακόλλα ταινία, το χιούμορ εδώ αποτελεί επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα, αφού απευθύνεται σ’ ένα περισσότερο ενήλικο κοινό, παρά σε παιδιά. Υπάρχουν, για παράδειγμα, πολλαπλές σκηνές με την πεθερά η οποία τραμπουκίζεται ανελέητα για τα κιλά και την τριχοφυΐα της (μπράβο παιδιά, πάρα πολύ αστείο), καθώς και άλλες αναφορές που αφήνουν ξεκάθαρα ενήλικα υπονοούμενα, όπως μια σκηνή με τον αρχηγό των εξωγήινων η οποία αφήνει να εννοηθεί πως… «αυτό που του πιάνουν, δεν είναι πλοκάμι»! Υπέροχο;