ΕΝΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ (2021)
(UN TRIOMPHE)
- ΕΙΔΟΣ: Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Εμανουέλ Κουρκόλ
- ΚΑΣΤ: Καντ Μεράντ, Σοφιάν Καμέ, Πιερ Λοτάν, Γουαμπινλέ Ναμπιέ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ONE FROM THE HEART
Ο Ετιέν, ένας θεατρικός ηθοποιός του οποίου η καριέρα έχει πάρει την κάτω βόλτα, αναλαμβάνει να καταρτίσει μια θεατρική ομάδα στις φυλακές, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει στα πράγματα. Παρά τις αρχικές δυσκολίες, την αδιαφορία των φυλακισμένων, αλλά και τους τετριμμένους μύθους με ηθικά διδάγματα, ο Ετιέν θα έχει την ιδέα για κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο: μια παράσταση εκτός φυλακής, με τους κρατούμενους να ερμηνεύουν το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ!
Στη sophomore προσπάθεια του, μετά το «Cessez-le-Feu» του 2016 (το οποίο, περιέργως για γαλλική παραγωγή, δεν προβλήθηκε στη χώρα μας πέραν της παρουσίας του στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου), ο Εμανουέλ Κουρκόλ επιστρέφει δριμύτερος και, σίγουρα, ωριμότερος και πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Το «Ένας Θρίαμβος» έχει το avantage να βασίζεται σε μία πραγματική ιστορία με πολύ κινηματογραφικό «ψωμί»: το 1985, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Κούμλα της Σουηδίας, ένας ηθοποιός – σκηνοθέτης είχε την ιδέα ν’ ανεβάσει το κλασικό αριστούργημα του παραλόγου του Μπέκετ με καστ κρατουμένων. Την ημέρα της παράστασης, οι πέντε από τους έξι πρωταγωνιστές απέδρασαν από τις φυλακές, χρησιμοποιώντας ως «όχημα» το γεγονός ότι βρίσκονταν στο Γκέτεμποργκ για τις ανάγκες του έργου.
Φυσικά, εδώ ο Κουρκόλ (ο οποίος υπογράφει και την προσαρμογή του σεναρίου) βασίζεται πάνω στον πυρήνα αυτού του γεγονότος, τοποθετώντας το στις πολύ λιγότερο γνωστές για τις ρεφορμιστικές τους τάσεις γαλλικές φυλακές. Και χρησιμοποιεί τους τέσσερις τοίχους των δωματίων, σχεδόν όπως οι συνθήκες του σωφρονιστικού ιδρύματος, κλειστοφοβικά, περιοριστικά, με προκαθορισμένα χρονικά όρια, σχεδόν ένα μέρος ρουτίνας που, σταδιακά, μετουσιώνεται σε μία διέξοδο μέσω του θεάτρου και της έκφρασης. Τι πιο ταιριαστό από το «Περιμένοντας το Γκοντό» του Μπέκετ, λοιπόν; Ένα θεατρικό έργο – επιτομή της ματαιότητας, μέσα από το αέναο «περίμενε» των ηρώων, που τόσο ταιριαστά συγκρίνεται με την καθημερινότητα των κρατουμένων, των οποίων όλες οι μέρες εγκλεισμού μοιάζουν ίδιες. Αναμονή για συσσίτιο, αναμονή για προαυλισμό, αναμονή για επισκέψεις, μα κυρίως η δυσβάσταχτη αναμονή του πότε θα μπορέσουν να ζήσουν και πάλι ελεύθεροι.
Όλα αυτά δίνονται με ιδιαιτέρως ανθρωπιστική ματιά από τον Γάλλο, που πραγματικά πονά για τους χαρακτήρες του, ζει και «πεθαίνει» μαζί τους, χωρίς να τους κρίνει αφ’ υψηλού σε κανένα σημείο. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός λόγος των καλογραμμένων, πολυεπίπεδων και αληθινών ανθρώπων που παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας, από τον «μάγκα», φαινομενικά ταραχοποιό Καμέλ, μέχρι τον «παρτάκια» Ετιέν. Ένας προς ένας, έχουν από μία ταμπέλα, έναν εύκολο τρόπο να τους χαρακτηρίσεις. Ξύνοντας κάτω από την επιφάνεια, όμως, υπάρχει ένα υπόβαθρο που θα μας κάνει (ανά στιγμές) να νοιαστούμε, να καταλάβουμε, να συμπονέσουμε. Κι αυτό είναι η ξεκάθαρη κατάκτηση του σκηνοθέτη, όπως άλλωστε και του καστ που κάνει υποδειγματική δουλειά, με πρώτο και καλύτερο τον Καντ Μεράντ (γνωστό μας από «Τα Παιδιά της Χορωδίας») σ’ ένα ερμηνευτικό tour-de-force.
Ας ελπίσουμε μόνο να μην μπουν τίποτα ιδέες και σε ημέτερους φυλακισμένους…