ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ (2019)
(EVGE)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ναριμάν Αλίεφ
- ΚΑΣΤ: Ακτέμ Σεϊταμπλάεφ, Ρεμζί Μπιλιάλοφ, Βίκτορ Ζντάνοφ, Ντάρια Μπαριχασβίλι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: AMA FILMS
Έχοντας χάσει τον μεγαλύτερό του γιο στον πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, ο Μουσταφά ξεκινά μαζί με τον μικρότερό του γιο, Αλίμ, ν’ αναγνωρίσει το άψυχο κορμί του Ναζίμ και να το μεταφέρει στον τόπο καταγωγής τους, την Κριμαία. Σχέσεις μεταξύ οπισθοδρομικού πατέρα και προοδευτικού γιου αναπτύσσονται σε road trip παρέα με άψυχο σώμα, ανοιχτές πληγές πολέμου και το… Κοράνι.
Σε αυτό το πρώτο του μεγάλου μήκους φιλμ, ο Ναριμάν Αλίεφ αναπτύσσει θεματολογία γύρω από την επιλογή της πορείας ενός προοδευτικού μοτίβου ζωής και την επιστροφή στις «ρίζες» και τις παραδόσεις. Όντας ο ίδιος διωγμένος από την γενέτειρά του κατά την διάρκεια των τεταμένων σχέσεων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, εν έτει 2014, δεν κρύβει τη νοσταλγία του για την Κριμαία, με ταξιδιάρικα πλάνα με λίμνες που αποπνέουν αίσθηση ανοιχτού ορίζοντα. Εκείνη τη χρονιά, πολλοί οδηγήθηκαν προς φυγή από την Κριμαία ακόμη και λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο Αλίεφ, χωρίς ν’ αποφεύγει να αναδείξει ένα τέτοιο ζήτημα, καθώς βλέπουμε σε διάφορες σκηνές να επεξηγούνται από πατέρα προς γιο φράσεις από το Κοράνι, με τον δεύτερο να μην γνωρίζει καν τι γράφει αυτό!
Ουσιαστικά, πρόκειται για road movie που χρησιμοποιεί την κριμαϊκή ταταρική γλώσσα και ενώ σκοπό είχε να μιλήσει για την ελπίδα, τελειώνει με μια σκηνή γεμάτη απελπισία, καθώς οι άνθρωποι προκαλούν στον εαυτό τους ακόμα μεγαλύτερο πόνο τιμώντας τις παραδόσεις. Ο Ναζίμ θα μπορούσε να είχε ταφεί στο Κίεβο και οι σχέσεις με την αρραβωνιαστικιά του, που είναι ζωντανή και μόνη, να είναι πιο καλές. Μα όχι, οι πατριαρχικές τάσεις θα κυριεύσουν, απομονώνοντας την Ολέσια από την όποια τελετή ταφής επειδή δεν είναι επίσημο μέλος της οικογένειας. Ο Μουσταφά θα προβεί ακόμη και σε δωροδοκία, δηλαδή παράνομη πράξη (δείγμα της κατάστασης που επικρατεί) για ν’ αποφύγει την ιατροδικαστική διαδικασία (λόγω του θανάτου στον πόλεμο ως αιτίας θανάτου) και να πάρει το πτώμα για επιστροφή στην Κριμαία. Ο Αλίμ, ο οποίος σπουδάζει δημοσιογραφία στο Κίεβο, έχοντας άλλη αντίληψη, δε συμμερίζεται τη συμπεριφορά του πατέρα του, ούτε και θα ήθελε να κάνει το ταξίδι χωρίς την Ολέσια, όμως ο λόγος του δεν περνά. Η επιθετικότητα δεν του αφήνει και πολλές εξόδους διαφυγής από ένα επώδυνο ταξίδι.
Παρ’ όλα αυτά και οι δύο χαρακτήρες είναι συμπαθείς. Χωρίς η κάμερα να κοιτά με περισσότερη συμπάθεια τον έναν ή τον άλλον ήρωα, το σενάριο βοηθά να αναλυθούν και οι δύο. Δεν είναι ένας κακός μισογύνης ο Μουσταφά. Είναι ένας άνθρωπος που νοσταλγεί τον τόπο του και που ο πόλεμος δεν βοήθησε στο ν’ αναπτύξει μια πιο ανοιχτόμυαλη κουλτούρα. Υπό συνθήκες πόνου και απώλειας, βγαίνουν προς τα έξω τα «κακά» στοιχεία του χαρακτήρα του. Ο Ναζίμ πρέπει να ταφεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.