του Νίκου Παλάτου

Η Ίντι είναι μία απελπισμένη γυναίκα. Τούτο γίνεται πλήρως αντιληπτό από το πρώτο κιόλας πεντάλεπτο του φιλμ, όταν κατευθυνόμενη σε καλύβα στη μέση του πουθενά των Rocky Mountains, όπου επέλεξε από τούδε πια να ζήσει, πετάει στα σκουπίδια το κινητό της τηλέφωνο, παρακαλώντας ταυτόχρονα τον οδηγό της να πάρει πίσω, μαζί του, το αυτοκίνητο διότι αυτό που επιθυμεί είναι να μείνει εντελώς μόνη. Το γεγονός πως ουδέποτε στο παρελθόν έχει επιχειρήσει κάτι ανάλογο δεν την προβληματίζει καθόλου. Έφτασε ως εκεί διότι δεν θέλει πια να έχει καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Εκτός κι αν (κατά βάθος) θέλει να πεθάνει…

Το κινηματογραφικό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ρόμπιν Ράιτ (είχε προηγουμένως γυρίσει για την τηλεόραση κάποια από τα επεισόδια του «House of Cards», στο οποίο πρωταγωνιστούσε) θυμίζει στη δομή του τα «Δάση της Σιβηρίας» (2016), με τη σημαντικότατη διαφορά πως η κεντρική ηρωίδα της Ίντι δεν αναζητά την περιπέτεια έχοντας μπουχτίσει από το σύγχρονο τρόπο ζωής. Η φυγή της έχει να κάνει με μια ανείπωτη τραγωδία που της έχει τύχει στο πρόσφατο παρελθόν. Το βάρος που κουβαλά δεν διευκρινίζεται αμέσως, οι στοιχειωτικές αναμνήσεις από άβολες ή απρόσιτες οικογενειακές στιγμές, όμως, αφήνουν σαφείς ενδείξεις για τις αιτίες της οικειοθελούς απομόνωσής της. Στη θεωρία, τα παρθένα βουνά της αμερικανικής φύσης θα της προσφέρουν τη γαλήνη που αναζητά απεγνωσμένα. Στην πράξη, η μοναχική ζωή στην απόλυτη ερημιά δεν είναι παίξε γέλασε, κάτι που η Ίντι θα κατανοήσει πλήρως και με πολύ σκληρό τρόπο, μάλιστα. Η άγνοιά της για βασικούς κανόνες επιβίωσης θα την φέρει ένα βήμα πριν από τον θάνατο, σε κάτι που μπορεί και να μοιάζει με ηθελημένη αργή αυτοκτονία. Είναι τότε που ο… «από μηχανής Θεός» ονόματι Μιγκέλ θα μπει στη ζωή της, δίνοντάς της ξανά (επιτέλους) ένα κάποιο νόημα.

Σοφά πράττοντας, η Ράιτ δεν οδηγεί το «Land» στα αισθηματικά μονοπάτια ενός ερωτικού δράματος, καθώς αυτό που πρωτίστως την ενδιαφέρει είναι να διηγηθεί μία άκρως συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Η τρυφερότητα που σταδιακά αναπτύσσεται ανάμεσα στην ευρισκόμενη προ άνευ επιστροφής αδιεξόδου Ίντι και στον έμπειρο ένεκα ενασχόλησης με το κυνήγι Μιγκέλ είναι εμφανής, αυτή όμως δεν πατάει σε τυπικά ρομαντικά καλούπια. Πρόκειται περί άδολης φιλίας, που παρά τα σκαμπανεβάσματα που σχεδόν όλες οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν, τέτοια παραμένει μέχρι τέλους. Ο Μιγκέλ, άλλωστε, όσο και να δείχνει μονίμως ευδιάθετος, αναζητά και ο ίδιος ένα στήριγμα, αν και σε αντίθεση με την Ίντι έχει αποφασίσει ν’ αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής του με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Πηγαινοέρχεται στην καλύβα της νέας του φίλης ωσάν δάσκαλος δια αρχάριους survivor, επιθυμώντας να τη γλιτώσει από… πολύ χειρότερα, για να σιγοτραγουδήσει μαζί της κομμάτια των Tears for Fears, για να την κάνει να κοιτάξει κατάματα τις συνέπειες της απόφασής της, αλλά και για να βοηθήσει (ίσως) τον ίδιο του τον εαυτό.

Καθώς οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, το άγριας ομορφιάς φυσικό τοπίο των Rockies προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες για πλάνα απαράμιλλης γοητείας, τα οποία ουδέποτε αποκτούν το χαρακτήρα του «τουριστικού», αφού πάντα λειτουργούν υποστηρικτικά στην αφήγηση. Η τελευταία, εύλογα ως ενός σημείου, δυσκολεύεται ν’ αποφύγει την επαναληπτικότητα της καθημερινής ζωής στο δάσος, μιας και η ενδοσκοπική πορεία σωτηρίας της Ίντι διατηρεί σταθερή βάση, σε αντιδιαστολή μ’ εκείνη την περιπλάνηση χιλίων μιλίων του ανάλογου ύφους «Wild» (2014). Το ούτως ή άλλως βαρύ στόρι… βαραίνει ακόμη περισσότερο από τις ένθεν και ένθεν αποκαλύψεις περί σφαλμάτων και τύψεων, αποκτώντας μια ιδιαιτέρως πένθιμη χροιά μαζί με μια δόση αδιόρατου «μυστηρίου», μιας και ο Μιγκέλ θέλει το χρόνο του μέχρι ν’ «ανοιχτεί». Η διπλή τραγωδία που ενσκήπτει, καταφέρνει κατά έναν σπάνιο τρόπο να ρίξει ταυτοχρόνως πέπλο λύτρωσης αλλά και αβίαστης συγκίνησης, καθώς η επιζητούμενη συναισθηματική ανάκαμψη (χάρη στη θεραπευτική δύναμη της Φύσης) έρχεται τόσο αβίαστα, όσο ένα… τηλεφώνημα. Η κραυγή χαράς που ακούγεται από την άλλη μεριά του ακουστικού είναι τόσο, μα τόσο ανακουφιστική.