του Ηλία Φραγκούλη

Η βαθμολογική αξιολόγηση αφορά μονάχα στην εναρκτήρια σεκάνς του «Θα Έρθει η Φωτιά». Θα μπορούσε να είναι ένα μαγικό φιλμ μικρού μήκους. Μέσα στη νύχτα, σ’ ένα δάσος, μια ολόκληρη σειρά από λεπτούς κορμούς ευκαλύπτων αρχίζει να πέφτει σταδιακά, ενώ ένα μυστηριώδες φως ακολουθεί την πτώση τους. Θα μπορούσε να είναι μία σκηνή από ταινία τρόμου ή καταστροφής. Φυσικά και δεν περιμένουμε να δούμε ένα «τέρας», όμως οι μπουλντόζες που εμφανίζονται στα ξαφνικά μεταφέρουν ένα προφανές αλληγορικό μήνυμα, πόσω μάλλον και ο τρόπος με τον οποίο σταματούν την πορεία τους, μπροστά σ’ ένα γερασμένο και αρκετά ογκώδες δέντρο, που φαίνεται μη αντιμετωπίσιμο. Εδώ σταματούν και τα καλά νέα…

Η υπόλοιπη ταινία του Όλιβερ Λαξ («Mimosas») αψηφά κάπως την κατηγοριοποίηση και ταυτίζεται καλύτερα με τη δική μου «ελεύθερη» ορολογία του… φεστιβαλικά μπουρδο-νατουραλιστικό σινεμά. Ερασιτέχνες ηθοποιοί, κοινοί άνθρωποι, το στοιχείο της φύσης σε πρώτο ρόλο, σεναριακός «μινιμαλισμός». Και αγελάδες. Σ’ ένα ορεινό χωριό της Γαλικίας, στη βορειοδυτική Ισπανία, ο καταδικασμένος για εμπρησμό Άμαντορ επιστρέφει στο σπίτι της γριάς αγρότισσας μάνας του, ανίκανος να αντιμετωπίσει τους υπόλοιπους κατοίκους του, ν’ «ανοιχτεί» σε άλλους ανθρώπους, να μοιραστεί τη ζωή ή να δώσει εξηγήσεις. Οι μέρες κυλούν αργά, σ’ ένα τοπίο βροχερό ή ομιχλώδες, με κύριες δραστηριότητες τη βοσκή των τριών αγελάδων της Μπενεντίκτα και την ανακαίνιση παρακείμενης οικίας από συγχωριανούς που ονειρεύονται να τη νοικιάζουν σε τουρίστες.

Αν και η ταινία συνολικά δεν ξεπερνά τη μία ώρα και τα είκοσι λεπτά σε διάρκεια, η παρακολούθησή της είναι πραγματικά βασανιστική. Η ιστορία δεν εξελίσσεται ποτέ σε κάτι σημαντικό, οι χαρακτήρες δεν έχουν γραφτεί για να αναλυθούν σε βάθος και μία κάποια «φυσικότητα» καλύπτει τα πάντα προσπαθώντας να δικαιολογήσει την φιλμική… ανυπαρξία! Φυσικά, το «Θα Έρθει η Φωτιά» έκανε πρεμιέρα στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών, βραβεύτηκε στο τμήμα του Un Certain Regard και εκεί έξω μπορείτε να διαβάσετε άπειρες αναλύσεις της παγκόσμιας κριτικής, που αν παρακολουθήσετε και το φιλμ, απλά, θα σας κάνουν ν’ απορήσετε με το… θράσος μερικών στο επάγγελμά μου.

Υπάρχει μία σεκάνς κλιμάκωσης λίγο πριν το τέλος, εκεί που εσείς θα βλέπετε με αγωνία την ώρα στο ρολόι, μα βρισκόμαστε οριακά στο κλείσιμο της ταινίας, άρα κι αυτή δεν οδηγεί σε κάποια περαιτέρω εξέλιξη ή σε συμπεράσματα για τον ήρωα, ο οποίος αντιμετωπίζει το φακό με χαμηλωμένο βλέμμα, σκυθρωπός και αμίλητος. Όπως ακριβώς θα βγει από το σινεμά η πλειοψηφία των θεατών που θα μπουν γιατί είδαν κάμποσα… «αστεράκια». Ειλικρινά.