FreeCinema

Follow us

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ (1995)

(GAZON MAUDIT)

  • ΕΙΔΟΣ: Φαρσοκωμωδία
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζοζιάν Μπαλασκό
  • ΚΑΣΤ: Ζοζιάν Μπαλασκό, Βικτόρια Αμπρίλ, Αλέν Σαμπά, Τικί Ολγκαντό
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 104'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ROSEBUD.21

Εξαιτίας μηχανικής βλάβης του χίπικου σαράβαλου van που οδηγεί, η Μαριζό «παρκάρει» έξω από το σπίτι της Λολί και ζητά βοήθεια. Εκείνη είναι η παραμελημένη σύζυγος του κτηματομεσίτη Λοράν, που φροντίζει το νοικοκυριό και τα παιδιά του(ς), όσο εκείνος… πηδάει ότι έχει δυο πόδια και ακούει σε όνομα θηλυκό. Εκτός από το… «γκαζόν» της Μαριζό, η οποία έχει «άλλα» γούστα.

25 χρόνια έχουν περάσει από τότε που αυτή η… πικάντικη κωμωδία σεξουαλικότητας και ηθών γνώριζε παγκόσμια επιτυχία (μέχρι που είχε μεταγλωττιστεί στα αγγλικά για την αμερικανική της διανομή, ώστε να προσεγγίσει και το πιο mainstream κοινό!), με την Γαλλία να τολμά να την προτείνει για τις υποψηφιότητες του Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (δεν πέρασε, τελικά). Με μία πιο ψύχραιμη ματιά σήμερα, το «Για Όλα Φταίει το Γκαζόν» στέκει ως ένα «αναγκαίο κακό» λαϊκισμού για το είδος της κωμωδίας, το οποίο… τραβάει από τα μαλλιά κάθε είδους στερεότυπα, δίχως να αντιμετωπίζει ουσιαστικά κανένα από τα θέματα που θίγει, τηρώντας (έως και) τις «σωστές» αποστάσεις ασφαλείας ώστε να παριστάνει ότι τα έχει καλά με όλους. Το ακόμη χειρότερο; Δεν βγάζει καν γέλιο!

Αν και το ξεκίνημα της ιστορίας είναι αστεία (με την κακή έννοια) προσχηματικό, η βάση του σεναρίου έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Παντρεμένος γκομενάκιας που έχει χάσει το μέτρημα στο πόσα θηλυκά πηδάει, βρίσκεται αντιμέτωπος με butch λεσβία που πάει να του φάει την πιστή του σύζυγο και νοικοκυρά! Η τελευταία γίνεται «μπαλάκι» που πετάγεται από τη μία πλευρά του «αγωνιστικού χώρου» στην άλλη, παλεύοντας με τον εαυτό της και τα συναισθήματά της για να πάρει την τελική απόφαση: θα (παρα)μείνει μια δυστυχισμένη straight «κυρία του κυρίου» ή θα μετατραπεί σε μία χαρούμενη λεσβία που θα ορίζει καλύτερα τους οργασμούς της (και το… «γκαζόν» της);

Η Ζοζιάν Μπαλασκό δεν χειρίζεται το υλικό της με μία υπερβολή αστειότητας τύπου «Το Κλουβί με τις… Τρελές» (1978), αλλά παλεύει να κρατήσει κάποιες ισορροπίες μεταξύ φεμινισμού και σεξουαλικής ταυτότητας, ξεχνώντας ολοκληρωτικά στην πορεία τις κωμικές πινελιές που διαθέτει η ιστορία, ενώ ταυτόχρονα… «τραμπαλίζει» στο πλαίσιο μιας «σαλονάτης», αστικής διακριτικότητας που κατεβάζει τους τόνους σε κάθε επίπεδο προσέγγισης και σου ρίχνει «στάχτη» σκαμπρόζικου στα μάτια με ολίγη από βυζάκι ή κωλαράκι αντί… χωνευτικού.

Η πλοκή εξελίσσεται προβλέψιμα, με κάθε συνδυασμό ζευγαριού να βιώνει ταπεινώσεις, ντροπές, εκδικητικότητα και αναλαμπές σεξ και έρωτος, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που η Λολί «λύνει» το πρόβλημα… μεσοβέζικα, υποχρεώνοντας τον / την παρτενέρ της σε «τριολέ» συγκατοίκησης, με τις μέρες της εβδομάδας χωρισμένες σ’ εκείνον ή εκείνη και μ’ ένα δικό της (bonus) repos για την Κυριακή! Τσουλάει κάπως το έργο, αλλά αν το καλοσκεφτείς, πρόκειται περί βαρβάτου σεναριακού ατοπήματος η απουσία δυνατών διαλόγων, ενός είδους «debate» των… «τριών» φύλων για τον ορισμό της επιλογής τους, με το όποιο ηθικό δίδαγμα (στην τελική). Δεν υπάρχει ούτε μαγκιά, ούτε ευρηματικότητα, ούτε πνεύμα, ούτε πολιτική, ούτε και περιεχόμενο στις ατάκες των ηρώων. Υπάρχει μόνο η «κατινιά» μιας καθημερινότητας ελαφρώς λυπηρής, που σε κάνει να μην θέλεις να ταυτιστείς με κανέναν από δαύτους! Και αυτό το συμπέρασμα ακυρώνει όλο το έργο.

Λίγο πριν το φινάλε, δε, μία εντελώς εμβόλιμη σκηνή επαγγελματικού rendezvous του Λοράν επιχειρεί ένα κλείσιμο ματιού για τα πανηγύρια, που σε κάνει να σαστίζεις με την ανοησία καμουφλαρισμένης (και κάργα συντηρητικής) «ελευθεριότητας» του χιούμορ εκείνης της εποχής. Όχι ότι σήμερα περνάμε και καλύτερα, όμως, ποιος ο λόγος να… χλευάσουμε εκ νέου τον σεξουαλικό προσανατολισμό με μία τέτοια λαϊκουρ(γ)ιά ταινίας;

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν γελάς με λεσβίες, σχέσεις απιστίας και λίγο «μεζέ» γυμνού λογικής δεκαετίας ’70 και το καλοκαίρι για σένα έχει ταυτιστεί με τις γαλλικές κομεντί, βρήκες την ταινία της εβδομάδας! Αν δεν είσαι και τόσο fan των τηλεοπτικών σειρών τύπου… ΜEGA Channel δεκαετίας ’90 (και δεν εννοώ τους «Απαράδεκτους», καταλαβαίνεις), θυμήσου πως διανύουμε το έτος 2020 και βρίσκεσαι εδώ για να διαλέξεις ταινία που θα πας να δεις στο σινεμά. Σήμερα.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.