του Νίκου Παλάτου

Στον κινηματογραφικό κόσμο του animation, όπου χρόνια τώρα, σταθερά και με άνεση κυριαρχούν η Disney και η Pixar, η Blue Sky μοιάζει καταδικασμένη να έρχεται αιώνια τρίτη και καταϊδρωμένη. Παρόλο που στο ενεργητικό της πιστώνεται το επιτυχημένο franchise της «Εποχής των Παγετώνων» και το σύνολο των δώδεκα μέχρι τούδε παραγωγών της έχει διαγράψει (άλλη περισσότερο, άλλη λιγότερο) κερδοφόρα πορεία στο box-office, η tale quale «ζωοκεντρική» προσέγγιση της εταιρείας στα εγχειρήματά της (με εξαίρεση το «Πίνατς: H Ταινία», που για ευνόητους λόγους αποτελεί μία εντελώς διαφορετική περίπτωση) την έχει σχεδόν καταδικάσει σε μία ομοιόμορφη χρυσή μετριότητα. Τούτη, η δέκατη τρίτη μεγάλου μήκους παραγωγή της, είχε φαινομενικά τα φόντα για κάτι αρκετά διαφορετικό από τα συνήθη του studio, ως γνωστόν, όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Ενώ, δηλαδή, το χαλί για μια light animated κατασκοπική περιπέτεια τύπου… 007-meets-«Mission: Impossible» είχε στρωθεί, βγαίνουν βόλτα τα… περιστέρια και κάπως έτσι επιστρέφουμε στα παλιά γνωστά και όχι απαραιτήτως αγαπημένα.

Ο Λανς Στέρλινγκ είναι ο κορυφαίος και πιο διάσημος μυστικός πράκτορας στον κόσμο. Αφού με απαράμιλλο στυλ φέρνει εις πέρας την τελευταία του αποστολή στην Ιαπωνία, αναζητεί στα κεντρικά τής α λα ΜΙ5 βάσης του το ελαφρώς nerd παιδί – θαύμα των πρωτοποριακών τεχνολογικών ανακαλύψεων ονόματι Γουόλτερ Μπέκετ, τα gadget τού οποίου τον βοήθησαν τα μάλα (έστω και με αδόκιμο τρόπο) στη χώρα της Άπω Ανατολής. Ο πιτσιρικάς έχει αναπτύξει μια θεωρία περί αναίμακτης εξουδετέρωσης των απανταχού κακών, κάτι που ο υπερκατάσκοπος των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών δεν παίρνει με καθόλου καλό μάτι ως στρατηγική, δίνοντάς του τα παπούτσια στο χέρι. Όταν, όμως, βρεθεί κυνηγημένος από το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της υπηρεσίας του για έγκλημα το οποίο δεν διέπραξε, θα θυμηθεί τη σύντομη συνομιλία του με τον αθώο Γουόλτερ, κατά τη διάρκεια της οποίας ο νεαρός του ανέφερε τη σχεδόν τελειοποιημένη του φόρμουλα που θα μπορεί να κάνει τον καθένα αόρατο. Τον αναζητά ώστε να τον βοηθήσει να… «εξαφανιστεί» για λίγο κι έτσι με την άνεσή του να βρει τον αδίστακτο mastermind κακοποιό που τον παγίδευσε, δεν έχει δώσει όμως τη δέουσα σημασία στην κωδική λέξη «σχεδόν» που συνόδευε τη διάλεξη περί πλήρους ανακάλυψης της θαυματουργής φόρμουλας. Το πράγμα, φυσικά, πάει εντελώς στραβά, ο Λανς Στέρλινγκ αντί για αόρατος και ωραίος μετατρέπεται από τον Γουόλτερ σε… περιστέρι χρώματος μπλε, με τους δυο τους πια μαζί ως συνεργάτες να αμολιούνται σε Μεξικά και Βενετίες για να ξετρυπώσουν τον ανελέητο Ρομποχέρη, ο οποίος έχει βάλει σκοπό να καθαρίσει όλους τους συναδέλφους τού Στέρλινγκ ώστε να δρα ανενόχλητος.

Οι σεναριογράφοι Μπραντ Κόπλαντ και Λόιντ Τέιλορ (ο πρώτος με προϋπηρεσία στον «Φερδινάνδο» του ίδιου studio) ρίχνουν το μεγαλύτερο βάρος στον κοσμοπολίτικο αέρα της περιπέτειας, μεταφέροντας τη δράση από ήπειρο σε ήπειρο (με την απεικόνιση της Βενετίας ειδικά να είναι εξόχως ρεαλιστική, αν κι έχω τη βεβαιότητα πως η πόλη επιλέχθηκε από την παραγωγή χάρη στα πολλά περιστέρια της πλατείας του Αγίου Μάρκου…), δεν δείχνουν όμως να έχουν ασχοληθεί και τόσο με τα υπόλοιπα του σεναρίου. Η βασική ιδέα του στόρι που έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση του πράκτορα Στέρλινγκ σε περιστέρι (ξεσηκωμένη από ένα προ δεκαετίας μικρού μήκους animation με τίτλο «Pigeon: Impossible»), έχει μια κάποια πλάκα για… ένα δίλεπτο περίπου, πριν πέσει στη γνώριμη (από τα προηγούμενα της Blue Sky) παγίδα της «χαριτωμενιάς» με ζωάκια που μιλάνε και βιώνουν τρελές γκάφες, συνεπικουρούμενης από την επανάληψη του από το «Ρίο» (2011) «ευρήματος» του πουλιού που, ατυχώς, δεν μπορεί να πετάξει. Το action ξεδίπλωμα της υπόθεσης προτάσσει μια ιδιότυπη buddy προσέγγιση των δύο κεντρικών ηρώων, καθώς ο Γουόλτερ και ο φτερωτός (από ένα σημείο κι έπειτα) κατάσκοπος Λανς είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, οι οποίοι σταδιακά (και τόσο προβλέψιμα) θα αντιληφθούν πως δεν διαφέρουν και τόσο. Σε αντίθεση, δηλαδή, από το σταθερά μη ευκόλως κατανοητό διαβολικό σχέδιο του κακιασμένου Ρομποχέρη, οι βάσεις του οποίου ανάγονται σε κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν και που ουδέποτε εξηγείται με πειθώ… τι διάολο είναι; Τουλάχιστον, η Blue Sky δείχνει με τούτους τους «Μετα-Μορφωμένους Πράκτορες» μία σχετική πρόοδο στις χρωματικές της παλέτες, μιας και αυτές παύουν να είναι (κατά τα ειωθότα της) φωτεινές και αθώα πολύχρωμες, συστήνοντας ενίοτε ένα περισσότερο σκοτεινό περιβάλλον, όταν το πιο ενήλικο μέρος της ταινίας το επιβάλλει.