ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (2018)
(RÉMI SANS FAMILLE)
- ΕΙΔΟΣ: Οικογενειακό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αντουάν Μπλοσιέ
- ΚΑΣΤ: Ντανιέλ Οτέιγ, Μαλόμ Πακίν, Βιρζινί Λεντουαγέν, Ζακ Περέν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Ο ορφανός Ρεμί, που μεγαλώνει με τη θετή μητέρα του, «πουλιέται» στον Βιταλίς, έναν περιπλανώμενο θιασάρχη. Ως υπάλληλός του, ο Ρεμί θα αναγκαστεί να παίρνει μέρος στις παραστάσεις του για να κερδίσει την τροφή του.
Το κλασικό οικογενειακό δράμα του Έκτορος Μαλό έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές κι έχει βρεθεί σχεδόν σε κάθε παιδική / εφηβική βιβλιοθήκη, στην κατηγορία των «εξωσχολικών» βιβλίων. Δεν είναι η πρώτη φορά που μεταφέρεται στην οθόνη, φυσικά. Σε τούτη την παραγωγή, το production value είναι υψηλό, όπως όμως και ο βαθμός «στρογγυλοποίησης» της ιστορίας, που παραλείπει μεγάλα μέρη του βιβλίου (λογικό αυτό, αφού διαφορετικά θα μιλούσαμε για έπος) όσο και τις πιο δραματικές στιγμές του.
Η ταινία παρακολουθεί τη δραματική ιστορία του πιτσιρικά ορφανού Ρεμί, ο οποίος μεγαλώνει με τη θετή του μητέρα, την κυρία Μπαρμπεράν. Το σχετικά ευχάριστο οικογενειακό κλίμα θα λήξει ξαφνικά για τον Ρεμί, όταν ο θετός πατέρας του τον πουλήσει ως βοηθό στον Βιταλίς. Είναι ένας περιπλανώμενος, ας τον πούμε θιασάρχη, ο οποίος παρουσιάζει διάφορα θεάματα με ζώα. Ο Ρεμί τραγουδά και φροντίζει τα ζώα του θιάσου, έναν σκύλο και έναν μικρό πίθηκο. Αυτή η παρέα περιπλανιέται σε χωριά και πόλεις, με τον Ρεμί να ζει με τον πόνο της ορφάνιας και την αγωνία για το από πού προέρχεται η καταγωγή του.
Δεν μπορεί να πει κανείς και πάρα πολλά πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο περνά από τις σελίδες του μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Μαλό. Κι αυτό, όχι γιατί είναι πολύ καλή ή πολύ κακή η προσέγγιση, αλλά επειδή είναι κυρίως… mehhh. Χλιαρή. Είναι μια ταινία που δείχνει ωραία, είναι λαμπερή, φωτεινή, έχει καλούς ηθοποιούς, γλυκιά μουσική. Όλα αυτά είναι ΟΚ. Είναι, όμως, μόνο αυτά η ιστορία του Μαλό;
Η πρωτότυπη ιστορία έχει κάμποσα τμήματα που είναι σαφώς πιο σκοτεινά. Αυτά, όμως, δεν φτάνουν ποτέ στην τελική κόπια του «Χωρίς Οικογένεια». Η επιλογή του Αντουάν Μπλοσιέ είναι να κρατήσει μία περισσότερο «θετική» ματιά στη μαύρη ιστορία του Ρεμί. Οπότε, όλα είναι λίγο πιο ήπια απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, λίγο πιο μαλακά, λίγο πιο «αγαπησιάρικα». Το ότι ο Ρεμί θα βρει την πραγματική του οικογένεια δεν είναι μυστικό, όμως κάνε κάτι, βρε αδελφέ, για να βιώσουμε την αγωνία. Από την πρώτη στιγμή ξέρεις πως ό,τι και να περάσει αυτό το παιδί, στο τέλος θα βρει την ευτυχία. Και αυτό κάνει το φιλμ να φτάνει από την αρχή ώς το τέλος… χωρίς να έχει διανύσει μία κάποια ουσιαστική διαδρομή.