της Βαρβάρας Κοντονή

Τρίτη μεγάλου μήκους ταινία για τον γεωργιανής καταγωγής και γεννημένο στη Σουηδία Λεβάν Ακίν, το «Και Μετά Χορέψαμε» (το οποίο αποτελεί και τη φετινή πρόταση της Σουηδίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ) είναι ένα συμπαθητικό gay δράμα που ενισχύεται κυρίως από την υπέροχα ρευστή κινηματογράφηση της Λισάμπι Φριντέλ και τη φανταστική παρουσία του χορευτή και ηθοποιού Λεβάν Γκελμπακιανί. Ο τελευταίος αποτελεί το πιο δυνατό χαρτί του φιλμ, χάρη στο έμφυτο υποκριτικό ταλέντο και τη χορευτική του κομψότητα, στοιχεία που τον καθιστούν χάρμα οφθαλμών, δικαίως κατέχοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ιστορία που μπορεί να έχεις ξαναδεί πολλάκις, εντούτοις ίσως όχι τόσο συχνά με τη χάρη και την ευαισθησία που χαρακτηρίζουν τούτον εδώ τον πιτσιρικά, ιδιαίτερα σε επίπεδο πρώτου ρόλου.

Ο Μεράμπ (Γκελμπακιανί) χορεύει από μικρός στην Εθνική Ακαδημία Χορού της Γεωργίας, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να καταφέρει να μπει και επίσημα στην Εθνική Ομάδα Χορού. Η άφιξη, όμως, ενός καινούργιου χορευτή θα ταρακουνήσει τον Μεράμπ, εκτροχιάζοντας προσωρινά τα σχέδιά του για μια λαμπρή καριέρα, εξαιτίας των αυστηρών ηθών και εθίμων της γεωργιανής παράδοσης. Με τα συναισθήματα να καταπνίγουν ολοένα και περισσότερο τον νεαρό χορευτή, ο Μεράμπ θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κατακραυγή του κοινωνικού του περίγυρου, πασχίζοντας παράλληλα να σταθεί στα πόδια του εν μέσω ενός έρωτα που τον έχει διαλύσει. Την ίδια στιγμή θα κληθεί ουσιαστικά να διαλέξει στρατόπεδο: να παραμείνει συνεπής στις παγιωμένες και αυστηρά οριοθετημένες νόρμες της γεωργιανής παράδοσης με κίνδυνο να χάσει τον ίδιο του τον εαυτό ή να τις σπάσει μια και καλή αποδεχόμενος επιτέλους τη φύση του;

Παρά το γεγονός πως πρόκειται για μια ιστορία που επανειλημμένα έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη, ο Ακίν διαθέτει μια λεπτεπίλεπτη ευαισθησία στον τρόπο που χειρίζεται την υπόθεση του έργου, ιδιαίτερα μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των χωρικών συνόρων της Γεωργίας. Υπάρχει μία σχεδόν άγουρη ερμηνευτική ισχύς που πηγάζει από τον Γκελμπακιανί, ο οποίος εδώ γίνεται ο ιδανικός πρωταγωνιστής, εύθραυστος και δυναμικός ταυτόχρονα, προκειμένου να κουβαλήσει στις πλάτες του το φορτίο της εν λόγω ιστορίας. Αν και υπάρχουν στιγμές που το σενάριο καταφεύγει σε κλισεδιάρικες ευκολίες (περισσότερο για να ωθήσει την πλοκή, όχι τόσο για να δικαιολογήσει τις συμπεριφορές των ηρώων), δεν κλωτσάει σαν κάτι το μη κινηματογραφικά αποδεκτό, δεδομένου πως εκεί που η ταινία μπορεί να χάνει σε συνοχή, κερδίζει σε on screen χημεία (η οποία αφορά το πρωταγωνιστικό δίδυμο, προφανώς).

Χωρίς τις «τζάμπα» λύσεις των δακρύβρεχτων συναισθηματισμών και των ηθικολογικών λύσεων, το «Και Μετά Χορέψαμε» δίνει μία άλλη οπτική (αν και όχι απαραίτητα διαφορετική) στην κλασική προβληματική του ομόφυλου ρομάντζου, διατηρώντας τη σινεματική ομορφιά των ξενόγλωσσων art-house που, κακά τα ψέματα, δεν βλέπεις και τόσο συχνά, καθώς πολλά εξ αυτών βαλτώνουν μέσα στην ίδια τους την καλλιτεχνική αυτοαναφορικότητα. Αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση της ταινίας του Ακίν, γεγονός που από μόνο του την καθιστά μία από τις πιο αξιοπρεπείς επιλογές για τούτη τη γιορτινή εβδομάδα. Αν εξαιρέσει κανείς ορισμένες αστοχίες που εντοπίζονται σε επίπεδο συμπληρωματικών χαρακτήρων, όπως για παράδειγμα ο ρόλος της Μαίρη (Γιαβακισβίλι), ο οποίος μοιάζει συμβατικά και αρκετά στερεοτυπικά γραμμένος (η ίδια εκτελεί χρέη πληγωμένης εν δυνάμει γκόμενας και αργότερα καλής φίλης), καθώς και ορισμένες (ενδεχομένως και αναπόφευκτες) μικρές ευκολίες σε επίπεδο μυθοπλασίας, τότε το «Και Μετά Χορέψαμε» αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη που μας έρχεται σε σωστό timing με τον (ακροδεξιό) ντόρο που προκάλεσε αυτές τις μέρες η πρεμιέρα του φιλμ στη Γεωργία.