του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Οι παραδόσεις και η σύγκρουσή τους με τη σύγχρονη εποχή, μαζί και οι οικογενειακές σχέσεις, είναι το βασικό θέμα της ταινίας με την οποία κάνει το ντεμπούτο του ο Σουμπασίς Μπουτιανί. Με ένα αποτέλεσμα που αποκαλύπτει έναν πιο ώριμο κινηματογραφιστή από αυτό που θα περίμενε κανείς για πρώτη αφηγηματική δημιουργία 26χρονου. Τόσο στην κινηματογράφηση, όσο και στην αντιμετώπιση του θέματος.

Ο εβδομηντάρης Ντάγια βλέπει διαρκώς το ίδιο όνειρο και αισθάνεται ότι σύντομα θα έρθει η ώρα του να φύγει από τη ζωή. Δεν πανικοβάλλεται που θα πεθάνει, αλλά θέλει να το κάνει σωστά. Τι σημαίνει αυτό; Να πεθάνει στο Βαρανάσι, την ιερή πόλη δίπλα στον Γάγγη, όπου όποιος αφήσει την ψυχή του απαλλάσσεται από περιττές μετενσαρκώσεις και ηρεμεί για πάντα. Γι’ αυτό και φροντίζει όλες του τις δουλειές, αφιερώνει ένα ιερό μοσχαράκι και είναι έτοιμος να «φύγει».

Ο γιος του, Ρατζίβ, δεν είναι και πολύ χαρούμενος με αυτή την απόφαση. Έχει πολλά πράγματα που τον απασχολούν. Τα τρέχοντα της καθημερινότητας, τη δουλειά του, τον γάμο που σχεδιάζει για την κόρη του, στον οποίο εκείνη αντιδρά. Όλα του προκαλούν ένα σφίξιμο. Και θα πρέπει να αφήσει τα πάντα πίσω του, για να συνοδεύσει τον πατέρα του στον προθάλαμο του θανάτου. Παρ’ όλα αυτά, και με μια μόνιμη γκριμάτσα δυσαρέσκειας και ανησυχίας στο πρόσωπο, ο Ρατζίβ θα πάει στο Βαρανάσι και μαζί θα εγκατασταθούν σε ένα ξενοδοχείο που εξυπηρετεί κυρίως εκείνους που φτάνουν στην πόλη για να πεθάνουν εκεί. Είναι μια ιδιόμορφη κοινότητα, όπου οι σχέσεις είναι σύντομης διάρκειας. Κάθε τόσο κάποιος πεθαίνει και οι υπόλοιποι τον συνοδεύουν στο σημείο όπου θα αποτεφρωθεί. Αν τα «καταφέρει» μέσα σε δύο εβδομάδες, έχει καλώς. Αυτό είναι το διάστημα που επιτρέπεται να μείνει κάποιος στο ξενοδοχείο. Διαφορετικά, ξαναγράφεται στους καταλόγους με άλλο όνομα.

Όταν οι ένοικοι δεν περιμένουν να πεθάνουν, αναπτύσσουν μερικές φιλίες της τελευταίας στιγμής, σε δωμάτια στα οποία κυκλοφορούν άνετα και ανενόχλητα τα ποντίκια. Έτσι και ο Ντάγια θα γνωρίσει μια κυρία, τη Βίμλα, που έχει μείνει στο ξενοδοχείο λίγο παραπάνω από το αναμενόμενο. Την ίδια στιγμή, ο Ρατζίβ έχει να αντιμετωπίσει εξ αποστάσεως διάφορα θέματα, με κυριότερο εκείνο της άρνησης της κόρης του στον συμφωνημένο γάμο της και την απόφασή της να δουλέψει ώστε να ζήσει ως μια ανεξάρτητη γυναίκα.

Οι παραδόσεις, οι οικογενειακές συγκρούσεις, η απελευθέρωση από τις όποιες δεσμεύσεις και η συμφιλίωση είναι τα θέματα που γυρίζουν γύρω από την ιστορία της «Σωτηρίας της Ψυχής», ευτυχώς όχι με διδακτικό τρόπο, αλλά με μια ανθρώπινη ροή και με κάποιο χιούμορ που ελαφραίνει τη βαριά θεματολογία. Στο τέλος, και οι δύο βασικοί ήρωες θα τακτοποιήσουν τους μεταξύ τους λογαριασμούς και θα γνωρίσουν την απελευθέρωση. Για τον Ντάγια θα είναι μια ήρεμη πορεία προς τον θάνατο. Για τον Ρατζίβ, το αίσθημα ότι τα έχει βρει με τον πατέρα του. Για τα υπόλοιπα, δεν χρειάζεται να προσπαθήσει παραπάνω…